Anthony Horowitz – Ο Θάνατος του 007

Τίτλος πρωτότυπου: Anthony Horowitz – Forever and A Day (2018)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 351

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας κατάσκοπος είναι νεκρός. Ένας θρύλος γεννιέται. Ένας Βρετανός πράκτορας επιπλέει στα νερά της Γαλλικής Ριβιέρας, δολοφονημένος από άγνωστο χέρι. Αποφασισμένος να ξεσκεπάσει την αλήθεια, ο Τζέιμς Μποντ μπαίνει σε έναν κόσμο γρήγορων αυτοκινήτων, διά­σημων καζίνο και πολυτελών γιοτ. Όμως, κάτω από τη χλιδή κρύβονται σκιές και σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με ένα επικίνδυνο δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος. Είναι η ώρα για τον Μποντ να κερδίσει την άδεια να σκοτώνει. Πρέπει να βρει τους ενόχους και να ξεδιπλώσει το καταστροφικό τους σχέδιο πριν γίνει ο ίδιος το επόμενό τους θύμα…

-----------------------------------

Θα είμαι ειλικρινής.

Δεν μου αρέσει ο Τζέιμς Μποντ.

Μπορεί βέβαια να καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα κάπως αυθαίρετα, αφού δεν έχω καταφέρει να δω ολόκληρη καμία ταινία. Επίσης, δεν έχω διαβάσει Ian Fleming.

[Έτυχε βέβαια και συνέπεσε με αυτή τη δημοσίευση ο θάνατος του Σον Κόνερι στις 31/10, του ηθοποιού με τον οποίο ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του Τζέιμς Μποντ ταυτίστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Οπότε -αν και το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες πριν- εξαιρετική σημειολογία τίτλου και πραγματικότητας.]

Οπότε, τώρα που τα είπα, μπορώ να διαβάσω ανεπηρέαστος την ιστορία του Anthony Horowitz, Ο Θάνατος του 007, του οποίου ο πρωτότυπος τίτλος είναι Forever and a day και τον βρίσκω εξαιρετικό (όχι ότι έχει κάποια σημασία, αλλά ήθελα να το αναφέρω).

Όπως επισημαίνεται και στην έκδοση (σε έξι σημεία), η παρούσα ιστορία είναι βασισμένη στο Russian Roulette του Ian Fleming, “με υλικό από ένα προσχέδιο του Ian Fleming για μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά που δεν γυρίστηκε ποτέ”.

Και μπορεί διαβάζοντας τον τίτλο να σκέφτεσαι ότι είναι το κλείσιμο του Τζέιμς Μποντ, αλλά είναι οι απαρχές του. Βρισκόμαστε στην δεκαετία του ‘50, στον απόηχο ενός θηριώδους πολέμου που δεν λέει να τελειώσει, όταν ένας πράκτορας, ο 007, βρίσκεται νεκρός. Τώρα ένας φέρελπις νέος, ονόματι Τζέιμς Μποντ, έρχεται να τον αντικαταστήσει, αφού πρώτα διαλευκάνει την δολοφονία του προκατόχου του. Μιλάμε δηλαδή για ένα είδος prequel. Σαν να βλέπεις τον Μποντ πριν γίνει Μποντ.

Όλα τα γνώριμα στοιχεία του superstar πράκτορα (όπως κι εγώ, δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη γνώση για να καταλάβεις πάνω-κάτω τι εννοώ) είναι εκεί: μυστηριώδεις γυναίκες, γρήγορα αυτοκίνητα, ελικόπτερα, σκάφη, ναρκωτικά και διπλωματία σε τεντωμένο σκοινί. Θαλαμηγοί, γαλλική ριβιέρα και καρτέλ. Για τον ελεύθερο χρόνο, καζίνο και μαρτίνι “χτυπημένο κι όχι ανακατεμένο”.

Και πράγματι ο Horowitz μας δίνει κάποιες εξαιρετικές εικόνες. Το κεφάλαιο στο καζίνο ήταν απολαυστικό. Το φλερτ με την Σιξτίν διάχυτο, αλλά στιλιζαρισμένο. Οι διάλογοι πνευματώδεις και στοχευμένοι (κάποιοι μονόλογοι αρκετά μακροσκελείς βέβαια, με αποτέλεσμα να χάνουν σε πειστικότητα και φυσικότητα). Οπότε, ως προς αυτά όλα καλά σε γενικές γραμμές.

Κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση της ανάγνωσης, διαπιστώνω ότι Ο Θάνατος του 007 στην αρχή είχε ανοδική πορεία, έπιασε γρήγορα και με ευκολία το μέτριο και συνέχισε ενθαρρυντικά, έφτασε στο πολύ καλό και μετά ήρθε το τέλος, για να μου υπενθυμίσει για ποιο λόγο δεν μου αρέσει αυτού του είδους η περιπέτεια. Οι τελευταίες σελίδες, στις οποίες αποκαλύπτεται ο ρόλος των προσώπων, οι προθέσεις και το σχέδιό τους, αλλά και εκεί που έρχεται η λύση του δράματος, με βρήκαν κάπως αμήχανο, σαν να αναρωτιέμαι “σοβαρά τώρα;”.

Συνολικά, το βιβλίο διεκπεραιώνει τον σκοπό του. Είναι τίμιο και υπηρετεί το είδος. Το αν σου αρέσει το είδος είναι μια άλλη κουβέντα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, κάπως οριακά, αλλά ναι. Τα 2/3 του βιβλίου έχουν ενδιαφέρον και ατμόσφαιρα ενός κόσμου που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα τον ζήσουμε ποτέ.

βαθμολογία: 69/100