Αλεξανδρος Τριανταφυλλου – Στα Καναλια του Τρομου

Εκδόσεις Γραφή

Έτος έκδοσης: 2023

Σελίδες: 665

ΣΥΝΟΨΗ

Στα κανάλια της Φιοβέτζια έχει κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μια πανδημία, η Κατάρα, θερίζει τους κατοίκους που ζούνε πλέον σε καθεστώς σκληρής καραντίνας. Ο Τζουλιάνο, ένας αποθηκάριος φαρμακαποθήκης, που υποπτεύεται ότι η πανδημία έχει μολύνει τα τρόφιμα, πασχίζει να σώσει την οικογένειά του. Ο Τζάκο, ένας μυστηριώδης πολύπειρος λαθρέμπορος, αναλαμβάνει μια επικίνδυνη μυστική αποστολή.

------------------------------

Ο Αλέξανδρος Τριανταφύλλου επιστρέφει με το βιβλίο φαντασίας Στα Κανάλια του Τρόμου. Δεν είμαι μεγάλος φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού (έχω διαβάσει τουλάχιστον τα κλασικά του είδους, αλλά και κάποια που δεν με τράβηξαν). Πέρα από τα κλασικά μού φαίνεται ως ένα είδος που είτε δεν ευδοκιμεί όπως θα έπρεπε στην Ελλάδα είτε όντως κινείται κατά πλειοψηφία στην μετριότητα. Ωστόσο, απέκτησα ένα αντίτυπο του βιβλίου σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφόρησε, γιατί εδώ υποπτευόμουν ότι πράγματι υπήρχε κάτι.

Ξεκινώ από το εξαιρετικό εξώφυλλο. Εκτός από το γεγονός ότι παραπέμπει στην Βενετία (όπως και το γενικότερο περιβάλλον της ιστορίας), συνδέεται αισθητικά με την ίδια την ιστορία. Ο Τριανταφύλλου στήνει έναν φανταστικό κόσμο σε μια πόλη με κανάλια στον 17ο αιώνα. Στα συν της έκδοσης οι επεξηγηματικοί χάρτες και γενικά το artwork (συνοδεύεται κι από σχετικό τετράγωνο σελιδοδείκτη).

Τα κεφάλαια κινούνται εναλλάξ μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων, που σε τριτοπρόσωπη αφήγηση διαβάζουμε τον αγώνα τους να επιβιώσουν σε έναν κόσμο πολύπλοκο, φοβικό και σκοτεινό. Ο Τριανταφύλλου αποδίδει πολύ ωραία τα γενικότερα πολιτισμικά στοιχεία του κόσμου που στήνει, ενός κόσμου που σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να είναι υπαρκτός σε κάποια άλλη εποχή, με σαφέστατη βενετσιάνικη φινέτσα.

Κρατάω επίσης κάποιες πολύ γλαφυρές εικόνες (όχι πάντα ευχάριστες, είναι η αλήθεια). Ωραίες είναι και οι περιγραφές μάχης και ναυμαχίας (θυμίζουν λίγο Assassins Creed Black Flag). Από τα μισά κι έπειτα η πλοκή φεύγει από το μείζον ζήτημα που ήταν η πανδημία και εστιάζει στις πολιτικές μηχανορραφίες της κοινότητας. Τα fantasy στοιχεία, ενώ είναι παρόντα διάσπαρτα, δεν καθορίζουν την πλοκή – δίνονται, αλλά με μέτρο, σε βαθμό που θα μπορούσαν ακόμη και να εκλείπουν.

Χρειάζεται βέβαια προσήλωση, διότι τα ονόματα είναι αρκετά (είναι όμως χαρακτηριστικά, οπότε δεν μπερδεύουν). Το μόνο που μου κλώτσησε ήταν ο τύπος του ρήματος “ξες”.

Συνολικά, είναι όμορφη, στιβαρή δουλειά τόσο ως προς την αίσθηση όσο και ως προς το περιεχόμενο. Παρά την πολυσέλιδη έκδοση, διαβάζεται εύκολα και με ρυθμό.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Δεν είναι τόσο fantasy όσο περιμένεις (ή όσο φοβάσαι). Είναι ευχάριστο, πολυδαίδαλο και ατμοσφαιρικό. Οπότε ναι, να του δώσεις την ευκαιρία που αξίζει και με το παραπάνω.