Βαγγελης Γιαννισης – Ο Αλλος Αδερφος

 Εκδόσεις Διόπτρα

Έτος έκδοσης: ²2023

Σελίδες: 343

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Θέμης Αδάμ επιστρέφει μετά από χρόνια στην γενέτειρά του, την Ελευσίνα, για να παραβρεθεί στην κηδεία του αυτόχειρα πατέρα του. Εκεί θα ξυπνήσουν μνήμες από την εποχή που ο δίδυμος αδερφός του Θέμη Αδάμ εξαφανίστηκε, με αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδιοργάνωση της οικογένειας. Λίγο πριν η υπόθεση μπει οριστικά στο αρχείο και το όποιο αδίκημα παραγραφεί, θα έρθουν στο φως αντικρουόμενες πληροφορίες για υποθέσεις που απασχόλησαν τη κλειστή τοπική κοινωνία.

----------------------------

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης συνηθίζει να καταπιάνεται ή/και να διαμορφώνει το κατάλληλο περιβάλλον, εντός του οποίου τοποθετεί την πλοκή του. Το έκανε στις ιστορίες του Άντερς Οικονομίδη με σαφείς αναφορές στην ελληνοσουηδική καταγωγή. Το έκανε, πιο συγκεκριμένα, στη Σκιά με όλο το μουσικό υπόβαθρο που -εικάζω ότι- ο Γιαννίσης είναι εξοικειωμένος. Το κάνει κι εδώ, τοποθετώντας την πλοκή στην γνώριμή του Ελευσίνα. Δείχνει δε να προτιμά τα true crime (βλέπε Η Γυναίκα του Ίσνταλ ή Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173), κάτι που φαίνεται να υπάρχει ως υπόστρωμα στον Άλλο Αδερφό.

Ο Άλλος Αδερφός καταπιάνεται με θέματα που, αν και δεν είναι ασυνήθιστα στο crime, πέφτουν κάπως βαριά. Ενδοοικογενειακή βία, κακοποιήσεις, bullying και εκμετάλλευση αδύναμων χαρακτήρων, μια αυτοχειρία… Έχει όμως μια ισορροπία που κάπως “ελαφραίνει” την κατάσταση.

Εκείνο που μου αρέσει στον Γιαννίση είναι ότι πρέπει να χαίρεται πολύ τη διαδικασία της συγγραφής. Συνήθως κρύβει hidden gems από ΄δω κι από ΄κει. Μου άρεσε το χτίσιμο και η παρουσία της δημοσιογράφου-ερευνήτριας Αγγελικής Σταμάτη (να, βλέπεις;) και κυρίως οι διάσπαρτες διακειμενικές αναφορές στον Τολστόι και την Άννα Καρένινα (σελ. 19), στον Σαίξπηρ και τον Άμλετ (σελ. 270), στον Γκαίτε (σελ. 271) ή ακόμη και η σύνδεση με τον “Νίκο Αρβανίτη” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Οι αναδρομικές αφηγήσεις δε με ενοχλούν, ιδίως όταν εξυπηρετούν τόσο καλά την πλοκή (κάποιες φορές δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά). Εντελώς υποκειμενικά μού φάνηκε ότι στα μέσα της πλοκής η ιστορία κινήθηκε για λίγο σε ένα μονοπάτι που συσκότισε και πλατείασε κάπως το πράγμα. Αλλά βρήκα εξαιρετικά ρέουσα την πλοκή στο πρώτο μισό, που σε πιάνει από τον λαιμό, και στο τέλος, που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.

Ο Άλλος Αδερφός δεν είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα του Γιαννίση, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα. Έχει ψυχολογικό και συναισθηματικό βάθος, έχει ενδιαφέροντες (αλλά όχι πάντα συμπαθητικούς) χαρακτήρες. Δεν ψάχνεις τόσο τον ένοχο (δεν έχεις καν πτώμα), αλλά περισσότερο η αναζήτηση είναι μια αφορμή να σκιαγραφηθούν τα συναισθηματικά και ηθικά αδιέξοδα των χαρακτήρων, όσο και η λανθάνουσα κατάσταση της επαρχίας που αρέσκεται να κρύβει τα σκουπίδια της κάτω από το χαλί. Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να μιλούμε γι’ αυτά.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Τίμιο αστυνομικό νουάρ με στοιχεία μυστηρίου δια χειρός ενός πολυγραφότατου δημιουργού. Ναι.