Angela Marsons - Σιωπηλη Κραυγη

Πρωτότυπος τίτλος: Angela Marsons – Silent Scream (2015)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Γιώργος Μαθόπουλος

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2016

Σελίδες: 434

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Πέντε άνθρωποι στέκονται γύρω από έναν ρηχό τάφο. Τον έχουν σκάψει όλοι τους, με τη σειρά. Τώρα πια, τους συνδέει μια συμφωνία: τα μυστικά τους θα μείνουν θαμμένα εκεί, σφραγισμένα με αθώο αίμα… Χρόνια αργότερα βρίσκεται στραγγαλισμένη η διευθύντρια ενός σχολείου –το πρώτο θύμα μιας σειράς αποτρόπαιων φόνων που θα συγκλονίσουν την Μπλακ Κάουντρι. Λίγο μετά ανακαλύπτονται ανθρώπινα λείψανα σε ένα εγκαταλειμμένο ίδρυμα ανηλίκων. Και τότε αρχίζουν να βγαίνουν στο φως φρικτά μυστικά… Η επιθεωρητής Κιμ Στόουν συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα πως δεν κυνηγά απλώς έναν διεστραμμένο δολοφόνο. Η φονική του μανία κάτι κρύβει. Κάτι συνδέει τα θύματά του. Για να βρει τον συνδετικό κρίκο, θα πρέπει να μπει στο μυαλό του, αλλά αυτό θα τη φέρει αντιμέτωπη με το δικό της σκοτεινό παρελθόν –ένα παρελθόν που ακόμη παλεύει να ξεχάσει…

---------------------------------

Η Σιωπηλή Κραυγή είναι το συγγραφικό ντεμπούτο της Angela Marsons. Έκτοτε, από το 2015 δηλαδή, η Marsons έχει εκδώσει άλλα 15 βιβλία. Αν το καλοσκεφτείς αντιστοιχεί σε παραπάνω από δύο βιβλία τον χρόνο. Και το ακόμη πιο παράξενο είναι το γεγονός ότι τα βιβλία της Marsons, όλα με πρωταγωνίστρια την Κιμ Στόουν, έχουν πάρει εξαιρετικές κριτικές μηδενός εξαιρουμένου. Φυσικά, η συγγραφική της διαδρομή δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Εκδοτικοί οίκοι την απέρριπταν για 25 χρόνια, όσο εκείνη μάζευε υλικό. Τελικά, όχι μόνο συναντήθηκε με την επιτυχία, αλλά πρόσφατα υπέγραψε με τον εκδοτικό της οίκο για άλλα 12 βιβλία.

Κεντρικός χαρακτήρας στη Σιωπηλή Κραυγή είναι η Κιμ Στόουν, μια γυναίκα επιθεωρήτρια στα τριάντα, δυναμική κι αντισυμβατική. Ευφυής κι ασυμβίβαστη, έτοιμη να έρθει σε σύγκρουση με τους ανωτέρους της και ετοιμόλογη. Έχει πάθος με τις μηχανές και οδηγεί μια Kawasaki Ninja. Ωραίος τύπος, αλλά κάπου όλο το πακέτο το έχουμε ξαναδεί.

Άλλωστε αυτό που καταφέρνει η Marsons εδώ είναι να αξιοποιεί όλα κλισέ του είδους, ό,τι στερεοτυπική απεικόνιση μπορεί, και παρόλα αυτά να δίνει ένα αποτέλεσμα πολύ ενδιαφέρον. Όλη η ιστορία πίσω από την πλοκή είναι αρκετά στερεοτυπική: ένα ίδρυμα, ένα ορφανοτροφείο, κακοποιητικές συμπεριφορές, διαδοχικά εγκλήματα μετά από χρόνια, μυστικά από τα χρόνια του ιδρύματος, μια επιθεωρήτρια με προβληματικό παρελθόν και πάει λέγοντας.

Αλλά η ιστορία είναι όμορφα γραμμένη. Έχει ακρίβεια μετρονόμου στον ρυθμό, δεν πάει πάνω ή κάτω και είναι σε όλα τόσο όσο. Έχει ειδεχθή εγκλήματα, αλλά δεν τα εξαντλεί στην περιγραφή. Έχει κακοποίηση, αλλά δεν το τραβάει από τα μαλλιά, για να σοκάρει τον/την αναγνώστη/-τρια. Έχει ιατροδικαστική προσέγγιση, χωρίς να βασίζεται σε αυτό. Οι χαρακτήρες δεν είναι οι πιο συμπαθητικοί άνθρωποι, αλλά σε κρατούν σε μια κοντινή απόσταση, ώστε να ενδιαφέρεσαι κάπως για την τύχη τους.

Διαβάζοντας το σου δίνει την αίσθηση ενός crime μυστηρίου, αλλά ολοκληρώνοντάς το καταλαβαίνεις ότι το crime είναι η μια πλευρά. Η άλλη είναι περισσότερο ένα δράμα χαρακτήρων. Βλέπουμε τη διαδρομή τους μέσα στα χρόνια, την εμπλοκή τους σε περίεργες υποθέσεις και τον αγώνα του καθενός από το δικό του μετερίζι. Στο τέλος, μπαίνει τάξη σε όλα (αν και σου δίνει την αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει αρκετά νωρίτερα).

Γενικά, υπάρχουν plot-twist, αλλά με έναν τρόπο φυσικό. Οι υποπλοκές που υπάρχουν περιορισμένα και διακριτικά συμβάλλουν στην κεντρική πλοκή, αφού κατά κανόνα συνδέονται με αυτήν.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Φυσικά. Για μένα ήταν εξαιρετικό ξεκίνημα, ευτύχημα που άρχισα με το πρώτο βιβλίο (υπάρχει και prequel βέβαια) και υποθέτω ότι θα συνεχίσω την σειρά σύντομα.

βαθμολογία: 80/100