Ορφεας Χαραλαμποπουλος – Ψυχορραγια

Εκδόσεις Πηγή

Έτος έκδοσης: 2023

Σελίδες: 224

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Άρης Κολίγας είναι ένας αστυνομικός που υπηρετεί στον Βόλο. Εμπλέκεται σε μια δολοφονία ενός μετανάστη και λίγο αργότερα “ξυπνά” στο σώμα του μπαγκλαντεσιανού μετανάστη. Πλέον πρέπει να διεκδικήσει πίσω το σώμα του, αλλά μέχρι να το πετύχει αυτό θα πρέπει να ζήσει ως μετανάστης σε έναν αφιλόξενο κόσμο.

-------------------------------

Μετά το Ανθρώπων Δέρμα (εκδ. Πηγή, 2021) ο Ορφέας Χαραλαμπόπουλος επιστρέφει τον Μάιο του 2023 με την Ψυχορραγία. Δυσκολεύομαι να εντάξω κάπου ειδολογικά την Ψυχορραγία.

Άκου ιστορία: ένας αυταρχικός αστυνομικός, ο Άρης Κολιγάς, εμπλέκεται στη δολοφονία του Ραχμάν, ενός μετανάστη από το Μπαγκλαντές. Λίγο αργότερα πέφτει σε μια ενέδρα και η ψυχή του μεταφέρεται στο σώμα του μετανάστη. Έκτοτε θα μπει σε έναν αγώνα να πάρει πίσω ό,τι του ανήκει και κυρίως το σώμα του. Στο μεταξύ όμως πρέπει να ζήσει ως μετανάστης και να έρθει αντιμέτωπος με ένα ξόρκι που μπορεί να λύσει τον γρίφο.

Οπότε είναι ξεκάθαρο το μεταφυσικό στοιχείο και γενικά μια τάση προς την λογοτεχνία φαντασίας. Αυτό είναι και το στοιχείο εκείνο που κάνει την Ψυχορραγία ιδιαίτερο ανάγνωσμα. Έχει έντονο ρυθμό, αρκετή δράση δοσμένη με ωραία γραφή. Κάπου μπλέκονται ξόρκια, ένας μάγος και και το παράλογο.

Το κεντρικό θέμα ή εν πάση περιπτώσει η κεντρική ιδέα πίσω από το θέμα είναι βαθειά κοινωνική. Ο συγγραφέας θίγει ζητήματα ενδο-οικογενειακών σχέσεων και κυρίως φυλετικού ρατσισμού. Μάλιστα, δημιουργεί ένα υπόστρωμα κάπως ειρωνικό, βάζοντας έναν ρατσιστή αστυνομικό να έρθει αντιμέτωπος με την αστυνομική βία ως έγχρωμος μετανάστης. Αναπόφευκτα (και μπράβο του) αναφέρεται ξεκάθαρα στην αστυνομική αυθαιρεσία και την αλληλεπίδραση της αστυνομίας με παρακρατικούς μηχανισμούς. Ωστόσο, κι ενώ είχαν θιχτεί (πράγμα όχι συχνό στα ελληνικά γράμματα) σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, δεν ένιωσα ότι έφτασε μέχρι το κόκαλο. Δεν πήρα δηλαδή την λύτρωση που θα περίμενα.

Η Ψυχορραγία έχει επίσης ένα τέλος που μένει μισάνοιχτο – σαν να υπόσχεται μιαν συνέχεια (μπορεί και όχι). Ενώ νόμιζα λοιπόν ότι προς το τέλος κάπου πέφτει το πράγμα, το τέλος με αποζημίωσε (τώρα που το σκέφτομαι, οποιοδήποτε άλλο τέλος, θα με ξενέρωνε).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν το μεταφυσικό στοιχείο δεν σε ενοχλεί, ναι.