Jørn Lier Horst - Τα κυνηγοσκυλα
Εκδόσεις Διόπτρα
Μετάφραση: Δέσποινα Παπαγρηγοράκη
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2017
Σελίδες: 442
ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)
Το Σάββατο, 15 Ιουλίου, με απήγαγε ένας άντρας, ενώ ήμουν στον δρόμο και έκανα τζόγκιγκ στη διασταύρωση κοντά στη φάρμα Γκούμσερε. Είχε ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο. Τώρα είμαι μέσα στο πορτμπαγκάζ του…
Πριν από δεκαεπτά χρόνια, ο Βίλιαμ Βίστιν διερευνούσε μία από τις πλέον διαβόητες εγκληματικές υποθέσεις, τη δολοφονία της νεαρής Σεσίλια Λίντε. Ύστερα από την αποκάλυψη παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων, που καταδίκασαν τον ύποπτο, ο επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν τίθεται σε διαθεσιμότητα. Αυτός που πέρασε όλη την επαγγελματική του ζωή ως «θηρευτής» τώρα γίνεται το «θήραμα». Για να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε τότε, πρέπει να δράσει παρασκηνιακά, έχοντας όμως τη βοήθεια της δημοσιογράφου κόρης του Λίνε αλλά και κάποιων άλλων απρόσμενων συνεργατών. Όταν εξαφανίζεται ακόμα μία νεαρή γυναίκα, αρχίζει ένας εξοντωτικός αγώνας δρόμου…
--------------------------
Τα Κυνηγόσκυλα είναι το όγδοο βιβλίο κατά σειρά με πρωταγωνιστή του Βίλιαμ Βίστιν. Στην Ελλάδα βέβαια η σειρά δεν ακολουθείται με συνέπεια. Για μένα είναι το δεύτερο της σειράς μετά το αμέσως προηγούμενο Έγκλημα στα φιόρδ (στα Κυνηγόσκυλα είμαστε έναν χρόνο μετά από εκείνη την υπόθεση). Έχω άλλα δύο, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι μπορώ να ακολουθήσω την σειρά. Ωστόσο, οι ιστορίες φαίνονται να είναι ανεξάρτητε μεταξύ τους, οπότε δεν ξέρω αν τελικά έχει τόση σημασία να ακολουθώ το νήμα με συνέπεια.
Το Έγκλημα στα Φιόρδ με είχε αφήσει κάπως μουδιασμένο. “Αδιάφορο” το είχα χαρακτηρίσει. Ίσως να έφταιγαν οι υπερβολικά θετικά συστάσεις που έφταναν στα αυτιά μου κατά καιρούς. Μού είχε φανεί κάπως άχρωμος ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Βίστιν, χωρίς βάθος. Αλλά εδώ, στα Κυνηγόσκυλα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Βίστιν είναι πιο καλά δομημένος. Με κέρδισε, γιατί πρώτα από όλα κέρδισε την συμπάθειά μου. Εδώ με ένοιαξε περισσότερο πώς έμπλεξε σε μια τέτοια ιστορία. Και κυρίως είδα έναν χαρακτήρα ανθρώπινο, με αδυναμίες και ανασφάλειες. Ως χαρακτήρας έχει ρεαλισμό κι αληθοφάνεια, ενώ αλληλεπιδρά σωστότερα με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, χωρίς όμως να τους επισκιάζει.
Πλέον ο Βίστιν δεν είναι ο διώκτης, το “κυνηγόσκυλο”. Εδώ είναι με την πλάτη στον τοίχο, αφού κατηγορείται ότι έστειλε στην φυλακή έναν αθώο άνθρωπο. Ο Βίστιν είναι ο διωκόμενος, το θύμα. Ανοίγουν παλιές υποθέσεις κι ο Βίστιν ψάχνει να βρει άκρη σε μια ξεχασμένη υπόθεση. Το ξεδίπλωμα της ιστορίας δεν γίνεται γρήγορα, η πλοκή κυλά αργά χωρίς εξάρσεις, αλλά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έχει πάντως ρυθμό και είναι μια ιστορία σφιχτά δεμένη. Δεν είναι cliff-hanger πάντως.
Μπορώ ακόμα να εντοπίσω όμορφες περιγραφές του νορβηγικού τοπίου και λιτό ύφος αφήγησης. Προσπερνώ κάποια λαθάκια τύπου “τον πρώτο αυτοκίνητο”.
Βέβαια αν περιμένεις καταιγιστική δράση, έγκλημα, μυστήριο και συνεχείς ανατροπές, δεν θα τα βρεις στα Κυνηγόσκυλα. Και δεν είναι κακό. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από το αστυνομικό λάθος, γύρω από τον αστυνομικό-άνθρωπο, που αμφιβάλλει για το έργο του, που δεν θεωρεί τον εαυτό του υπερδύναμο. Μάλιστα, μεγάλο βάρος της έρευνας πέφτει στη δημοσιογραφική έρευνα που κάνει η Λίνε. Ίσως να είναι υπερβολική η εμπλοκή της και συνολικά η δραστηριότητά της γύρω από την υπόθεση. Για δημοσιογράφος μπλέκεται πάρα πολύ στα χωράφια της αστυνομικής έρευνας. Αλλά στην Ελλάδα είμαστε, καλό είναι να μη το θίγουμε και πολύ.
Επομένως, δεν είναι το μυθιστόρημα εκείνο που θα βάλω στις κορυφαίες μου επιλογές, αλλά είναι από εκείνα που παραδόξως σπανίζουν στο είδος που έχει πάρει μια συγκεκριμένη νόρμα και αναπαράγει συνεχώς παρόμοια μοτίβα. Τα Κυνηγόσκυλα είχαν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο παλιακό.
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Κρατούσα μικρό καλάθι και γέμισε με το παραπάνω. Είναι μια noir ιστορία στην υφή της, αλλά έχει στοιχεία που απλώνουν την ιστορία και μακρύτερα χωρίς αρκετές από τις παθογένειες της noir μυθοπλασίας.
βαθμολογία: 77/100
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου