Εχουμε ενα Φαντασμα [2023]

Κωμωδία, τρόμου

Πρωτότυπος τίτλος: We Have a Ghost [2023]

Διάρκεια: 127΄

Σενάριο: Christopher Landon

Σκηνοθεσία: Christopher Landon, Geoff Manaugh

Χώρα παραγωγής:

Εμφανίζονται: Jahi Di’ Allo Winston, Niles Fitch, Anthony Mackie, David Harbour, Erica Ash, Isabella Russo, Tig notaro

ΣΥΝΟΨΗ

Η οικογένεια Presley μετακομίζει σε ένα αρχοντικό σπίτι, το οποίο μέχρι τότε ήταν μυστηριωδώς εγκαταλελειμμένο. Σύντομα, τα μέλη της οικογένειας θα διαπιστώσουν και τον λόγο: στο σπίτι κατοικεί το φάντασμα του Έρνεστ. Τι θέλει λοιπόν ο Έρνεστ;

-----------------------------

Αυτή η ταινία του Netflix με μπέρδεψε. Την είδα εντελώς τυχαία νωρίς το ξημέρωμα και δεδομένης της ώρας ήταν ό,τι έπρεπε. Σημαίνει αυτό ότι ήταν καλή;

Η ιστορία είναι σχετικά απλή. Μια οικογένεια μετακομίζει σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι και ήδη από την πρώτη μέρα ανακαλύπτει ένα φάντασμα στη σοφίτα. Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται για αυτό που φαντάζεσαι. Από εκεί κι έπειτα θα ακολουθήσουν πολλά γεγονότα κι αλληλεπιδράσεις με τον απρόσκλητο επισκέπτη, αλλά όχι τρομακτικά. Γιατί το Έχουμε ένα Φάντασμα δεν είναι θρίλερ, αλλά κυρίως μια κωμική ταινία. Το φάντασμα είναι φιλικό και δένει με τον έναν γιο της οικογένειας, με τον οποίο συμμαχεί για να πετύχει τους σκοπούς του.

Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Η ταινία ξεκινά με στοιχεία τρόμου, αναπτύσσεται ως κωμωδία, το γυρνάει σε περιπέτεια και κλείνει με οικογενειακό δράμα. Κι όλα αυτά όχι καλά. Οπότε γι’ αυτό με ξενίζει. Η απεικόνιση του φαντάσματος γίνεται με μια προσέγγιση κάπως παιδική και χαβαλετζίδικη, οπότε αν ψάχνεις για μυστήριο, δεν θα το βρεις εδώ. Και σούπερ κωμωδία δεν την λες. Ας πούμε ότι είναι πιο σε ένα (αποτυχημένο) remake του Casper. Οπότε τι μας μένει;

Μας μένουν οι καλές ερμηνείες και η όμορφη σκηνοθεσία. Μας μένει επίσης μια ΄90s αισθητική οικογενειακών ταινιών κάποιου κυριακάτικου μεσημεριού. Μας μένει η έμμεση σάτιρα των κοινωνικών δικτύων και των αδηφάγων ΜΜΕ που ψάχνονται για ιστορίες σαν αυτήν. Πλάκα έχει, αλλά…

Η διάρκεια είναι αρκετά τραβηγμένη. Δύο ώρες και λίγα λεπτά είναι πολλά για μια τέτοια ιστορία. Οπότε εικάζω ότι εδώ δούλεψε ο κανόνας Netflix, που υπαγορεύει παραγωγές με το κιλό.

Εν τω μεταξύ, τα λάθη που υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί είναι πάμπολλα. Κλειδωμένες πόρτες ανοίγουν χωρίς κλειδί, το φεγγάρι κάνει αντίθετη κίνηση, στο ένα πλάνο εμφανίζεται ένα δεξί χέρι και στο επόμενο είναι αριστερό, ένας τύπος κρατάει ένα κινητό και στο επόμενο πλάνο δεν έχει κινητό, στο αυτοκίνητο άλλοτε φορούν ζώνη, άλλοτε όχι και πάει λέγοντας.

Στο δια ταύτα...

...ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Προσπαθώ να βρω έναν λόγο που να αξίζει το δίωρο (και βάλε), αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιον πραγματικά πειστικό.