Φραντζέσκα Μάνγγελ – Η Νύχτα του Σάουιν

Εκδόσεις Bell

Έτος α’ έκδοσης: 2017

Σελίδες: 373

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Από την Αθήνα μέχρι τη Βόρεια Αγγλία και τη Σκωτία, ο Κίμων, ένας ανερχόμενος σκηνοθέτης, αναζητά την καλύτερή του φίλη, μια τυχοδιώκτρια ζωγράφο που εξαφανίστηκε έπειτα από την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Η Νύχτα του Σάουιν».
Μέσα από ένα περιπετειώδες ταξίδι σε διαφορετικούς χρονοτόπους, ο Κίμων καλείται να λύσει τα σκοτεινά μυστήρια της ταυτότητας και του παρελθόντος της: Ποια ήταν στην πραγματικότητα η Στέφη; Γιατί έφυγε; Τι σχέση είχε η έκθεση με την εξαφάνισή της και τι σημαίνει η Νύχτα του Σάουιν; [...] Με φόντο μια αρχαία κέλτικη γιορτή, τη Νύχτα των Νεκρών, ένα μυστηριώδη άγνωστο άντρα κι ένα κλεμμένο οικόσημο, ο Κίμων και η Στέφη παρασύρονται στην «άλλη πλευρά» και έρχονται αντιμέτωποι με την πιο άγρια αποκάλυψη…

Και να που βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση, να οφείλω μια μικρή απολογία στη συγγραφέα.

Κι εξηγούμαι.

Γενικά, δεν διαβάζω αισθηματική λογοτεχνία (η θεωρία της λογοτεχνικής κριτικής έχει άλλους -όχι τόσο τιμητικούς- χαρακτηρισμούς για το είδος, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης). Οπότε, πιστεύοντας ότι Η Νύχτα του Σάουιν ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία, δεν δέησα να το τραβήξω από το ράφι. Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε ήδη εκδοθεί το Καχαραμπού, το δεύτερο μέρος της διλογίας, σκέφτηκα να πιάσω το νήμα απ’ την αρχή.

Κι εδώ έρχεται το σημείο που οφείλω μια αντίστοιχη απολογία στον εαυτό μου.

Γιατί έσφαλα. Γιατί Η Νύχτα του Σάουιν είναι όντως ενδιαφέρουσα δουλειά. Δεν είναι μια αισθηματική ιστορία, ούτε έχει ρομαντικό τέλος. Πλανάται αίσθημα, ναι, αλλά μόνο για να πυροδοτήσει τη δράση. Από κει κι έπειτα λειτουργεί ψυχογραφικά και η όποια αισθηματική ιστορία λειτουργεί ως χαλί, πάνω στο οποίο απλώνεται όλο το παζλ.

Αυτή η ιστορία έχει πολλά επίπεδα. Αρχικά, σου δίνει μια mid-tempo αίσθηση, δεν πάει ιδιαίτερα γρήγορα, αλλά είναι το στάδιο που γνωρίζεις τα πρόσωπα και δημιουργείται ένα background των χαρακτήρων. Μάλιστα, είναι σημαντικό, γιατί είναι κρίκοι μιας αλυσίδας που πρέπει να ενωθεί, για να βγάζει νόημα η εξέλιξη των γεγονότων – και βεβαίως για να μπορεί κι ο αναγνώστης να την ακολουθεί. Έπειτα, το κουβάρι ξεδιπλώνεται – ή περιπλέκεται (δεν έχω καταλήξει). Ώσπου έρχεται το τρίτο μέρος. Είναι το σημείο που οι ήρωες έχουν χάσει τον έλεγχο κι ως αναγνώστης ακολουθείς τυφλά την έκρηξη των γεγονότων.

Μα το σημαντικό ήταν η διαχείριση του χρόνου της αφήγησης. Η συγγραφέας διαθέτει μια εξαιρετική ικανότητα -δεν θα πω ταλέντο, γιατί όλα είναι προϊόν σκληρής δουλειάς, έτσι θέλω να πιστεύω για τα πάντα- να μεταφέρει τον φακό από το 2002 στο 2011 κι από κει στο 2016 και πάλι πίσω, αλλά με διαφορετική σειρά. Έτσι, βλέπουμε τους χαρακτήρες σε διαφορετικές φάσεις, πριν και μετά από κομβικά γεγονότα. Βλέπουμε τις μεταμορφώσεις τους και το αποτύπωμα που άφησε πάνω τους η μοίρα και οι επιλογές τους.

Και μιας κι ανέφερα τους χαρακτήρες… Η Στέφη (η ηρωίδα) δεν μου ήταν συμπαθής στα 4/5 του βιβλίου. Ο Κίμων ήταν ωραίος κι άξιος συμπρωταγωνιστής. Κι ο γέρος. Κι η Άση. Και να λοιπόν που διαπιστώνεις γρήγορα ότι οι χαρακτήρες της Μάνγγελ είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Δεν μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν από μυθιστόρημα, αλλά έχουν αυτοαναφορικά στοιχεία, είναι κανονικοί άνθρωποι. Με τα καλά τους και τα κακά τους. Τους παρακολουθείς στενά, γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι φίλοι σου.

Τέλος, πρέπει να αναφέρω τη γραφή της Μάνγγελ. Δεν είναι ξύλινη, ψεύτικη και στερεοτυπική. Έχει λυρισμό. Το βλέπεις στις περιγραφές της. Και ιδίως το βλέπεις στις περιγραφές όχι τόσο του εξωτερικού κόσμου, όσο τις περιγραφές των συναισθημάτων και του ψυχισμού των χαρακτήρων. Όλο αυτό έχει μέσα του λογοτεχνία κι είναι ταξιδιάρικο. Αν του δώσεις την προσοχή που χρειάζεται, θα σε ανταμείψει. Δεν κατάλαβα μέχρι τέλους αν πρόκειται για μεταφυσική ή όχι – αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η μυστηριώδης βόλτα.

Βέβαια, επειδή είμαι σπασίκλας και συνήθως τα ψεγάδια με βρίσκουν όσο κι αν τους κρύβομαι, έχω “γεωμετρική” παρατήρηση: αν διατηρείς μια στάση ζωής και μετά κάνεις στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών, επανέρχεσαι στην αρχική σου θέση. Να ορίστε το είπα! Φυσικά, δεν αλλάζει κάτι στη πλοκή ή την αφήγηση – αλλά έπρεπε να βρω ένα ψεγάδι (και το βρήκα στη σελ. 54).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ω ναι. Ξεχωρίζει από μια σειρά άνευρων κυκλοφοριών εκεί έξω κι επίσης έχει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Θα μπορούσε να έχει κι άλλες 150 σελίδες και να είναι εξίσου απολαυστικό. Άσε που -εικάζω ότι- είναι απαραίτητο για να πας στο Καχαραμπού.

βαθμολογία: 82/100

σχετικές αναρτήσεις:

Chanel No 5