Stephen King – Joyland

Τίτλος πρωτότυπου: Stephen King – Joyland (2013)

Εκδόσεις Bell

Μετάφραση: Χριστίνα Σπυριδάκη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2013 (2017)

Σελίδες: 316

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Ο Ντέβιν Τζόουνς, φοιτητής του κολεγίου, είχε πιάσει δουλειά για το καλοκαίρι στο λούνα παρκ Τζόιλαντ, ελπίζοντας να πάψει πια να σκέφτεται το κορίτσι που του ράγισε την καρδιά. Αλλά εκεί μέσα βρέθηκε αντιμέτωπος με κάποια πράγματα πολύ πιο φοβερά: τη σκιά ενός διεστραμμένου δολοφόνου, τη μοίρα ενός ετοιμοθάνατου παιδιού και κάποιες δύσκολες αλήθειες για τη ζωή -κι αυτό που ακολουθεί- που θα άλλαζαν τον κόσμο του για πάντα...

-------------------------------------

Αυτό που συμβαίνει με τον Stephen King είναι περίεργο μα όχι ασυνήθιστο. Είναι σαν εκείνη την παλιά συνήθεια που νόμιζες πως εγκατέλειψες, αλλά στην οποία καταφεύγεις πού και πού και είναι ακόμη καλύτερη. Το Joyland ήταν μια τέτοια καταφυγή.

Ίσως στην αρχή να ανέβαλλα την ανάγνωση λόγω του μικρού σχήματος, του κάπως πατικωμένου στησίματος και γραμματοσειράς της έκδοσης. Αλλά φευ! Το Joyland αργά ή γρήγορα θα το διάβαζα. Και μού θύμισε γιατί μού αρέσει ο Stephen King.

Έχουμε συνδέσει τον King με τον τρόμο, αλλά αυτό φαντάζει πια μια στερεοτυπική εικόνα για το έργο του, όχι απόλυτα ακριβής και περιγραφική. Ο King έχει δείξει ότι έχει μια βαθιά ευαισθησία κι ενίοτε υπαρξιακές αγωνίες. Μπορεί να είναι τρυφερός, κάποτε ρομαντικός, αλλά πάντοτε λυρικός. Δεν είναι λοιπόν ο τρόμος το κυρίαρχο στοιχείο στο Joyland, αλλά η ιστορία του μικρού Μάικ είναι συγκλονιστική.

Εδώ ο Stephen King καταπιάνεται και πάλι με λούνα παρκ, την Joyland, την Χώρα της Χαράς. Ο αφηγητής σε α’ ενικό πρόσωπο δεκαετίες μετά διηγείται τα γεγονότα που συνέβησαν όσο εργάστηκε εκεί στις αρχές των ‘70s. Μεταφέρει έτσι τον αναγνώστη σε μιαν άλλη εποχή κάπως πιο αθώα, αλλά και πιο ρευστή. Εξέχοντα ρόλο παίζει η μουσική, αφού ο King φροντίζει πάντα να αφήνει ένα μουσικό χαλί. Ως προς την θεματολογία τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα. Κάτι ο -αποτυχημένος- νεανικός έρωτας του Ντέβιν Τζόουνς, αρκετό μυστήριο και λίγη υποφώσκουσα μεταφυσική συνθέτουν ένα περιβάλλον κομμένο και ραμμένο στα μέτρα χαρακτήρων του King.

Ο King δεν βιάζεται να πει την ιστορία του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να διαμορφώσει τις συνθήκες εντός των οποίων θα ξεδιπλωθεί η -φαινομενικά κεντρική- ιστορία του. Και μάλιστα θα το κάνει με έναν τρόπο που μοιάζει οικείος, ρέοντας και ρεαλιστικός. Συμπάσχεις με τον κεντρικό χαρακτήρα, ενδιαφέρεσαι για τους δευτερεύοντες και αγωνιάς ώστε η ιστορία να πάει κάπου λυτρωτικά. Εκεί έγκειται η συγγραφική δεινότητα του King: έχει πλάσει τους ήρωές του με αγάπη, τους έχει κάνει ολοζώντανους και τους έχει εντάξει σε ένα όμορφα και καλά σχεδιασμένο περιβάλλον. Και τους αφήνει να δράσουν.

O Stephen King είναι μάστορας στο γράψιμο. Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε, θα κατέτασσα το Joyland ψηλά στη λίστα των αγαπημένων μου βιβλίων του συγγραφέα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Είναι μια σπουδαία ιστορία, η οποία παίρνει αξία χάρη στο χέρι του King. Δεν ξέρω πόσοι θα μπορούσαν να την διηγηθούν με αυτόν τον εξαιρετικό τρόπο. Διάβασέ το και θα αναρωτιέσαι το ίδιο.

βαθμολογία: 85/100