Guillermo del Toro’s Pinocchio [2022]

Δράμα φαντασίας, animation

Διάρκεια: 117΄

Σενάριο: Guillermo del Toro, Patrick McHale

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro, Mark Gustafson

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Μεξικό

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τζεπέτο μετά τον θάνατο του γιου του κατασκευάζει μια ξύλινη κούκλα. Εκείνη ζωντανεύει με την παρέμβαση μια νεράιδας και πασχίζει να προσαρμοστεί στον κόσμο. Όταν ο Τζεπέτο θα αποχωριστεί τον Πινόκιο, θα αρχίσει ένα μεγάλο ταξίδι για την επανένωση, η οποία δεν θα γίνει κάτω από ιδανικές συνθήκες.

---------------------------

Η ιστορία του Πινόκιο είναι γνωστή κι αγαπημένη. Φυσιολογικά αυτό το remake δεν θα χρειαζόταν συστάσεις. Αλλά πρέπει να επισημανθεί και το όνομα του δημιουργού Guillermo del Toro, διότι η κυκλοφορία της τον Δεκέμβριο του 2022 σχεδόν συνέπεσε με την αντίστοιχη παραγωγή του Disney+, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Δεν μπαίνω στον κόπο να κατανοήσω απόλυτα τον όποιον ανταγωνισμό, αλλά η ταινία της Disney (με Tom Hanks στο ρόλο του Τζεπέτο) δείχνει να υπολείπεται κατά πολύ της αντίστοιχης του Netflix.

Η συμπάθειά μου για τον del Toro και το έργο του είναι δεδομένη. Κι εδώ δεν με διέψευσε. Στιλιστικά και αισθητικά είναι άψογος. Το animation (και μάλιστα με δίωρο stop-motion) έχει φυσικότητα και πλαστικότητα, ενώ αξιοποιεί στο έπακρο όλες τις ευκολίες της τεχνολογίας. Ωστόσο, ο Πινόκιο δεν έχει την χαριτωμενιά που είχε σε προηγούμενες προσαρμογές. Ο Pinocchio του del Toro είναι σκοτεινός, κάποτε μακάβριος και μάλλον λυπηρός μέχρι το τέλος. Ο θάνατος, ο Κάτω κόσμος, η σκληρότητα της ζωής, όλα απεικονίζονται κανονικά. Οπότε παραμύθι μεν, όχι (μόνο) για παιδιά δε. Τέλος, δεν λείπουν και τα κωμικά στοιχεία που προσαρμόζονται στις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων και δίνουν τις απαραίτητες ανάσες στο δράμα που ακολουθείς κατά πόδας.

Επίσης, αν και ο Πινόκιο είναι κάπως άχρονος γενικά, μέχρι τώρα τοποθετούνταν στον 19ο αιώνα. Ο del Toro το αλλάζει αυτό και τοποθετεί την ιστορία στον 20ο αιώνα και μάλιστα στα χρόνια της φασιστικής Ιταλίας (μεταξύ άλλων εμφανίζεται και ο Μουσολίνι). Δεν είναι η πρώτη φορά που ο del Toro καταπιάνεται με εκείνη την ευρύτερη ιστορική εποχή (βλ. Λαβύρινθο του Πάνα στον ισπανικό εμφύλιο). Επίσης, σε ζητήματα πλοκής ο del Toro δίνει τον λόγο και σε άλλα πρόσωπα πέραν του Πινόκιο. Έτσι, μαθαίνουμε για το παρελθόν του Τζεπέτο, μια ιστορία που φορτίζει συναισθηματικά την πλοκή.

Είναι λοιπόν πολλά τα θέματα που ανοίγει η ταινία. Είναι η απώλεια και το πένθος, η πατρική φιγούρα και η μοναξιά, η αυτοθυσία και η ελπίδα. Δεν έχουν όλες οι ιστορίες ωραίο τέλος, αλλά ας έχουν τουλάχιστον το τέλος που αξίζουν.

Στο δια ταύτα, το Pinocchio είναι μια εξαιρετική δουλειά. Έχει όλα τα στοιχεία του παραμυθιού σε βαθμό που ταιριάζουν απόλυτα μία προς μια οι λειτουργίες του Propp (δε θα το θεωρητικοποιήσουμε εδώ). Ο del Toro -κάπου το έχω ξαναγράψει αυτό- είναι πολύ καλός παραμυθάς. Οπότε δεν ξέρω τι θα μπορούσε να πάει λάθος εδώ.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Φυσικά. Όμορφη ιστορία, ωραία ειπωμένη.

σχετικές αναρτήσεις: