Pari [2020]

Δράμα

Σενάριο: Siamak Etemadi

Σκηνοθεσία: Siamak Etemadi

Διάρκεια: 101΄

Παραγωγή: Ελλάδα, Γαλλία, Ολλανδία, Βουλγαρία

Εμφανίζονται: Melika Foroutan, Shahbaz Noshir, Σοφία Κόκκαλη, Αργύρης Πανταζάρας κ.α.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Παρί καταφτάνει με τον σύζυγό της στην Αθήνα, για να επισκεφτεί τον γιο της που σπουδάζει. Αλλά εκείνος δεν τους υποδέχεται στο αεροδρόμιο. Τότε ξεκινά μια αγωνιώδης αναζήτηση, αφού τα ίχνη του νεαρού Μπαμπάκ έχουν χαθεί. Για να βρει τον γιο της η Παρί θα πρέπει να καταδυθεί στους δρόμους του περιθωρίου. Μαζί με το γιο της θα πρέπει να αναζητήσει και την ίδια της την ταυτότητα.

-----------------------------

Η ταινία με τίτλο Pari (Παρί είναι το όνομα της κεντρικής ηρωίδας) έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε -ή να μας αρέσει να βλέπουμε- την Ελλάδα στον κινηματογράφο ως ένα πανέμορφο τοπίο, με ειδυλλιακό περιβάλλον, παραδοσιακούς ανθρώπους κ.λπ. Πόσο όμορφο είναι όμως -και πόσο ωφέλιμο καμιά φορά- να την βλέπουμε να απεικονίζεται ρεαλιστικά; Αυτό κάνει η συγκεκριμένη ταινία. Αφήνω αυτό εδώ, για να το πιάσω παρακάτω.

Ο Siamak Etemadi είναι Ιρανός που ζει τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα κι έχει πολιτογραφηθεί Έλληνας (οι συνεντεύξεις του έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αναζητήστε τες). Το Pari είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και αναλαμβάνει το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Και στα δύο τα πήγε εξαιρετικά. Το ίδιο θετική είναι και η γενικότερη σκηνογραφία (πόντος και για τον κινηματογραφιστή Claudio Bolivar). Αν και η ταινία δεν διαφημίστηκε αρκετά, έχει μια ποιότητα σε όλα της που θα της άξιζε περισσότερη διάδοση.

Η ιστορία έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός φοιτητή στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, ο οποίος κατάγεται από το Ιράν. Οι γονείς του, όταν φτάνουν στην Ελλάδα, δεν τον βρίσκουν κι έτσι καλούνται να τον αναζητήσουν στην αχανή ελληνική πρωτεύουσα χωρίς να γνωρίζουν καν σωστά αγγλικά. Οκέι, ξεκινάμε με ένα κενό στο σενάριο: πώς αποφάσισαν να τον επισκεφτούν χωρίς να έχουν μιλήσει πρώτα; Δεδομένου ότι η πλοκή τοποθετείται στο σήμερα, που τα μέσα υπάρχουν, μοιάζει κάπως παράξενο, μια “ευκολία” για να προκύψει η ιστορία. Αλλά είναι μια λεπτομέρεια που την ξεχνάς γρήγορα.

Η όλη προσέγγιση της ιστορίας είναι αληθοφανέστατη και ρεαλιστική. Ο ρεαλισμός αυτός προκύπτει τόσο από τους χαρακτήρες όσο και από τις τοποθεσίες. Η Αθήνα δεν είναι μόνο η Πλάκα και η Αρεοπαγίτου. Είναι και τα Εξάρχεια, οι λερωμένοι τοίχοι, τα ημιυπόγεια χωρίς θέρμανση και τα ισόγεια των πανεπιστημιακών σχολών. Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο οι ταβέρνες στο Μικρολίμανο. Είναι και οι πιάτσες και οι λιμενεργάτες. Και για να μην παρεξηγηθώ, μ’ αρέσουν όλα αυτά και θέλω να τα βλέπω να αναπαριστώνται. Δεν είναι καρτ-ποστάλ. Είναι χώροι ζύμωσης, χώροι ζωντανοί και πάνω από όλα αληθινοί. Αν λοιπόν περιμένεις όμορφες εικόνες της Αθήνας, το Pari δεν θα σε ανταμείψει. Επιχειρεί μια πιο αληθινή όψη της Αθήνας, όπου για κάθε όμορφο μέρος υπάρχουν άλλα δύο που δεν τα πλησιάζεις.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι καθημερινοί, οικείοι και γνώριμοι. Τους έχεις δει, τους έχεις συναντήσει και τους αναγνωρίζεις ως ανθρωπολογικούς τύπους. Προέρχονται από αντισυμβατικούς χώρους, από περιθωριακές ομάδες και από την πεζή καθημερινότητα.

Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται να ξετυλιχτεί η πλοκή, η οποία έχει αρκετά επίπεδα. Με μια πρώτη ανάγνωση είναι μια ιστορία αναζήτησης του χαμένου γιου. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα. Μέσα από την αναζήτηση η πρωταγωνίστρια θα αμφισβητήσει την ταυτότητά της και θα αναθεωρήσει τον κοινωνικό της ρόλο. Θα βρει βοήθεια από εκεί που δεν το περιμένει. Θα έρθει αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της θρησκείας της. Θα πρέπει να αντιπαλέψει την γυναίκεια της φύση. Η ταινία τα αναπαριστά όλα αυτά συμβολικά (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για το spoiler). Θα βρει τον γιο της; Μπορεί ναι, μπορεί όχι (ε δείτε την ντε). Αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον. Άλλωστε, η ταινία λέγεται Pari.

Εκτός από την πολύ καλή εξαιρετική Melika Foroutan στον ρόλο της Pari, βλέπουμε σε μικρότερους ρόλους την Σοφία Κόκκαλη, τη Λένα Κιτσοπούλου και τον Αργύρη Πανταζάρα. Αλλά δε γίνεται να μη σταθείς στην ερμηνεία της Foroutan, η οποία εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και σηκώνει όλο το βάρος της ταινίας (πήρε πρώτο βραβείο από το ΕΚΚ, μεταξύ άλλων). Συνολικά, η ταινία απέσπασε μέτριες κριτικές, μετά βίας πέρασε τη βάση. Κατά την γνώμη μου, ίσως να είναι αρκετά παραπάνω.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Στο Ertflix όσο προλαβαίνετε (κατεβαίνει 20 Σεπτεμβρίου).