Federico Axat – Αμνησια

Πρωτότυπος τίτλος: Federico Axat – Amnesia (2018)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 428

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τζον, πρώην αλκοολικός, ξυπνά στο σπίτι του και βλέπει μια γυμνή γυναίκα δολοφονημένη στο σαλόνι του. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα. Ο αδερφός του, ο Μαρκ, παρά τα προσωπικά του προβλήματα προσφέρεται να τον καλύψει, για να αποφύγει οποιαδήποτε εμπλοκή. Αλλά τα πράγματα, αντί να ξεμπλέκονται, θα μπλέκονται περισσότερο, αφού τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η μνήμη αποδεικνύεται κρίσιμος παράγοντας για όλους σε μια υπόθεση που ξεπερνά την δολοφονία της άτυχης κοπέλας.

------------------------

Ο αργεντίνος Federico Axat έχει ήδη μια αρκετά μακρά πορεία στα συγγραφικά πράγματα. Το μυθιστόρημα με τίτλο Αμνησία είναι το τέταρτο βιβλίο του.

Ήδη από τα πρώτα δύο κεφάλαια η ιστορία σε πιάνει από τον λαιμό. Η πλοκή διαφαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα και όντως πιασάρικη. Του δίνω επίσης το γεγονός ότι οι ανατροπές είναι τέτοιες που τις διαβάζεις με μία ανάσα. Πριν συμβιβαστείς με τα νέα δεδομένα, έρχεται άλλο ένα που τραβά όλη την προσοχή σου. Οπότε υπό αυτή την έννοια ο Axat δομεί έναν κόσμο στον οποίο τίποτα δεν είναι σταθερό - όπως η μνήμη των χαρακτήρων, ένα πράγμα. Η αφήγηση γίνεται σε α’ πρόσωπο κι έτσι βλέπουμε αυτόν τον κόσμο μέσα από τα μάτια του κεντρικού πρωταγωνιστή, ο οποίος για κάποιον λόγο μού είναι πολύ συμπαθής.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το βασικό στοιχείο της πλοκής -που για ευνόητους λόγους δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω- δεν με έπεισε. Μου φάνηκε κάπως υπερφυσικό και στα όρια του φανταστικού. Θα το περίμενα από τον Dan Brown στο Origin, εδώ με μούδιασε. Πιθανότατα απόρροια αυτού να είναι λοιπόν η αίσθηση που είχα ότι οι χαρακτήρες είναι κάπως πλαστικοί.

Αλλά με αποζημίωσαν οι ανατροπές και τα roller-coaster της πλοκής. Δεν θα μάντευα τα περισσότερα plot-twist και με ξάφνιασαν ευχάριστα. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή από τον επίλογο. Τον διάβασα δυο φορές για να βεβαιωθώ ότι εκτός από ακαταλαβίστικος ήταν και αχρείαστος (τουλάχιστον στην μορφή που μας δίνεται). Αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει σχετικά με το τι γίνεται στο τέλος με τους αριθμούς και την επιστολή, θα ήμουν ευγνώμων. Έτσι όπως το βλέπω, δεν μου βγάζει νόημα. Φτάνω μέχρι [το βλέπεις το spoiler να έρχεται] το “Ξέρω το μυστικό...” και περισσεύουν τρεις αριθμοί. Κάτι πήγε λάθος εκεί, κάτι ξέφυγε και -αν μου επιτρέπεται το σχόλιο- δεν το περίμενα από τόσο μεγάλο οίκο.

Τέλος, (συνεχίζω τα παράπονα) η πλοκή, αν και πρωτοπρόσωπη, βασίζεται πολύ στους διαλόγους, οι οποίοι ναι μεν δίνουν ζωντάνια και θεατρικότητα, αλλά προσπερνούν τις περιγραφές και το λογοτεχνικό ύφος που προσωπικά θεωρώ απαραίτητο στο να με ταξιδεύσει ένα βιβλίο και να με βάλει στον κόσμο του.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Και το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω.