David Gibbins – Ιερά Εξέταση

Τίτλος πρωτότυπου: David Gibbins – Inquisition (2017)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής

Ετος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες 438

ΣΥΝΟΨΗ

Ο αρχαιολόγος Τζακ Χάουαρντ και η ομάδα του ερευνούν ένα ναυάγιο του 17ου αιώνα λίγο έξω από τις ακτές της Κορνουάλης. Τα ευρήματα τον οδηγούν σε μια βυθισμένη πειρατική πόλη στο Πορτ Ρουαγιάλ της Τζαμάικα, όπου κρύβεται ένα αρχαίο μυστήριο. Γρήγορα θα ανακαλύψουν ένα γαϊτανάκι γεγονότων που θα τους οδηγήσει μέχρι το ιερό μυστικό του Άγιου Δισκοπότηρου. Ωστόσο, οι απόγονοι της Ιεράς Εξέτασης ακολουθούν κάθε βήμα της ομάδας και ο Τζακ θα αντιμετωπίσει μια κάθοδο στην ίδια την κόλαση, στην προσπάθειά του να φέρει στο φως το θρυλικό Άγιο Δισκοπότηρο ή τουλάχιστον για να μην πέσει αυτό στα χέρια των ιεροεξεταστών.

Το μυθιστόρημα Ιερά Εξέταση είναι ίσως το μοναδικό του Gibbins που το κύριο μέρος της πλοκής διαδραματίζεται στη στεριά. Ο Gibbins είναι κατά βάση αρχαιολόγος, ο οποίος έχει ειδικευθεί στη μελέτη ναυαγίων. Είναι επαγγελματίας δύτης (δεν είναι δύσκολο να το μαντέψεις από τα βιβλία του). Μάλιστα στην εικόνα του εξωφύλλου βλέπουμε τον ίδιο. Αξιοποιεί λοιπόν όλα τα παραπάνω και τα προσφέρει σε ένα συγγραφικό πακέτο. Έτσι λοιπόν, συνωμοσία, αρχαιολογία, μυστήριο κι εξερεύνηση γίνονται ένα. Θα έπρεπε να είναι ιδανικά.

Και για να πω την αλήθεια, η ιστορία πήγαινε καλά, είχε ενδιαφέρον και σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα. Διαβάζοντάς το ήταν σαν να έπαιζα Uncharted στο playstation, άντε με μια δόση Tomb Raider με λίγο από Black Flag της σειράς Assassin’s Creed. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι έβαλα τον πήχη ψηλά.

Κι εκεί ήταν το πρόβλημα. Το μυθιστόρημα δεν είναι ποτέ video game ή τουλάχιστον δεν μπορεί να παίζει με τους ίδιους όρους. Ο Nathan Drake του Uncharted είναι κυνηγός θησαυρών, πυροβολεί στο διάβα του όποιον θέλει και συνεχίζει κανονικά. Γιατί στα video games είναι αποδεκτό. Από έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα όμως θα περίμενα μια πιο πολυδιάστατη οπτική με λίγο περισσότερο βάθος. Είναι η δέκατη περιπέτεια του Τζακ Χάουαρντ κι όμως ο κεντρικός ήρωας παρουσιάζεται κάπως επιφανειακά, κάπως εξιδανικευμένα και πάντως όχι ρεαλιστικά. Αυτό ισχύει για όλους τους χαρακτήρες, καθώς μοιάζουν πλαστικοί.

Η πλοκή ήταν ελπιδοφόρα. Το θέμα του Ιερού Δισκοπότηρου κρύβει ζωηρές συζητήσεις, μπόλικη συνωμοσιολογία κι -αν μη τι άλλο- έχει χτίσει συγγραφικές καριέρες. Οπότε ως προς αυτό η ιστορία παρουσιάζει ενδιαφέρον. Αλλά μοιάζει λες κι ο Gibbins έχει στα χέρια του τον λαχνό που κερδίζει και δεν ξέρει τι να τον κάνει. Αντίθετα, αναλώνεται σε εξαντλητικές περιγραφές κι αρκετές παράλληλες ιστορίες που φαίνεται εκ των προτέρων ότι δεν προσφέρουν τίποτα στην αφήγηση παρά επιβράδυνση. Έτσι, η πλοκή ξεδιπλώνεται αργά, χωρίς εντάσεις και ανατροπές. Σαφώς υπάρχει περιπέτεια, αλλά κάποιες σκηνές είναι βγαλμένες από κυριακάτικη ταινία της μεσημεριανής ζώνης στο Mega στο Star. Και μιλώντας για το συγγραφικό στυλ του Gibbins, ενώ ο λόγος του έχει ροή και συνέχεια, κάποιες παράγραφοι ήταν ατελείωτες (μιλάμε για παραγράφους έκτασης δυόμιση σελίδων).

Όμως, για να μην είμαι γκρινιάρης, μου άρεσε η σύνδεση ιστορίας, μυθιστορίας, αρχαιολογίας και περιπέτειας. Μου άρεσε επίσης που ο Gibbins ξέφυγε από τις υποθαλάσσιες εξερευνήσεις και μας ταξίδεψε σε (χερσαίες) περιοχές όπως η Πορτογαλία, η Ταγγέρη, η Καραϊβική κ.α. Κι ακόμη μου άρεσε η εναλλαγή του χρόνου δράσης μεταξύ του 17ου αιώνα και του σήμερα. Μα πάνω από όλα, μου άρεσε ο τρόπος που ο Gibbins μέσω της δημιουργικής φαντασίας πέρασε πραγματικά αρχαιολογικά ευρήματα στα βιβλία του. Να σημειωθεί βέβαια ότι στο τέλος του βιβλίου υπάρχει εκτενές σημείωμα του συγγραφέα για τα στοιχεία που χρησιμοποίησε, ενώ στην ιστοσελίδα του είναι ανηρτημένα και τα σχετικά βίντεο από την υποθαλάσσια εξερεύνηση. Μεγάλο συν, όπως και να το κάνουμε.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Εγώ έχω ανοίξει ήδη το playstation για Uncharted.

βαθμολογία: 67/100

σχετικές αναρτήσεις:

Κώδικας Da Vinci