M. J. Arlidge – Αν σε Πιάσω, Καίγεσαι

Τίτλος πρωτοτύπου: M. J. Arlidge – Liar Liar (2015)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Σοφία Τάπα

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2016

Σελίδες: 470

ΣΥΝΟΨΗ

Τρεις μεγάλες πυρκαγιές ξεσπούν σε σύντομο χρονικό διάστημα σε τρεις γειτονιές του Σάουθαμπτον της Αγγλίας. Και πριν η Έλεν Γκρέις προλάβει να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά οι πυρκαγιές εντείνονται κι επαναλαμβάνονται με την ίδια ακρίβεια. Εκτός αυτού, οι πυρκαγιές αφήνουν πίσω τους θύματα κι είναι σαφές ότι δε πρόκειται για συμπτώσεις. Ένας μανιακός πυρομανής δολοφονεί τα θύματά του εγκλωβίζοντάς τα στη φωτιά. Με ποιο κίνητρο όμως; Και τι μπορεί να συνδέει τα θύματά του; Τα πράγματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή κι ο ύποπτος θα αναζητηθεί παντού – ακόμη και στους κόλπους της Πυροσβεστικής. Ο γρίφος πρέπει να λυθεί πριν ο εμπρηστής συνεχίσει το έργο του.

Ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς με την επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις, που έρχεται να διαδεχθεί Το Σπίτι με τις Κούκλες (κι εκ των προτέρων λέω ότι το Αν σε πιάσω, καίγεσαι μου άρεσε περισσότερο). Ο λόγος που τα βάζω δίπλα δίπλα είναι το γεγονός ότι μεγάλο μέρος αναγνωστών θα διαφωνήσει μαζί μου.

Το ξέρω ότι η τέταρτη περιπέτεια της Έλεν Γκρέις δεν έχει την ένταση άλλων υποθέσεών της. Αλλά αυτό δεν το βρίσκω καθόλου προβληματικό. ΟΚ, είναι mid-tempo. Το Αν σε πιάσω, καίγεσαι παίζει μαζί σου κατά κάποιον τρόπο. Κυλά ήρεμα, σιγοβράζει κι σε αφήνει εκτεθειμένο να προσπαθείς να μαντέψεις ποιος είναι ο πυρομανής εμπρηστής. Σε αρκετά σημεία θα μαντέψεις τον ένοχο. Αλλά η αστυνομική -φορμουλαϊκή- λογοτεχνία μας έχει καλομάθει σε τέτοιο βαθμό που, αν όντως μάντεψες τον ένοχο, συνέχισε να διαβάζεις.

Επίσης, η ουσία του βιβλίου δεν έγκειται μόνο στο whodunnit, αλλά αγγίζει περιφερειακά κι άλλα θέματα. Έμμεσα θίγονται οι οικογενειακές σχέσεις, η καταπίεση, η κακοποίηση ανηλίκων και προβλήματα που η εσωστρέφεια δεν αφήνει να έλθουν στην επιφάνεια. Στο τέλος, έχεις την αίσθηση μιας νομοτέλειας από την οποία κανένας χαρακτήρας δεν μπορεί να ξεφύγει. Σου αφήνει μια οσμή πεπρωμένου, που για τον καθέναν όριζε μια μοίρα – καλή ή κακή, εξαρτάται.

Όπως και τα άλλα βιβλία του Arlidge, έτσι κι εδώ η αφήγηση ρέει πολύ ομαλά κι “εύκολα”, ενώ τα κεφάλαια είναι και πάλι μικρά (3-4 σελίδες βαριά). Μάλιστα, η γραφή του Arlidge μου φάνηκε πιο μεστή. Έχει αποφύγει τα κλισέ και γενικά τη μανιέρα που κάνει τους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας να βγάζουν τα βιβλία με το σωρό (δεν ξέρεις πόσο εκτίμησα το γεγονός ότι σε αστυνομικό μυθιστόρημα δεν διάβασα στο πρώτο κεφάλαιο για το πτώμα μιας φοιτήτριας που βρέθηκε κακοποιημένο).

Θα ήθελα να μάθω βέβαια τι απέγιναν οι υπόλοιπες φωτιές. Θα ήθελα επίσης να μάθω γιατί κατανεύουν όλοι σε κάθε σελίδα. Κι επειδή είμαι παράξενος, την αμαρτία μου θα την πω: την Έλεν Γκρέις δεν την συμπάθησα ποτέ ιδιαίτερα. Όχι ότι είναι πρόβλημα, αλλά έτσι να το βγάλω από μέσα μου.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Είναι ωραία ιστορία, με ανατροπές και κόντρα ανατροπές. Έχει σασπένς. Διαβάζεται εύκολα. Έχει αρκετά επίπεδα. Αυτά... Καλά δεν είναι;

βαθμολογία: 77/100

σχετικές αναρτήσεις:

Το Μίσος