Γρηγορης Αζαριαδης – Σκοτεινος Λαβυρινθος

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Έτος έκδοσης: 2018

Σελίδες: 500

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

24 Σεπτέμβρη 2014. Σ’ ένα απομονωμένο αγρόκτημα έξω από τον Μαραθώνα, η αστυνομία ανακαλύπτει τα πέντε πτώματα της οικογένειας Μαυρονικόλα. Παντού γύρω αίμα... Πολύ αίμα. Το σκηνικό της αποτρόπαιης δολοφονίας παραπέμπει σε συμβόλαιο θανάτου από επαγγελματίες εκτελεστές. Για ποιο λόγο όμως κάποιος να πληρώσει ένα τέτοιο συμβόλαιο για μια συνηθισμένη οικογένεια; Η αστυνόμος Τρύπη και η πρώτη ομάδα ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής αποδύονται σ’ έναν απεγνωσμένο αγώνα για να εξιχνιάσουν το σκοτεινό, μυστηριώδες έγκλημα. Κι από τη στιγμή που διαπιστώνουν ότι η θυγατέρα του Μαυρονικόλα είναι ακόμη ζωντανή, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να εντοπίσουν το ταχύτερο δυνατό ποιος κρύβεται πίσω από την εφιαλτική ομαδική δολοφονία. Σ’ ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον, όπου διεφθαρμένοι επιχειρηματίες με απόλυτα νόμιμες επιχειρήσεις, μπράβοι, ενδιάμεσοι και επαγγελματίες εκτελεστές κινούνται στο σκοτάδι, ακολουθώντας πιστά τους σκληρούς νόμους της νύχτας, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και το έδαφος μοιάζει με κινούμενη άμμο...

--------------------------

Ο Σκοτεινός Λαβύρινθος είναι το πρώτο βιβλίο του Γρηγόρη Αζαριάδη που έπεσε στα χέρια μου. Αν δεν κάνω μεγάλο λάθος, έχει γράψει άλλα τέσσερα κι έχει συμμετάσχει σε συλλογικές δουλειές παρόμοιας θεματολογίας. Οπότε δεν είμαι σε θέση να το συγκρίνω ή να βρω μια οποιαδήποτε είδους συνέχεια.

Ο Σκοτεινός Λαβύρινθος είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα με αρκετές δόσεις αγωνίας και θρίλερ. Ο κόσμος της νύχτας, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και τα πληρωμένα συμβόλαια δίνουν και παίρνουν, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να παρακολουθεί έναν κόσμο που (μάλλον και ευτυχώς) τού είναι σχετικά άγνωστος. Εξίσου άγνωστο είναι στους περισσότερους το procedural της αστυνομικής έρευνας, το οποίο προσεγγίζει -δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να κρίνω με πόση επιτυχία- ο συγγραφέας. Έχει χαρακτήρα πάντως και κρατάει το ενδιαφέρον.

Το ύφος είναι κάτι μικτό. Αφενός, έχει διάσπαρτα λυρικά σημεία, αφετέρου στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του έχει την γλώσσα που περιμένει κανείς από το περιβάλλον στο οποίο είναι ενταγμένη η πλοκή. Από βαρόνους ναρκωτικών ή μπράβους που εκτελούν συμβόλαια περιμένεις μια τέτοια γλώσσα και φρασεολογία (το έχει αποδώσει εξαιρετικά ο Οικονομίδης στον κινηματογράφο) – το αν καμιά φορά ενοχλεί είναι μια άλλη ιστορία. Προσωπικά και υποκειμενικά, δεν θα με ενοχλούσαν ποτέ οι βωμολοχίες, το υβριστικό λεξιλόγιο και η νατουραλιστική γλώσσα. Αλλά υπήρξαν και σημεία που αυτή η γλώσσα υποχώρησε και με ξένισε προς στιγμήν. Για παράδειγμα, γιατί άνθρωποι που ανήκουν στις παραπάνω ομάδες να λένε σε φιλικές κουβέντες “μόνο ένας ειδικός θα μπορούσε να αποφανθεί”; Και ίσως να παραήταν πολλές οι αναφορές στο γυναικείο σώμα, που συνήθως αντιμετωπίζεται ως υπερσεξουαλικό αντικείμενο. Αλλά από την άλλη, θα το εκλάβω ως μια νατουραλιστική γλώσσα, που (δυστυχώς) συνηθίζεται σε κύκλους όπως αυτοί που πλαισιώνουν την ιστορία. Όμως, δεν μπορώ και να μην αναφερθώ στην περιγραφή του πτώματος κάπου στη μέση, μια μεστή κι εξαιρετική απόδοση του θανάτου (λείπουν τέτοιες εικόνες από το noir σήμερα). Και στο ιδιαίτερο χιούμορ που υπάρχει ακόμα και σε στιγμές μη αναμενόμενες.

