Ελευθερια Μεταξα – Το Χερι του Θεου

Εκδόσεις Μίνωας

Έτος έκδοσης: 2021

Σελίδες: 389

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Γρηγόρης Σταθόπουλος παρουσιάζεται στην αστυνομία, για να καταγγείλει την δολοφονία του. Λίγο αργότερα τα θύματα γίνονται τρία και ο Μάνος Βαρσάμης αναζητά το νήμα που συνδέει αυτά τα πρόσωπα. Το πρώτο κοινό που έχουν είναι ο ίδιος τελετουργικός τρόπος δολοφονίας. Για να βγάλει άκρη θα πρέπει να εμπλακεί με ανθρώπους εντός και πέριξ της Εκκλησίας.

--------------------------

Η Ελευθερία Μεταξά κοντεύει -αν δεν κάνω λάθος- τα δέκα βιβλία. Το Χέρι του Θεού εκδόθηκε το 2021. Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω και υποθέτω ότι θα διαβάσω κι άλλα που έχουν προηγηθεί.

Το Χέρι του Θεού ξεκινά με ψαρωτικό σκηνικό που σε προδιαθέτει για όμορφα πράγματα. Οι χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα ακραίοι, αλλά και οικείοι – κι αυτό είναι πρόβλημα (όχι για το βιβλίο, αλλά για την κοινωνία μας). Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Μάνος Βαρσάμης, είναι συμπαθέστατος και σε πείθει ως παρουσία για όσα διαδραματίζονται. Έχω όμως την εντύπωση ότι το μερίδιο μοιράζεται ισοβαρώς ανάμεσα σε αυτόν και την Έλσα Γληνού, την συνεργάτιδά του, η οποία συνεισφέρει τόσο σε έκταση στο μυθιστόρημα όσο και σε ουσία.

Τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν τους συμπαθείς εύκολα. Κάποιοι είναι ουδέτεροι, ενώ κάποιοι άλλοι σου δίνουν την αίσθηση villain – άσχετα αν όντως αποδειχθούν τέτοιοι ή όχι στο τέλος. Αυτοί που συμπαθείς όντως είναι τα θύματα. Και είναι περίεργο, αν το καλοσκεφτείς, γιατί δεν συμβαίνει συχνά – συνήθως τα θύματα λειτουργούν απλώς ως η αφορμή για να ειπωθεί μια ιστορία. Αλλά εδώ όντως κερδίζουν την ενσυναίσθησή σου, γιατί χτίζονται ακόμη και μετά τον θάνατό τους.

Θρησκευτικός φανατισμός, μισαλλοδοξία και αγνή μισανθρωπία ντυμένη με το περιτύλιγμα του ευσεβούς πιστού είναι τα κίνητρα που κινούν την υπόθεση. Οι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν, οι αναγνώστες επίσης. Οπότε εξαρχής υπάρχει μια στόχευση. Από εκεί κι έπειτα ακουλουθείς την πλοκή, που έχει ενδιαφέρον και σωστό ρυθμό κι ένταση.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ποιος είναι ο υπαίτιος όλων των καταστάσεων. Αλλά η γραφή και ο ρυθμός είναι τέτοια που δεν έχει σημασία, καθώς δεν εστιάζεις στο whodunit, αλλά στην ίδια την πλοκή. Άσε που η τροπή που παίρνει εξαρχής το πράγμα είναι τόσο ιδιαίτερη που με έναν περίεργο τρόπο σε εκνευρίζει και σε έλκει ταυτόχρονα – το βάζω στα συν της ιστορίας αυτό. Στο τέλος τα περισσότερα -όχι όλα- τα ερωτήματα απαντώνται.

Αν κρατώ δύο αστερίσκους, είναι αφενός τα πολύ μεγάλα κεφάλαια (επτά στον αριθμό συνολικά). Όμως και πάλι ο λόγος είναι ρέων και τα καταπίνεις μονορούφι. Αφετέρου είναι το show, don’t tell. Μεγάλο μέρος της ιστορίας αποκαλύπτεται από τους ίδιους τους χαρακτήρες, οι οποίοι διηγούνται (και μάλιστα με αρκετά στιλιζαρισμένο λόγο) τα τεκταινόμενα. Θα προτιμούσα έναν άλλον τρόπο, ίσως κάπως πιο δραματοποιημένο, για να αποκαλυφθεί η ιστορία (ή πτυχές της).

Επομένως, κρατάω την δυνατή ιστορία, το θρησκευτικό στοιχείο και την ένταση που γεμίζει τις σελίδες. Κρατάω επίσης την απλή κι όμορφη γραφή που ζωντανεύει το βιβλίο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, εφόσον ζητήματα που ενέχουν μυστήριο και θρησκευτικό στοιχείο σου τραβάνε το ενδιαφέρον.