Stefan Ahnhem – Ενατος Ταφος

Τίτλος πρωτότυπου: Stefan Ahnhem, Den Nionde Graven [The Ninth Grave] (2015)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Νοέλα Ελιασά

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 622

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Ο υπουργός Δικαιοσύνης της Σουηδίας βγαίνει από τη Βουλή κι εξαφανίζεται μες στη χιονοθύελλα. Την ίδια παγωμένη νύχτα, στην άλλη άκρη της Βαλτικής, ένας άγνωστος παραβιάζει το σπίτι ενός διάσημου Δανού τηλεπαρουσιαστή και η σύζυγός του βρίσκεται νεκρή. Πίσω από τις σκιές του χειμώνα κρύβονται δύο δολοφόνοι: ένας χειρουργός που διαμελίζει προσεκτικά τα θύματά του και ένας αδίστακτος βιαστής. Ο επιθεωρητής Φάμπιαν Ρισκ και η Δανή ομόλογός του Ντούνια Χούγκορντ προσπαθούν να συναρμολογήσουν το εφιαλτικό παζλ, χωρίς να γνωρίζουν ότι ο φόνος είναι μόνο η αρχή…

-----------------------------------

Ξεκινώ από το γενικό συμπέρασμα ότι μου αρέσει ο Ahnhem. Ο Ένατος Τάφος είναι τρόπον τινά το prequel του Χωρίς Πρόσωπο (γεγονός που δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο). Προηγείται δε του Μείον 18. Αν έπρεπε λοιπόν να διαλέξω, θα έβαζα τον Ένατο Τάφο ως πιο αδύναμο από τα άλλα δύο. Δεν του λείπει το σασπένς ούτε οι σκληρές σκηνές. Δεν του λείπει καν το ταλέντο να κρατά το ενδιαφέρον στα ύψη. Αλλά εξηγούμαι.

Το θέμα εδώ είναι ότι το σχέδιο του Ahnhem είναι μεγαλεπήβολο. Ο συγγραφέας προσπαθεί να πει πολλά πράγματα σε μια ιστορία. Έτσι η πλοκή διακλαδώνεται σε πολλές υποπλοκές. Πολλά ονόματα, πολλές παράλληλες ιστορίες και αμέτρητες οδοί (με δύσκολα ονόματα).

Και ναι, γενικά δε θα ήταν πρόβλημα. Αλλά εδώ είναι. Γιατί ο Ένατος Τάφος είναι γεμάτος υπερβολές. Φτάνει μάλιστα σε βαθμό τα περισσότερα που γίνονται να μην είναι καν πιστευτά. Και ανατομικά δηλαδή να το δεις, οι υπερβολές δεν μαζεύονται (τι μήκος 29 εκατοστά και 18 εκατοστά περιφέρεια; - βασικά γιατί πρέπει να ξέρει ο αναγνώστης αυτή τη πληροφορία;). Το ίδιο και η ιστορία της εγκύου Μάλιν – αυτό δεν είναι εγκυμοσύνη, τα πάθη του Ιώβ είναι. Κάποια πράγματα συμβαίνουν εξαιρετικά εύκολα, ενώ γενικά επικρατεί μια χαλαρή ελευθερία κινήσεων.

Εξίσου αδόκιμη ήταν και η σύνδεση Σουηδίας και Δανίας. Αν υπήρχε κάποια συνεργασία ή επικοινωνία ή οτιδήποτε, θα είχε ίσως κάποιο ενδιαφέρον. Τώρα έτρεχαν δύο ιστορίες παράλληλα. Θα μπορούσαν να είναι απλά δύο διαφορετικές πόλεις και δεν θα άλλαζε τίποτε. Ή θα μπορούσαν να είναι δύο διαφορετικά βιβλία, αφού και οι δύο υποθέσεις έχουν προοπτικές κι ενδιαφέρον. Ή έστω θα αρκούσε να υπήρχε μια επισήμανση πού και πότε βρισκόμαστε κάθε φορά. Συνολικά, ο Ahnhem μού έδωσε την αίσθηση ότι θυσίασε μια πολύπλοκη ιστορία που είχε προοπτικές για χάρη του splatter και το σοκαριστικού gore.

Όμως έχει ρέουσα γραφή, πολύ δυνατές στιγμές και εθιστικές περιγραφές. Παρά τις 600+ σελίδες του (που τις θεωρώ υπερβολικές) το βιβλίο έχει ρυθμό, σταθερά ανεβασμένο, κι ενδιαφέρον. Ο Ahnhem κάνει πρόδηλο το γεγονός ότι υπήρξε σεναριογράφος και μάλιστα αρκετά έμπειρος. Τού δίνω τις ανατριχιαστικές περιγραφές και τον ζωντανό λόγο.

Από τους χαρακτήρες ομολογώ ότι από τον Φάμπιαν Ρισκ και τη Ντούνια Χούγκορντ περίμενα περισσότερα. Δυστυχώς με απογοήτευσαν σε αρκετές φάσεις με τις επιλογές (ή μη) τους. Το ίδιο και η Νίβα, που μου φάνηκε κάπως χάρτινη. Αντίθετα, οι δύο “κακοί” της ιστορίας, ο Βίλεμσεν και ο Κρεμπ (δεν είναι spoiler), είναι γοητευτικοί και πολύ ωραία δομημένοι. Θα ήθελα να τους έβλεπα περισσότερο.

Πάντως, το premise του βιβλίου όπως καταγράφεται στον υπότιτλο του εξωφύλλου “θα σκότωνες γι’ αυτόν που αγαπάς;” το λες και καραμπινάτο spoiler (στην πραγματικότητα θα καταλάβεις σχετικά νωρίς τον δολοφόνο και το κίνητρό του).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Μάλλον ναι. Αλλά να το πάρεις χαλαρά, σαν μια τηλεοπτική περιπέτεια που ξέρεις ότι “αυτά δεν γίνονται”, αλλά δεν ξεκολλάς το μάτι σου από την οθόνη. Θα επιμείνω πάντως ότι το Χωρίς Πρόσωπο και το Μείον 18 είναι καλύτερα.

βαθμολογία: 68/100