Jo Nesbø - Οι Κατσαρίδες

Τίτλος πρωτότυπου: Jo Nesbo - Kakerlakkene (1998)
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Μετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2014
Σελίδες: 437


ΣΥΝΟΨΗ 
Ο Νορβηγός πρέσβης στην Ταϊλάνδη βρίσκεται νεκρός μ' ένα μαχαίρι στην πλάτη στο κρεβάτι ενός παράνομου οίκου ανοχής. Ο Χάρι Χόλε καταφθάνει μεθυσμένος στην Μπανγκόκ με ξεκάθαρη οδηγία να επιλύσει την υπόθεση όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Σκαλίζοντας όμως την υπόθεση της δολοφονίας θα διαπιστώσει ότι απλά ξύνει την επιφάνεια. Ο Χόλε θα έρθει σε επαφή με άλλους Νορβηγούς, που ο καθένας τους έχει μια προσωπική ιστορία να διηγηθεί κι ένα κρυφό πάθος να εξομολογηθεί.


     Οι Κατσαρίδες είναι παράξενη περίπτωση βιβλίου. Και εξηγούμαι. Δεν είναι το καλύτερο του Nesbo. Δεν είναι στα πέντε καλύτερα του. ΟΚ, δεν είναι γενικά στα καλά του βιβλία. Ωστόσο, στο τέλος του κειμένου θα πω και την ένστασή μου προς υπεράσπισή του. Να σημειωθεί επίσης ότι, παρόλο που η έκδοση άργησε, η μετάφραση έγινε από τα νορβηγικά κι όχι από τα αγγλικά. Κι επίσης, η παλιά έκδοση με το πράσινο εξώφυλλο ήταν πιο όμορφη - το εξώφυλλο που βάλαμε εδώ είναι της επανέκδοσης (λίγο decadence, ή μόνο εγώ το βλέπω έτσι;).
     Πρόκειται για την δεύτερη περιπέτεια του Χάρι Χολε. Αυτή τη φορά, μετά την Αυστραλία, πάμε στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης. Γενικά ισχύει ό,τι ισχύει στις συνέχειες των ιστοριών του Χόλε. Δηλαδή μια χαρά διαβάζονται ως ανεξάρτητες ιστορίες. Παρόλα αυτά, σποραδικά βρίσκεις αναφορές σε προηγούμενα συμβάντα. Για παράδειγμα, αν δεν έχεις διαβάσει τη Νυχτερίδα, δεν θα βγάλεις άκρη στο ποια είναι η Μπιργκίτα από τη Σουηδία. Μην αποθαρρύνεσαι, η όλη ιστορία είναι ανεξάρτητη. Όμως, από την άλλη είναι ωραίο να βλέπεις ότι οι πληροφορίες για τον Χάρι Χόλε συνδέονται και διανθίζονται βιβλίο με το βιβλίο και μάλιστα με εξαιρετική συνέπεια.
     Κατά τ' άλλα, οι Κατσαρίδες είναι ένα βιβλίο που υπακούει πιστά στο μοτίβο Nesbo. Μάλιστα, το πρώτο μισό είναι πολύ ενδιαφέρον και κυλάει πολύ ομαλά. Επίσης, τα στοιχεία για την παιδοφιλία, την διαφθορά και γενικότερα την όλη παρακμιακή φάση της Ταϊλάνδης είναι περιγραφικά και πολύ κοντά στην εικόνα που έχουμε για εκείνα τα μέρη. Συνταγή μάλλον δουλεμένη ήδη από το πρώτο μέρος της σειράς Χάρι Χόλε.
     Και κάπου στη μέση το έχασα. Οι διάλογοι δεν προσέφεραν πολλά και ήταν κάπως ψιλοστημένοι - μη ρεαλιστικοί. Την ίδια αίσθηση μου άφησαν και οι χαρακτήρες (και δεν εξαιρώ τον Χάρι Χόλε, ο οποίος πίνει, πίνει, πίνει...). Από ένα σημείο κι έπειτα το ενδιαφέρον στράφηκε στον τζόγο, στις επενδύσεις και στα οικονομικά αλισβερίσια, με αποτέλεσμα να χάσω την αλληλουχία και (κυρίως) το ενδιαφέρον μου. Τέλος, προτιμώ ο συγγραφέας να δείχνει κι όχι να λέει. Στις Κατσαρίδες ο Nesbo βάζει συνεχώς τον Χάρι Χόλε να εξηγεί τι έγινε. Αρκετά "εύκολη" λύση. 
     Οπότε οι εντυπώσεις μου είναι μοιρασμένες. Γιατί είχε και ωραίες στιγμές. Και γιατί μας σύστησε λίγο καλύτερα τον ντετέκτιβ Χάρι Χόλε και σιγά σιγά η συνήθεια έγινε λατρεία (συγγνώμη). Αλλά μάλλον υπήρχε λόγος που μεταφράστηκε μετά από αρκετά χρόνια κι αφού ο Nesbo ήταν ήδη trademark. Και στο κάτω-κάτω ο ίδιος ο Nesbo το παραδέχθηκε ότι δεν είναι από τα δυνατά του χαρτιά. 
     Όμως, για να είμαι δίκαιος, με την υπογραφή του Jo Nesbo είναι μετριότατο. Αν το υπέγραφε ένας άγνωστος, πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, ίσως να λέγαμε ότι αφήνει ελπιδοφόρα δείγματα γραφής. Σκέψου λοιπόν τώρα ότι, όταν γράφτηκαν οι Κατσαρίδες, το 1998, ο Nesbo ήταν ακριβώς αυτό, ένας άγνωστος, σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας.


ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν είσαι φανατικός αναγώστης της σειράς Χάρι Χόλε, το έχεις διαβάσει ήδη. Αν δεν είσαι, δεν χρειάζεται να το διαβάσεις. Αλήθεια. Και στο λέω εγώ, που είμαι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που του άρεσε τόσο η Νυχτερίδα (ναι, περισσότερο από τις Κατσαρίδες).

βαθμολογία: 68/100

σχετικές αναρτήσεις:

Η Νυχτερίδα