Τα Κοριτσια που Χαθηκαν [2020]

Δράμα, μυστηρίου

Διάρκεια: 95΄

Σενάριο: Michael Werwie

Σκηνοθεσία: Liz Garbus

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Εμφανίζονται: Amy Ryan, Thomasin McKenzie, Lola Kirke, Oona Laurence, Dean Winters, Miriam Shor, Reed Birney, Kevin Corrigan, Gabriel Byrne

ΣΥΝΟΨΗ

Η Mary Gilbert έχει καιρό να μιλήσει με την κόρη της, η οποία έχει αποφασίσει να ζήσει την δική της ζωή μακριά από την οικογένειά της. Ωστόσο, όταν η κόρη της δηλώνεται ως αγνοούμενη, η μητέρα θα δώσει μεγάλο αγώνα για να ανακαλύψει τι της συνέβη, αλλά και να αποκαταστήσει την υπόληψή της.

---------------------------

Το Lost Girls (Τα Κορίτσια που Χάθηκαν) είναι μια δραματική ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία που έχει γίνει και βιβλίο από τον Robert Kolker. Επίκεντρο της ιστορίας είναι η εξαφάνιση κάποιων νεαρών σεξεργατριών και η αγωνιώδης προσπάθεια μιας μητέρας να μάθει τι απέγινε η κόρη της.

Αυτό που λείπει από την ταινία είναι το συναίσθημα, πράγμα παράδοξο, καθώς θα ανέμενε κανείς ότι εφόσον πρόκειται για αληθινή ιστορία θα υπήρχε και η ανάλογη φόρτιση. Κάπου μεταξύ πρώτου μισάωρου και τελευταίου εικοσαλέπτου μεσολαβεί μια κοιλιά. Η πλοκή δεν τρέχει, πάει αργά και αδιέξοδα.

Αλλά η ιστορία είναι από μόνη της καθηλωτική. Η Amy Ryan που υποδύεται την μητέρα Mary Gilbert είναι επίσης πολύ καλή. Μάλιστα, παίρνει πάνω της όλη την ταινία, αφού είναι εκείνη που τρέχει τα πράγματα – από τις αστυνομικές αρχές δεν θα περίμενε κανείς τίποτε έτσι κι αλλιώς.

Σε κάθε περίπτωση η ταινία θίγει ένα μεγάλο ζήτημα. Επαναλαμβάνει συνεχώς την ταυτότητα των θυμάτων. Οι αγνοούμενες κοπέλες ήταν άνθρωποι με την δική τους ιστορία, την οικογένειά τους και την προσωπικότητά τους. Η διαρκής υπενθύμιση των επαγγελμάτων τους ή άλλων ιδιοτήτων τους (πχ. τοξικομανής) αποδυναμώνει την προσωπικότητά τους κι αφήνει μια υπόνοια που μας ντροπιάζει συνολικά ως κοινωνία. Το αν “αγνοείται μια τοξικομανούς” ή αν “βρέθηκε το πτώμα μιας ιερόδουλης” δεν αφήνει υπονοούμενα για τα θύματα – αφήνει κηλίδες στην ανθρωπιά μας.

Το ζήτημα αυτό προσλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν το βιώνουμε καθημερινά μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Άλλωστε, η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία και πραγματικά γεγονότα, όπως αποδεικνύουν τα ντοκουμέντα που παρατίθενται στα τελευταία πλάνα.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Ναι, αμέ. Είναι αληθινή ιστορία και δείχνει την αντιμετώπιση που έχει μια γυναίκα-θύμα, όταν ανήκει στο περιθώριο.