Για την πρωτη βδομαδα του Μαρτιου

Η προγραμματισμένη ανάρτηση αυτού του Σαββάτου 4/3 δεν θα πραγματοποιηθεί.

Την ώρα που μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ προσπαθώντας να συλλάβει τα γεγονότα, να βάλει μια σειρά μέσα της, για να μπορέσει να χωνέψει την λογική, δεν υπάρχει χώρος ούτε όρεξη. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πάντα ότι δεν συμβαίνει τίποτε, ότι όλα είναι καλά.

Την ώρα που δεκάδες άνθρωποι δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους, δεν περισσεύει χρόνος για τίποτε άλλο. Έχω ταξιδέψει με εκείνο το δρομολόγιο, όπως οι περισσότεροι. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είχα φτάσει στον προορισμό μου καθαρά από τύχη.

Αλλά δε γίνεται να ζούμε από τύχη.

Θα πει βέβαια ο καθένας το μακρύ και το κοντό του – μαζί κι εγώ. Είναι εύκολο (και λογικό) να κατηγορούμε τον σταθμάρχη ή τον οποιονδήποτε μπροστινό. Είναι όμως και βολικό. Γιατί έτσι αφαιρούμε τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού, αποσιωπούμε την απαξίωση του σιδηροδρομικού δικτύου και εθελοτυφλούμε στην -ποιος να το περίμενε- στυγνή ιδιοτέλεια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οι ανθρώπινες ζωές δεν ήταν ποτέ μονάδα μέτρησης των επενδύσεων.

Λες και δεν βλέπαμε την υποστελέχωση του σιδηροδρόμου. Λες και δεν την νιώσαμε, όταν όλα τα δρομολόγια του τελευταίου εξαμήνου είχαν τρεις-τέσσερις ώρες καθυστέρηση. Ή δεν αντιλαμβανόμασταν την παλαιότητα μιας “επένδυσης” που είχε αφεθεί στη μοίρα της. Και για να μην πάμε μακριά, η ίδια η εταιρία που εξαγόρασε ένα μέρος του δικτύου έκανε επίσημη αναφορά για "περίπου 350 επιβάτες". Περίπου... όπως όλα σ' αυτόν τον τόπο.

Μια ολόκληρη Ευρώπη έχει στήσει ένα πολυδαίδαλο και σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο (βλ. φωτογραφία παρακάτω), όταν εμείς έχουμε μισή γραμμή για το Αθήνα-Θεσσαλονίκη κι άλλη τόση για να μεταφέρει φαντάρους στον Έβρο (όποιος έχει κάνει αυτό το νυχτερινό δρομολόγιο ξέρει πώς είναι να παίζεις σε θρίλερ). Για τα άλλα, ΚΤΕΛ.

Θα κλάψουν -τώρα και για λίγες μέρες- με μαύρο δάκρυ οι πολιτικοί ένθεν κακείθεν, δημοσιογράφοι και ανθυποσελέμπριτι που δεν χρειάστηκε ποτέ να χρησιμοποιήσουν τον ΟΣΕ. Κάποιοι που άλλοτε έπιαναν ολημερίς στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα -αδιευκρίνιστο πώς προλάβαιναν- τώρα έχουν λουφάξει. Θα γίνουν βέβαια προγραμματικές δηλώσεις, “έρχονται σημαντικές τομές και παρεμβάσεις” (λογικά με πρωθυπουργική πρωτοβουλία) και “το μαχαίρι θα μπει βαθειά στο κόκαλο”, βάλε και μια ΕΔΕ. Τα είδαμε, τα ξαναείδαμε και, ως είθισται, δυστυχώς θα τα ξαναδούμε. Στο τέλος θα κρύψουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, μέχρι να έρθει η επόμενη “η κακιά η ώρα”. Μα είναι πιο ειλικρινές το “η κακιά η χώρα”, όσο κι αν μας χαλάει το αφήγημα. Γιατί το "πάμε κι ό,τι βγει" ήταν η πιο περιεκτική σύνοψη της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που ένας κλάδος απεργήσει, ας σταθούμε μια στιγμή. Ας ακούσουμε τι λέει, τι διεκδικεί, τι καταγγέλλει. Γιατί οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο τα έλεγαν και τα έγραφαν. Μας προειδοποιούσαν κι εμείς ενοχλούμασταν που “πάλι κάθονται αυτοί, για να δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας”.

Μαθαίνουμε -κάπως ετροχρονισμένα, γιατί τώρα τα κανάλια μύρισαν αίμα και τους έπιασε η πρεμούρα να μας "ενημερώσουν"- ότι μια παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο μετρό και στον προαστιακό για Σπάτα. Τούτη τη φορά (έτυχε και) δεν ήμασταν εμείς στο τραγικό δρομολόγιο. Σε εκείνους όμως που δεν ήταν τυχεροί και θα περιμένουν πάντα τους ανθρώπους τους, σε εκείνους τι θα πούμε;

Σήμερα δεν είναι η ώρα για άλλες αναρτήσεις – και πολλά είπαμε. Θα βρούμε τον χρόνο να μιλήσουμε για βιβλία και σειρές. Απλώς αυτός ο χρόνος δεν είναι τώρα.

Τώρα ένα βήμα πίσω, λίγη προσωπική περίσκεψη και σιωπή. Σιωπή για τα υπόλοιπα. Για τα θύματα καμιά σιωπή.

Για σήμερα μόνο ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου:

ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ [απόσπασμα]

Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους.

Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους,

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει,

σαν να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο… Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα,

σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού στα ερημικά χωράφια.

Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση,

μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.