Τέλος, μάλλον μού φαίνεται ανοίκεια η διήγηση σε ενεστώτα (θα την προτιμούσα σε ιστορικούς χρόνους – ο ιστορικός ενεστώτας μού φέρνει πιο πολύ στον προφορικό λόγο ή στη σεναριακή φόρμα), αλλά τουλάχιστον προσδίδει ένταση. Άλλωστε, η ιστορία απλώνεται από τον Σεπτέμβρη του 2014 και κλείνει (;) κάπου στον Απρίλη του 2015, και παρόλα αυτά σού δίνει την αίσθηση ότι όλα έγιναν σε μια βδομάδα.

Επίσης, συχνά γίνεται αναφορά σε μοντέλα μηχανών (το κύριο μεταφορικό μέσο της ιστορίας), η οποία θα κούραζε, αν δεν βοηθούσε στο να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα. Το ίδιο ισχύει και για τις σχολαστικές αναφορές σε οδούς, που δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερα. Και όπως μάλλον αναμενόταν, το ουίσκι ρέει άφθονο. Σημειώνω εδώ την λανθασμένη απόδοση της επωνυμίας: γιατί Johny και όχι Johnnie Walker ή γιατί Cardue και όχι Cardhu; Εκτός κι αν υπάρχει θέμα με τα δικαιώματα, οπότε πάω πάσο. Πάντως, εξαιρετικό soundtrack. Το μουσικό χαλί που υπάρχει κάπου πίσω στις συναντήσεις των προσώπων έχει ενδιαφέρον και άποψη. Κερδισμένος πόντος εδώ.

Τα (αρκετά, είναι η αλήθεια) πρόσωπα χτίζονται επαρκώς και μάλιστα νιώθεις μια συμπάθεια και για άλλους χαρακτήρες πέραν της κεντρικής ηρωίδας, της Τρύπη. Σε ενδιαφέρει πώς θα πάει το πράγμα και κατά κάποιον τρόπο βλέπεις ότι μπορεί οι υπόλοιποι να κάνουν περισσότερη δουλειά από την Τρύπη. Ακόμα και οι “κακοί” έχουν ένα συγκεκριμένο προφίλ που το αναγνωρίζεις και το αποδέχεσαι. Σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουν τον ρόλο τους στην ιστορία. Και σε μια τελική, εγώ τον ψηλό τον συμπάθησα κι ας κουβαλάει τον μισό ποινικό κώδικα πάνω του.

Στο σύνολο διάβασα ένα βιβλίο που το ευχαριστήθηκα. Είχε στιγμές έντασης και ρυθμό. Αν ήταν αστυνομική σειρά, θα την έβλεπα σε binge watching. Βρήκα ψεγάδια και μια λεπτομέρεια που δεν δένει με την πλοκή (μακριά από εμάς τα spoiler), αλλά μού κράτησε το ενδιαφέρον και περίμενα να δω πού θα καταλήξει ο μίτος. Παρά τις όποιες ενδείξεις, το τέλος με αιφνιδίασε και με ικανοποίησε ταυτόχρονα. Είναι μια ιστορία που όλοι έχουν δίκιο, αν την δεις μέσα από τα μάτια και την οπτική του καθενός. Προβλέπω ότι κάπου θα “ξανασυναντηθούμε” με τον συγγραφέα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν σού ταιριάζει η θεματολογία της νύχτας, του υποκόσμου και των ανοιχτών λογαριασμών, ναι. Έχει ρέουσα γλώσσα, σασπένς και μπόλικες δόσεις δράσης, όποτε χρειάζεται. Τίμιο, στο είδος που υπηρετεί.

βαθμολογία: 78/100