Paulo Coelho – Βαλκυρίες

Τίτλος πρωτότυπου: Paulo Coelho – As Valkirias (1992)

Εκδόσεις Λιβάνη

Μετάφραση: Μάτα Σαλογιάννη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2010

Σελίδες: 238

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Ο ήρωας των Βαλκυριών είναι ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του και να ακολουθήσει ένα όνειρο: να πάει στην έρημο Μοχάβη για να βρει το φύλακα άγγελό του και να γνωρίσει επιτέλους σε βάθος τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Ο Πάουλο ξέρει ότι η έρημος δεν είναι τόσο άνυδρη και άδεια όσο φαίνεται. Κρύβει την ευκαιρία για νέες, μαγευτικές συναντήσεις, όπως του έχει πει ο Δάσκαλός του, ο Ζ. Μακριά από το χάος του κόσμου ζουν ένας νεαρός Δάσκαλος της Παράδοσης και μια ομάδα πολεμιστριών, οι Βαλκυρίες, που διασχίζουν την έρημο καβάλα στ’ άλογά τους και θα βοηθήσουν τον Πάουλο να πετύχει το στόχο του.

Κάθε μεγάλο όνομα από όποιον χώρο κι προέρχεται ή όποιον χώρο κι αν υπηρετεί δικαιούται να έχει μέτριες ή/και κακές στιγμές. Όμως ποτέ ένα τόσο μεγάλο όνομα δεν είχε μια τόσο κακή στιγμή. Κι ο Coelho είναι αναμφίβολα αναγνωρίσιμος εδώ και δεκαετίες. Φαντάζομαι ότι τα βιβλία του πουλάν σαν το ζεστό ψωμάκι. Αλλά, έχοντας διαβάσει ήδη τον Αλχημιστή, το Πέμπτο Βουνό και το Η Βερόνικα Αποφασίζει να Πεθάνει, έπρεπε προ πολλού να είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι: γιατί; Μπορώ να θυμηθώ ατάκες (από άλλα του βιβλία, όχι από τις Βαλκυρίες). Βρήκα νόημα στη φράση “...η πιο σκοτεινή ώρα ήταν εκείνη πριν την ανατολή”. Κάτι άλλα χιτάκια για σύμπαντα που συνωμοτούν κλπ δεν τα ασπάστηκα ποτέ. Αλλά δεν αρκούν λίγες ατάκες δοσμένες με στόμφο και διδαχή.

Προσπάθησα να βρω μια δέση, μια υποτυπώδη πλοκή, μια υπόθεση στις Βαλκυρίες. Δεν κατάφερα τίποτα. Ακόμα και όσοι το βρήκατε συμπαθητικό είμαι βέβαιος ότι δεν μπορείτε να συμπυκνώσετε την υπόθεση του βιβλίου σε δύο σελίδες – όχι λιγότερο. Επίσης, διαπιστώνω ότι γενικότερα υπάρχει ένας τυφλοσούρτης εδώ. Ο Coelho κινείται σταθερά στους ίδιους άξονες, στις ίδιες νόρμες. Και φυσικά δε δικαιολογεί τίποτα το έτος συγγραφής κι έκδοσης του βιβλίου. Το 1992 ο Coelho είχε ήδη γράψει τη ναυαρχίδα του, τον Αλχημιστή (το οποίο σημειωτέον θεωρείται το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο σύμφωνα με τα ρεκόρ Guinness του 2002) και είχε γνωρίσει ήδη παγκόσμια επιτυχία.

Το ύφος του βιβλίου είναι στο γνωστό στυλ του βραζιλιάνου συγγραφέα. Έχει μυστικισμό, εσωτερική αναζήτηση, κάτι από θεϊκή σοφία. Αλλά μην σε ξεγελάει. Μπορεί οι φιλοδοξίες του βιβλίου να ήταν μεγάλες, αλλά πλασαρίστηκαν με τρόπο άνευρο, ανούσιο και βαρετό. Ο Coelho διατείνεται ότι πρόκειται για αληθινά γεγονότα που συνέβησαν μεταξύ 5 Σεπτεμβρίου και 17 Οκτωβρίου του 1988. Και συνέβησαν στον ίδιο – ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται φυσικά Πάουλο. Προσπερνώ το γεγονός ότι μόνο ο Ταρζάν έχει δικαίωμα να αναφέρεται στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Πρέπει να δομήσεις χαρακτήρες με βάθος. Πρέπει να υπάρχει μια υπόθεση από πίσω. Πρέπει κάτι να γίνει. Και στο τέλος πρέπει να είναι μια ιστορία που άξιζε να ειπωθεί.

Στο δια ταύτα, πολύς κόσμος εμπνέεται από τα βιβλία του Coelho. Σε αρκετούς αναγνώστες ταιριάζουν. Σε μένα όχι. Θα ήθελα να μ’ αρέσει, θα ήθελα να πιάνω τα μηνύματα που πρεσβεύει. Αλλά κάπου το χάνω – και δεν μου φταίει κανείς.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Γιατί;

βαθμολογία: 45/100

σχετικές αναρτήσεις:

Το Χαμένο Σύμβολο