Paulo Coelho – Hippie

Τίτλος πρωτότυπου: Paulo Coelho, Hippie (2018)

Εκδόσεις Λιβάνη

Μετάφραση: Δάφνη Χρήστου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 381

ΣΥΝΟΨΗ (από το εσώφυλλο)

Ο Πάουλο είναι ένας νέος που σχεδιάζει να γίνει συγγραφέας. Αφήνει τα μαλλιά του μακριά και ξεκινά να ανακαλύψει τον κόσμο, την ελευθερία, αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Το ταξίδι του έχει διάφορα απρόοπτα, από τη φυλάκισή του το 1968, όταν ταξίδευε στη Νότια Αμερική, από τη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας, με την κατηγορία του τρομοκράτη, μέχρι τη γνωριμία του με την Κάρλα στο Άμστερνταμ, απ' όπου ξεκινούν μαζί για το Νεπάλ με το Mini Bus. Στην πορεία, οι δυο τους δε ζουν απλά μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, αλλά μεταμορφώνονται ριζικά κι ενστερνίζονται καινούριες αξίες στη ζωή τους

----------------------------

Δεν μου αρέσει ο Coelho. Παρόλα αυτά, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο τον διαβάζω πού και πού. Το Hippie είναι το τελευταίο βιβλίο που είδαμε από τον βραζιλιάνο συγγραφέα. Το αγόρασα κυρίως για να δω τι κάνει σήμερα συγγραφικά ο Coelho. Βρίσκεται στις εκδόσεις από το 1974, κοντεύει σχεδόν 50 χρόνια, ενώ έχουν μεσολαβήσει 30 χρόνια μεταξύ Αλχημιστή και Hippie. “Τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή;” σκέφτηκα.

Ήδη του είχα δώσει πόντο από το εξώφυλλο, το οποίο βρίσκω εξαιρετικό και μοναδικό – οι αντίστοιχες ξενόγλωσσες εκδόσεις έχουν διαφορετικό. Και ξεκίνησα, προκατειλημμένος βέβαια, να διαβάζω. Και ω του θαύματος, το ξεκίνημα μου άρεσε. Ένα ευχάριστο, χαλαρό και ταξιδιάρικο ανάγνωσμα. Με έβαλε κατευθείαν στο περιβάλλον των χίπις σαν να μπήκα σε χρονομηχανή. Πάμε λοιπόν πίσω στα τέλη του ‘60, αρχές του ‘70. Οι ήρωες, μια ομάδα από χίπις μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Πάουλο, ξεκινούν για ένα μεγάλο οδικό ταξίδι με το magic bus από το Άμστερνταμ για το Νεπάλ.

Όμως, ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά, το ταξίδι προχωρούσε κι εγώ εντυπωσιαζόμουν, φτάσαμε λίγο μετά τη μέση, στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί η πλοκή άρχισε να χωλαίνει κι ο ρυθμός να πέφτει (μέχρι να μείνει στάσιμος). Ο Coelho έπιασε τα δικά του, αυτά που με φέρνουν σε αμηχανία: ο ανώτερος εαυτός, ο δρόμος του Φωτός, προσευχή και πνευματικότητα, σουφισμός, το Είναι ενώνεται με το Σύμπαν και πάει λέγοντας. Και στο βάθος ένας Coelho που δεν κατανόησε ποτέ γιατί έγινε ο Μάης του ‘68, αλλά κατανόησε τους χίπις.

Μια άλλη ένστασή μου είναι το γενικό πλαίσιο της μυθοπλασίας. Το Hippie είναι αυτοβιογραφικό (τα συνηθίζει αυτά ο Coelho). Αλλά δυσκολεύομαι να το δω ως τέτοιο και απορώ μάλιστα για ποιο λόγο πρέπει να επισημαίνεται ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας. Γιατί το μισό βιβλίο περιγράφει τις κινήσεις (και τις σκέψεις) χαρακτήρων που βρίσκονταν μακριά από τον πρωταγωνιστή Πάουλο. Πόσο αυτοβιογραφικό στοιχείο μπορεί να υπάρχει στους φόβους ενός Γάλλου που ανησυχούσε για την κόρη του; Κι επίσης, το προείπα, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Πάουλο. Στην δική μου αντίληψη ο μόνος που μπορεί να αναφέρεται στον εαυτό του σε γ’ ενικό είναι ο Ταρζάν. Μπορεί η τριτοπρόσωπη αφήγηση να δίνει μια ολιστική οπτική της ιστορίας, αλλά απομακρύνει τον φακό από τη δράση και αφαιρεί στοιχεία από την αυτοβιογραφική εσάνς.

Κι έπειτα είναι οι άλλοι χαρακτήρες. Η Κάρλα δεν μου φάνηκε συμπαθής σε κανένα σημείο (ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής στο βιβλίο είχε δίκιο). Κι επίσης δεν είδα εξέλιξη. Οι χαρακτήρες, αν και αληθοφανείς, δεν ολοκληρώθηκαν σε καμιά φάση. Και δεν χρειάστηκε κιόλας. Η ιστορία έμεινε εκκρεμής μέχρι το τέλος, σε βαθμό που αναρωτιέσαι “ωραίο ταξίδι, πού πάμε;”.

Οπότε, καταλήγω στο ότι, αν το Hippie ήταν 230 σελίδων, θα ήταν μια χαρά.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Το βάζω αρκετά ψηλά στην προσωπική μου λίστα του Coelho. Είναι πάνω από τις Βαλκυρίες, Το Πέμπτο Βουνό ή τα Έντεκα Λεπτά. Οπότε περνάει. Αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να μην σε ενοχλεί το συγγραφικό στιλ του Coelho. Αν λοιπόν είσαι φαν, το έχεις διαβάσει. Αν δεν είσαι, δεν θα γίνεις.

βαθμολογία: 68/100