Δημήτρης Σίμος – Τα Βατράχια

Εκδόσεις Bell

Έτος α’ έκδοσης: 2018

Σελίδες: 335

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Χαλκίδα 2010

To ποτάμι φουσκώνει. Τα βατράχια ετοιμάζονται για το τραγούδι τους. Μια δεκατετράχρονη μαθήτρια ανασύρεται νεκρή από τα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού. Η υπόθεση επαναφέρει τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο στη δράση, κάνοντας τη σύλληψη του δολοφόνου να φαντάζει ως η μόνη ευκαιρία για τη λύτρωση. Χρόνια θαμμένα μυστικά και απόκρυφες ιστορίες μιας μικρής κοινωνίας παραμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι την ώρα της αποκάλυψης.

Αλιβέρι 1984

Δημήτρης και Αμαρυλλίς. Δυο αδέρφια χωρίς δεσμό αίματος να τους συνδέει. Ένας κήπος γεμάτος λάσπη. Η μετάβαση μιας οικογένειας από την ευημερία στη φτώχια. Πώς ένα ένοχο μυστικό θα χωρίσει αλλά και θα ενώσει τις ψυχές τους;

Δύο σκοτεινές ιστορίες, ένα αναπάντεχο τέλος.

Όπως κι εσύ, είχα διαβάσει διθυραμβικές κριτικές για τον Δημήτρη Σίμο. Και δεν το συνηθίζω, αλλά εδώ πρέπει να λάβω υπόψη και την ηλικία του. Όχι ότι θα είμαι πιο επιεικής, επειδή είμαστε σχεδόν συνομήλικοι. Όμως με χαροποιεί να βλέπω ωραίες δουλειές από νέους ανθρώπους. Είναι υγιές και δημιουργικό.

Στο προκείμενο λοιπόν: εδώ έχουμε το πρώτο μέρος της σειράς Σκοτεινά νερά, το οποίο είναι αυτοτελές, δεν αφήνει ερωτήματα και διαβάζεται κι ανεξάρτητα. Πρόκειται για δύο ιστορίες που τρέχουν σε διαφορετικές περιόδους. Η μία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 κι αφορά δυο ετεροθαλή αδέρφια. Η δεύτερη -που είναι και το κύριο μέρος- διαδραματίζεται στη Χαλκίδα τα 2010. Μια έφηβη κοπέλα ανασύρεται νεκρή από το ποτάμι. Ο αστυνόμος Καπετάνος αναλαμβάνει να “δέσει” την υπόθεση και να βγάλει μια άκρη, καθώς όσο προχωρά το πράγμα μπερδεύεται.

Και μιας κι αναφέρθηκε, ο Χρήστος Καπετάνος κάνει εδώ το ντεμπούτο του και είναι υπεραρκετός. Ναι, το έχω ξαναπεί: με έχουν κουράσει οι αστυνόμοι-επιθεωρητές-ντετέκτιβ (εν τω μεταξύ, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στην εγκληματολογική πραγματικότητα και δη στην ελληνική) που έχουν φοβερές ιδιοτροπίες, που είναι αλκοολικοί, ιδιότροποι, νευρόσπαστοι κλπ. Μου φαίνονται μη ρεαλιστικοί και χάρτινοι. Ο Καπετάνος δεν είναι τέτοιος. Είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με καθημερινά προβλήματα. Σκέφτεται ως άνθρωπος κι έχει τέλος πάντων μια ειλικρίνεια. Το ίδιο ισχύει για όλους τους χαρακτήρες. Φερ’ ειπείν, όλοι ξέρουμε έναν Ορέστη, μια Μαίρη ή μια Ευθυμία (χαρακτήρες του βιβλίου).

Κατά τα λοιπά, η αφήγηση είναι αυτή που χρειάζεται. Ο Σίμος φαίνεται να έχει ένα ιδιαίτερο ύφος. Απλό, όχι απλοϊκό, κι ενίοτε περίτεχνο με μια δόση λυρισμού. Αφηγείται την ιστορία του σε α’ ενικό, βλέπουμε δηλαδή την εστίαση μέσα από τα μάτια του Καπετάνου. Δεν έχουμε παντογνώστη αφηγητή που τα ξέρει όλα και μας κρύβει κομβικά σημεία και πληροφορίες, όπως είθισται – συνήθως άτεχνα. Βέβαια, το πρώτο 1/5 του βιβλίου με ξένισε, δεν με έβαλε ακριβώς στην υπόθεση. Αλλά γρήγορα απέκτησε ενδιαφέρον κι όλα πήραν τον δρόμο τους.

Ωστόσο, κάπου έσκασε μια υποπλοκή που πίστευα ότι θα δέσει με κάποιον τρόπο στην υπόθεση. Αλλά δεν έδεσε. Κι ως εκ τούτου φάνηκε ως προκάλυψη, για να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλού. Ακόμη, ενώ υπήρχε το plot twist, που περιμένεις σε τέτοια βιβλία, το τέλος ήταν μεν ανατρεπτικό, αλλά ήρθε κάπως εύκολα. Και ήρθε χωρίς πίεση, ενώ το έγκλημα εκτελέστηκε προμελετημένα και προσεκτικά.

Να σημειωθεί, τέλος, ότι στην έκδοση περιλαμβάνονται και τρία διηγήματα άλλων συγγραφέων (Χ. Παπαδημητρίου, Δ. Μαμαλούκας, Β. Γιαννίσης).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Θα έχεις ακούσει τη φράση “ποτέ μην κρίνεις έναν συγγραφέα από το πρώτο το βιβλίο”… Oh well! Ρίξε μια ματιά εδώ και το συζητάμε μετά. Αλλά δώσε μου χρόνο, γιατί πρέπει να διαβάσω και τα επόμενα δύο βιβλία του Σίμου για να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα.

βαθμολογία: 79/100

σχετικές αναρτήσεις:

Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς