Dan Brown - Κώδικας Da Vinci

Τίτλος πρωτότυπου: Dan Brown – The Da Vinci Code (2003)

Εκδόσεις Λιβάνη

Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2004

Σελίδες: 604

[κι εδώ, όπως στο Illuminati, καθώς και σε άλλους τίτλους του Dan Brown, τα δικαιώματα των εκδόσεων έχουν περάσει στις εκδόσεις Ψυχογιός – εμείς έχουμε στα χέρια μας το αντίτυπο των εκδόσεων Λιβάνη, όπως αναφέρεται άνωθεν]

ΣΥΝΟΨΗ

Μια δολοφονία στο Λούβρο θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων που απειλούν να ανατρέψουν την ιστορία του χριστιανισμού όπως την ξέραμε. Ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκντον καλείται να δώσει λύση στο παζλ μέχρι να βρεθεί κι ο ίδιος μπλεγμένος σε μια παράλογη ιστορία που θα καταλήξει σε ένα ανελέητο κυνήγι της αλήθειας στους δρόμους του Παρισιού. Συνωμοσίες, ψέματα, γρίφοι και ανατροπές συνθέτουν το σκηνικό ενός από τα πιο εμπορικά μυθιστορήματα του 21ου αιώνα.

Παράξενη ιστορία αυτό το βιβλίο. Γράψαμε για την Λάμψη (1977) του Stephen King και όλα ήταν φυσιολογικά. Μετά γράψαμε για τη Μεταμόρφωση (1915) του Κάφκα και ήταν πάλι οκ. Θα μπορούσαμε να πάμε και παλιότερα χωρίς κανείς να μας προσάψει τίποτα. Όταν όμως φτάνουμε στον Κώδικα Da Vinci (δηλαδή στο 2003), φαίνεται λες και ταξιδέψαμε στον χρόνο, τόσο που θα πει κανείς “καλά, που το θυμήθηκαν αυτό;”. Και όντως, έτσι είναι. Παρά τον σχετικό χαμό που έγινε προ 15ετίας, όταν το πορτρέτο της Μόνα Λίζα κάλυπτε τη μισή βιτρίνα των βιβλιοπωλείων, ο Κώδικας Da Vinci σήμερα μοιάζει τόσο ξεπερασμένος, σχεδόν ξεχασμένος. Σκέψου το: δύσκολα μπορείς να κάνεις εικόνα κάποιον με τον Κώδικα Da Vinci στα χέρια σήμερα.

Κι αν είσαι πιο νέος και δεν θυμάσαι, για να καταλάβεις τι γινόταν τότε, το μακρινό 2004 που είδαμε την πρώτη έκδοση στην Ελλάδα, μάθε ότι γινόταν ο κακός χαμός. Πωλούνταν trademark προϊόντα, θρησκευτικές οργανώσεις έκαιγαν το βιβλίο, ξεπηδούσε ένας σωρός επεξηγηματικά βιβλία, άλλοι απαντούσαν στις δοξασίες του Brown, έβγαιναν ντοκιμαντέρ και άλλα τέτοια. Ο Dan Brown στο μεταξύ έτριβε τα χέρια του. Για του λόγου το αληθές ρίξε μια ματιά στους αριθμούς: τετραπλάσιες πωλήσεις από τον Νονό, τριπλάσιες από το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, διπλάσιες από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος και το 1984, ή αλλιώς σκέψου ότι μέχρι το 2009 είχε πουλήσει διπλάσια αντίτυπα από όσα έχει πουλήσει όλη η βιβλιογραφία του Jo Nesbo μέχρι σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι είναι σπουδαίο βιβλίο; Όχι. Σημαίνει ότι είναι εμπορικό βιβλίο. Και συνήθως, όταν ακούς εμπορικό βιβλίο, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Αλλά μην νομίζεις, σχεδόν οι περισσότεροι το διαβάσαμε. Δυο-τρία χρόνια αφού κυκλοφόρησε, αλλά το διαβάσαμε. Και είπαμε να το προσθέσουμε κι εδώ, γιατί… βασικά, δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνουμε.

Αρχικά, ο Dan Brown διατείνεται ότι χρησιμοποιεί πραγματικά ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, κάτι που τίθεται -τουλάχιστον- εν αμφιβόλω. Φερ' ειπείν, αυτό που γράφει στην εισαγωγή, ότι το Κοινό της Σιών “αποτελεί από το 1099 ιστορική πραγματικότητα”, ξέρουμε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς το Κοινό της Σιών αναβίωσε το 1956 ως μια ψιλοστημένη ιστορία ενός αντισημίτη απατεώνα ονόματι Pierre Plantard. Το Opus Dei δεν είναι μια ομάδα κρούσης ημίτρελων μοναχών της Καθολικής Εκκλησίας. Και πολλά άλλα. Οπότε γκολ από τα αποδυτήρια; Κάπως έτσι.

Παίρνουμε λοιπόν ως δεδομένο ότι πρόκειται για ψευδοϊστορία και προχωράμε. Το λογοτεχνικό κομμάτι και πάλι είναι προβληματικό στα σημεία. Ο Dan Brown χρησιμοποιεί αφειδώς τεχνάσματα για να κερδίζει πόντους. Και όντως τους κερδίζει, αλλά το να σταματάς συνεχώς την αφήγηση στο καλύτερο σημείο ή να αφήνεις ένα κεφάλαιο στη μέση για να κάνεις μια ιστορική αναδρομή μπορεί να γίνει εκνευριστικό. Η διάρθρωση της πλοκής είναι μονίμως η ίδια, όπως και στα άλλα best-seller του συγγραφέα. Επίσης, ο Λάνγκντον ως χαρακτήρας συνεχίζει να βρίσκεται στο σκοτάδι. Οκ, είναι καθηγητής, του αρέσει το κολύμπι, είναι κλειστοφοβικός και φοράει ρολόι με τον Μίκυ. Αυτά. Οι χαρακτήρες στο σύνολό τους δεν έχουν βάθος: είναι δοσμένοι είτε στερεοτυπικά είτε ως καρικατούρες, αλλά σε κάθε περίπτωση επιφανειακά.

Κι αν δεν βαρέθηκες ως εδώ, άκουσέ το: μα τον Leonardo, αυτό το βιβλίο, τον Κώδικα Da Vinci του Dan του Brown, ευχαριστιέσαι να το διαβάζεις. Έτσι ακριβώς. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, έχει καταιγιστικό ρυθμό και διαδοχικές δυνατές στιγμές. Μια σειρά από ανατροπές και κόντρα-ανατροπές συνθέτουν μια γεμάτη πλοκή, που σε συνδυασμό με την πανεύκολη -έως απλοϊκή- γλώσσα διαβάζεται απνευστί. Πρόσθεσε και τις γλαφυρές περιγραφές χώρων και τόπων κι έχεις ένα εύπεπτο μυθιστόρημα μυστηρίου. Κι επίσης -άσχετα με την αληθοφάνεια ή όχι του πράγματος- η θεματολογία του είναι ιντριγκαδόρικη.

Τέλος, για είμαστε δίκαιοι, τέτοια βιβλία καλώς ή κακώς έφεραν ανθρώπους κοντά στο βιβλίο, έβαλαν κόσμο στα βιβλιοπωλεία κι έδωσαν στους εκδότες το απαραίτητο καύσιμο για να συνεχίσουν. Και ναι, το είδαμε και στην μεγάλη οθόνη με τον Tom Hanks (και δεν μας ενθουσίασε).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αφού το έχεις διαβάσει ήδη. Δεν έγινες σοφότερος, αλλά πέρασες μια χαρά. Τίμιο.

βαθμολογία: 82/100

σχετικές αναρτήσεις:

Dan Brown - Illuminati