Sightless (2020)

 Δράμα, Ψυχολογικό θρίλερ

Τίτλος πρωτότυπου: Sightless (2020)

Σενάριο: Cooper Karl

Σκηνοθεσία: Cooper Karl

Διάρκεια: 89’

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Πρωταγωνιστούν: Madelaine Petsch, Alexander Koch, Deniz Akdeniz

ΣΥΝΟΨΗ

Η Έλεν, μια νεαρή μουσικός, δέχεται την νύχτα επίθεση από έναν άγνωστο, ο οποίος της αφαιρεί την όραση. Αφού αναρρώνει, εγκαθίσταται στο νέο της σπίτι. Ο μόνος άνθρωπος που έρχεται σε επαφή είναι ο νοσηλευτής που την βοηθά στην καθημερινότητά της. Όμως ο θύτης δεν έχει τελειώσει μαζί της. Τώρα μένει να ελέγξει το μυαλό της.

--------------------------------

Το θρίλερ Χωρίς Όραση έσκασε μπροστά μου τυχαία. Κάποια στιγμή ήταν στα δημοφιλή του Netflix, οπότε κάπως έτσι συμβαίνει συνήθως. Του έδωσα την ευκαιρία και τώρα δεν ξέρω αν μου άρεσε αρκετά ή αν απλώς ήταν ιδιαίτερο.

Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ που ενίοτε φέρνει σε τρόμου και έχει μια υποψία μεταφυσικής (που φυσικά καταλαβαίνεις στο τέλος ότι δεν υπήρχε τίποτα μεταφυσικό).

Ξεκινώντας, ως είθισται, από τα θετικά το Χωρίς Όραση (ακριβής μετάφραση μεν, θα προτιμήσω το Sightless δε) έχει μια πολύ καλή βάση. Ξεδιπλώνεται σε ένα πιασάρικο κι αρκετά ενδιαφέρον υπόστρωμα που έχει προοπτικές να δείξει καλά πράγματα. Η Έλεν, μια καλλιτέχνις μουσικός, δέχεται επίθεση και χάνει την όρασή της. Όμως ο θύτης φαίνεται ικανός να την πλήξει ακόμα και στη φάση της ανάρρωσης, όσο το θύμα προσπαθεί να ενταχθεί στη νέα πραγματικότητα. Η πρωταγωνίστρια δεν βλέπει κι έτσι τα όσα συμβαίνουν είναι λίγο-πολύ ελαστικά. Αυτό ήταν το δυνατότερο σημείο. Όσο κι αν δεν του φαίνεται (παρεμπιπτόντως, η ταινία συγκέντρωσε βαθμολογία περίπου 5.4/10 στο imdb – δεν το ήξερα πριν την δω κι ευτυχώς, εδώ που τα λέμε), έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στο σενάριο.

Ουσιαστικά ο θεατής βλέπει αυτά που φαντάζεται ότι συμβαίνουν στο μυαλό της πρωταγωνίστριας. Η εστίαση δεν είναι μηδενική. Αντίθετα, μεταβάλλεται όμορφα (και χωρίς συχνά το καταλαβαίνεις). Έτσι, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Άλλοτε είναι πραγματικότητα, άλλοτε είναι φαντασία. Κι ακόμη το ίδιο το σκηνικό αποπνέει εσωστρέφεια. Όλη η δράση εκτυλίσσεται στο νέο σπίτι της Έλεν δημιουργώντας μια κλειστοφοβική κι απόμακρη ατμόσφαιρα.

Στα θετικά επίσης κρατάω και την πολύ δυνατή ερμηνεία της Madelaine Petsch στον κεντρικό ρόλο. Είναι συμπαθής, ρεαλιστική και τόσο όσο. Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι οκέι, όχι κακοί, αλλά ούτως ή άλλως δεν παίρνουν αρκετό χρόνο. Θα σημειώσω βέβαια ότι ο φροντιστής μου μοιάζει με τον Ραζ Κουθραπάλι, οπότε δεν μπόρεσα να τον πάρω 100% σοβαρά. Τέλος, αν έλειπε η σύγχρονη παραγωγή, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μιλούσαμε για b-movie.

Από την άλλη, κι ενώ υπήρχε ένα πολύ καλό πρωτεύον υλικό, υπάρχουν λάθη στην διαχείρισή του. Κάποια πράγματα πάνε αργά και κάποια άλλα με μεγάλους ακροβατισμούς (πχ. το τέλος – ναι είναι ένα βιαστικό τέλος). Επίσης, υπάρχουν κενά στην πλοκή, όχι σημαντικά, αλλά ελαφρώνουν την ιστορία. Τελικά, δεν είμαι βέβαιος ότι δόθηκαν όλες οι απαντήσεις. Έχω τις απορίες μου για πρόσωπα και καταστάσεις, όπως και για την ευκολία που γίνονται (ή δεν γίνονται) κάποια πράγματα. Και δεν εννοώ μόνο στο τέλος, αλλά συνολικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Είπαμε, έχει αδυναμίες. Αλλά δεν αξίζει την τόσο κακή βαθμολογία. Στην πραγματικότητα πραγματεύεται μια δυνατή ιστορία και μάλιστα από ιδιαίτερη οπτική γωνιά. Το περίεργο δε είναι ότι εκτός από το Netflix η ταινία παρέχεται ολόκληρη και στο Youtube.