Stephen King - Το Πρασινο Μιλι

Τίτλος πρωτότυπου: Stephen King – The Green Mile

Εκδόσεις Bell

Μετάφραση: Πητ Κωνσταντέας

Έτος ελληνικής έκδοσης: 1998

Σελίδες: 471

ΣΥΝΟΨΗ

Σε μια φυλακή θανατοποινιτών στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα oι θανατοποινίτες περιμένουν να διανύσουν το "Πράσινο Μίλι", το διάδρομο που οδηγεί στην ηλεκτρική καρέκλα. Άλλοι στυγεροί δολοφόνοι, άλλοι μισότρελοι τρόφιμοι κι ανάμεσά τους ο Τζων Κόφι, ένας τεραστίου μεγέθους μυστηριώδης κατάδικος, που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για την δολοφονία δύο κοριτσιών, κάτοχος μιας αλήθειας ικανής να τον συνθλίψει.

-------------------------------

Ομολογώ ότι διάβασα το βιβλίο μετά από πολλές προβολές της ομώνυμης ταινίας (όπως μάλλον και η συντριπτική πλειοψηφία). Το ότι γνώριζα σχεδόν απ’ έξω την πλοκή δεν έπαιξε κανέναν ρόλο. Το μυθιστόρημα παραμένει το ίδιο καθηλωτικό όπως κι η πρώτη φορά που είδα την ταινία. Λογικό εν μέρει, αν λάβουμε υπόψη την δύναμη του έργου όσο και το γεγονός ότι κινηματογράφος και λογοτεχνία είναι διαφορετικές μορφές έκφρασης που μετέρχονται διαφορετικά μέσα στην υλοποίηση και την αφήγηση της ιστορίας.
     Ο King ξέρει όσο λίγοι να φτιάχνει χαρακτήρες και να τους ντύνει με λεπτομέρεια (έστω κι αν είναι δευτερεύοντες χαρακτήρες) δίνοντάς τους πνοή. Εξαιρετική γραφή που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο απευθύνεται αποκλειστικά σε φαν του King. Μάλιστα, ως προς την θεματολογία απομακρύνεται κάπως από το μοτίβο του King, αποδεικνύοντας ότι μπορεί κάλλιστα να καταπιαστεί και με μια πιο φιλοσοφική και συγκινησιακά φορτισμένη ιστορία. Κατά βάθος, το Πράσινο Μίλι είναι μια ιστορία για τον άνθρωπο. Μια ιστορία που εκτός από την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ δίκαιου και άδικου αναδεικνύει τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ζωής και την αμφισημία του θανάτου. Πάνω από όλα υπογραμμίζει την μοναχικότητα όσων διαβαίνουν "το δικό τους Πράσινο Μίλι". 

Έτσι, η πλοκή του είναι πολυεπίπεδη κι ανατρεπτική κι ενώ φαινομενικά το όλο σκηνικό μοιάζει ψιλοελαφρύ κι απίθανο (σ' αυτό συμβάλλουν τα όποια μεταφυσικά στοιχεία), γρήγορα αποκτά μεγάλο ηθικό και συναισθηματικό βάρος. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που γεννά ποικίλα συναισθήματα, συγκινεί και ταυτόχρονα εξοργίζει, ενώ τα τελευταία κεφάλαια είναι μια αργή, πένθιμη ωδή στη ζωή και τον συμβιβασμό του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο λειτουργώντας σχεδόν λυτρωτικά.

Στο τέλος, πρόθεση του King δεν είναι να σοκάρει. Το υπόστρωμα εδώ είναι φιλοσοφικό και καθαρά ανθρωποκεντρικό.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Η σωστότερη ερώτηση είναι: γιατί δεν το έχεις διαβάσει ακόμα; Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά με μια πρόχειρη αναζήτηση μοιάζει εξαντλημένο. Άσχετα από το αν έχεις δει  την ταινία, αξίζει να αφιερώσεις χρόνο και στο βιβλίο, χωρίς να πέσεις στην παγίδα της σύγκρισης, καθώς πρόκειται για διαφορετικά μέσα. Αν και μεταξύ μας, ο Michael Clarke Duncan στη καρδιά μας είναι ο Τζων Κόφι (Coffey, σαν τον καφέ, αλλά γράφεται διαφορετικά). Σε κάθε περίπτωση, από τα καλύτερα του Stephen King, είτε σου αρέσει σαν συγγραφέας είτε όχι.

βαθμολογία: 86/100

περισσότερος Stephen King εδώ