Peter Robinson - Παρεα με τον διαβολο

Πρωτότυπος τίτλος: Peter Robinson – Friend of the Devil (2008)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Ιλάειρα Διονυσοπούλου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 566

ΣΥΝΟΨΗ

Την ίδια μέρα σε άσχετες τοποθεσίες ανακαλύπτονται δύο πτώματα. Το ένα ανήκει σε μια ανάπηρη γυναίκα, το άλλο σε μια νεαρή κοπέλα. Τις υποθέσεις αναλαμβάνουν ο επιθεωρητής Μπανκς και η επιθεωρήτρια Κάμποτ αντίστοιχα. Σύντομα θα βρουν ένα κοινό νήμα, αλλά και πάλι η σύνδεση μοιάζει ανέφικτη.

--------------------------------

Ο Βρετανός Peter Robinson είναι πολυγραφότατος στην crime λογοτεχνία. Το Παρέα με τον Διάβολο είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά, αλλά είναι το 17ο της σειράς, μιας σειράς που μετράει 27 βιβλία από το 1987 μέχρι το 2021. Μη φανταστείς, άλλο ένα υπάρχει στην ελληνόφωνη αγορά, το αμέσως επόμενο με τίτλο Όλα τα Χρώματα του Σκότους (θα επανέλθω λοιπόν).

Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο επιθεωρητής Άλαν Μπανκς. Στο πλάι του έχει την Άννι Κάμποτ. Οι δυο τους υπήρξαν, όπως καταλαβαίνεις από τα συμφραζόμενα, ζευγάρι σε κάποια φάση της σειράς – όχι πλέον. Εδώ καλούνται να ερευνήσουν δύο διαφορετικά εγκλήματα. Αφενός είναι μια δολοφονία μιας τετραπληγικής γυναίκας κι αφετέρου είναι ο βιασμός και η δολοφονία μιας 19χρονης φοιτήτριας. Οι δυο υποθέσεις μοιάζουν ξένες, αλλά σιγά σιγά υπάρχει ένα νήμα που τις συνδέει. Ο συγγραφέας φωτίζει τις δύο ιστορίες εναλλάξ και παράλληλα – ένα-ένα τα υποκεφάλαια. Τα κεφάλαια συνολικά μοιάζουν μεγάλα, περίπου 50 σελίδων έκαστο, αλλά διαιρούνται σαν κινηματογραφικές σκηνές.

Οι χαρακτήρες είναι μεν ενδιαφέροντες, αλλά κάποιες συμπεριφορές τους φαίνονται ανοίκειες. Δυσκολεύτηκα να ταυτιστώ ιδιαίτερα και περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή η επιθεωρήτρια Άννι. Ναι, ενώ κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Μπανκς, δεν είναι ο τύπος που θα έκανα παρέα – η Άννι Κάμποτ φαίνεται πιο “ανθρώπινη”. Η αλληλεπίδρασή τους όμως είναι ωραία και συνεκτική. Κάποιοι από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες ήταν επίσης καλογραμμένοι.

Από την άλλη, δεν μπορώ να μη σχολιάσω τον αριθμό των χαρακτήρων. Οι δύο υποθέσεις έχουν παρελθόν, με αποτέλεσμα να μπλέκονται συνεχώς νέα πρόσωπα, ώσπου στο τέλος δυσκολεύεσαι να συνδεθείς. Υπάρχουν επίσης χαρακτήρες οι οποίοι ξαφνικά χάνονται από την πλοκή. Αν είσαι πάντως λίγο παρατηρητικός, θα δεις καθαρά την μεγάλη εικόνα του whodunit σχετικά νωρίς. Γενικά, οι εκπλήξεις και τα plot-twist δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλα εδώ, όπως άλλωστε το ψυλλιάζεσαι, όταν βλέπεις δύο παράλληλες υποθέσεις.

Πρόκειται για καλή δουλειά. Ίσως ο Robinson να είναι κάπως αδικημένος στην ελληνική αγορά. Πάντως πλάθει ιστορίες που παρουσιάζουν μια συνέπεια και ένα ενδιαφέρον που είναι προαπαιτούμενο. Αν κάτι με χάλασε, ήταν οι εξαντλητικές περιγραφές κι αναφορές σε λεπτομερείς απεικονίσεις. Δεν θα με πείραζε να μην ξέρω ποιο τραγούδι ακούει ο Μπανκς σε κάθε σκηνή. Δεν μου χρειάζεται η πληροφορία ότι “έβγαλε ένα πακέτο Dunhill και άναψε ένα τσιγάρο με αναπτήρα Bick” (;). Εν ολίγοις, μάλλον εύκολα το βιβλίο θα μπορούσε να ήταν 100 σελίδες μικρότερο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι μωρέ. Έχει ροή και σε βάζει κάπως στο πνεύμα της σύγχρονης Βρετανίας. Μπαίνει σε σχετικά ψηλό ράφι.