Το Αγορι Πισω Απο το Συρματοπλεγμα [2008]

Δράμα εποχής

Πρωτότυπος τίτλος: The boy in the striped pyjamas (2008)

Σενάριο: Mark Herman

Σκηνοθεσία: Mark Herman

Διάρκεια: 94’

Παραγωγή: ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο

Εμφανίζονται: Asa Butterfield, Jack Scanlon, Vera Farmiga, David Thewlis, Amber Beattie, Rupert Friend

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν μια οικογένεια Γερμανών μετακομίζει από το Βερολίνο στην Πολωνία, ο μικρός γιος θα συνάψει σχέσεις με έναν συνομήλικό του που βρίσκεται κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Χωρίς επίγνωση της κατάστασης οι δυο τους θα αποτελέσουν στήριγμα ο ένας για τον άλλον.

------------------------

Άλλη μια ταινία που αντλεί το υλικό της από τη λογοτεχνία. Το Αγόρι Πίσω Από το Συρματόπλεγμα είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου The boy in the Striped Pyjamas (πόσο ευφάνταστος τίτλος!) του John Boyne. Η ταινία γυρίστηκε το 2007 εξ ολοκλήρου σε ουγγρικό έδαφος. Κατάφερε να κερδίσει βραβείο για την ερμηνεία της Vera Farmiga, που υποδύεται την Γερμανίδα μητέρα, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια και για άλλα ακόμα.

Όλη η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα σε γενικές γραμμές. Μια οικογένεια Γερμανών μετατίθεται στην Πολωνία, όπου ο πατέρας και στρατιωτικός ορίζεται επικεφαλής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (που δεν κατονομάζεται, αλλά στρατόπεδο συγκέντρωσης με τέσσερα κρεματόρια και δη στην Πολωνία ήταν μόνο το Άουσβιτς). Εκεί ο 8χρονος γιος της οικογένειας θα αναπτύξει δεσμούς φιλίας με ένα εβραιόπουλο που κρατείται στο στρατόπεδο. Οι δυο τους θα δεθούν και θα αλληλοβοηθούν (καλά, όχι στα πάντα) μέχρι που οι δρόμοι τους θα πρέπει να χωρίσουν.

Έξυπνη ιστορία με αρκετές ιστορικές αναφορές. Μάλιστα, η φιλική σχέση των δύο πιτσιρικάδων αναδεικνύει ευαισθησία και δείχνει την κατάσταση μέσα από την παιδική αθωότητα και ενίοτε αφέλεια. Αυτό είναι το στοιχείο της ταινίας που παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες των δύο μικρών είναι αυτές που κουβαλούν την ταινία στις πλάτες τους.

Αν σκοπός της ταινίας είναι να αναδείξει την αξία της παιδικής φιλίας και της αθωότητας, τον πετυχαίνει απόλυτα. Αν σκοπός της είναι να μιλήσει για τις κτηνωδίες των ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο, τον πετυχαίνει ως έναν βαθμό. Αν σκοπός της είναι να καταδείξει τον παραλογισμό του ναζισμού, τον πετυχαίνει μέχρι την μέση τουλάχιστον. Αλλά νομίζω -και είναι καθαρά προσωπική, υποκειμενική κι αυθαίρετη εκτίμηση- ότι το παράκανε με το συναίσθημα. Υπάρχουν θύματα και θύτες. Καμία αίσθηση λοιπόν δεν μου κάνει να βλέπω τον επικεφαλής αξιωματικό ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης να συγκινείται. Άντε να είχε κάποιο ενδιαφέρον αν έδειχνε την επόμενη μέρα.

Εδώ υπάρχει αρκετή politically correct προσέγγιση που τείνει στις ίσες αποστάσεις. Αλλά δεν έχουν όλα τα θέματα ίσες αποστάσεις. Τελικά, δεν ξέρω αν η ταινία θέλει να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα ή χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα για να κερδίσει συναίσθημα.

Επίσης, αν η ταινία αντιμετωπιζόταν ως ιστορική πηγή, θα έδινε ψευδή αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα. Για λόγους οικονομίας της ταινίας κάποια πράγματα γίνονται πιο εύκολα από ό,τι (λογικά θα) ήταν. Για παράδειγμα, τα παιδιά επικοινωνούν σχετικά άνετα με τους απ’ έξω. Σε όλο το προαύλιο και την περίφραξη δεν φαίνεται ούτε ένας φρουρός. Βασικά, υπάρχουν παιδιά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (υποστηρίζεται ότι τα παιδιά εξοντώνονταν από την πρώτη μέρα).

Και πέρα από το ιστορικό πλαίσιο, ένας υπερσυντηρητικός παππούς, μια προοδευτική αριστοκράτισσα γιαγιά, ένας αυταρχικός πατέρας, μια στοργική μητέρα, μια ονειροπαρμένη κόρη κι ένας γιος-εξερευνητής μου δίνει την αίσθηση στερεοτυπικής απεικόνισης. Αρκετά “εύκολο” κι αναγνωρίσιμο μοτίβο που ταιριάζει σε μια χολιγουντιανή οπτική ενός τραγικού κεφαλαίου της ιστορίας.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Δεν είναι κακή ταινία. Είναι αρκετά καλή. Αλλά δεν κάνει το βήμα παραπάνω. Γίνεται αρκετά μελό κι όχι απαραίτητα με το μέρος των θυμάτων. Κρύβει ευαισθησίες και λέει κάποιες πικρές αλήθειες. Αν φτάνουν αυτά, τότε ναι. Αλλά να δεις και το μικρού μήκους Toyland.

περισσότερες ταινίες και σειρές εδώ