The Witch and the Believer [2019]

Δράμα εποχής

Πρωτότυπος τίτλος: Hexenjagd

Σκηνοθεσία: Sebastian Mattukat

Σενάριο: Sebastian Mattukat, Erkan Acar, Alexander Schubert

Παραγωγή: Γερμανία

Διάρκεια: 85’

ΣΥΝΟΨΗ

Το 1699 ο κόσμος βρίσκεται στη δίνη της βασιλείας, του σκοταδισμού και της δεισιδαιμονίας. Μια νεαρή γυναίκα κατηγορείται για μαγεία και απειλείται με καύση. Την ίδια στιγμή ο Ταχίρ, ένα Οθωμανός αιχμάλωτος, βαφτίζεται χριστιανός παρά τη θέλησή του. Η μοίρα και τον δυο θα συναντηθεί και μαζί θα προσπαθήσουν να διαφύγουν.

--------------------------------

Από πού να το πιάσεις κι από πού να το αφήσεις. Με τη συγκεκριμένη ταινία ξεκινήσαμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Άκου τώρα σκηνικό: έτος 1699 μ.Χ. Η οργανωμένη θρησκεία συμπλέει με την πολιτική εξουσία και έχει φυράνει το μυαλό των υπηκόων που ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Μάγισσες καίγονται στην πυρά και χρεώνονται όλες τις κατάρες του τόπου. Εκεί ανάμεσα βρίσκεται και ένας αναγκαστικά εκχριστιανισμένος Οθωμανός που θα πρέπει να ενταχθεί με το ζόρι σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει. Ωραία ως εδώ;

Όλα μια χαρά, σκέφτεσαι. Ταινία εποχής, με όμορφη ατμόσφαιρα, κοστούμια, περιπέτεια, κοινωνική κριτική, λίγη δεισιδαιμονία. Ενδιαφέρον πακέτο.

Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο: The Witch and the Believer. Πιασάρικο. Λίγο καλύτερο από το The Witch and the Ottoman, που ήταν ο τίτλος με τον οποίο λανσαρίστηκε στη διεθνή αγορά. Ο πρωτότυπος ήταν Hexenjagd, Κυνήγι Μαγισσών στα γερμανικά. Αλλά για κάποιον ακατανόητο λόγο στην Ελλάδα προτιμήθηκε ο τίτλος Έρωτας σε Χρόνια Σκοτεινά… θέλω να πιστεύω ότι τέτοιοι τίτλοι δεν πιάνουν πια. Μικρό το κακό.

Σημαντικότερη είναι η ιστορία. Αλλά εδώ υπάρχουν κενά και ανακρίβειες. Τίποτα δε μοιάζει πειστικό. Οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι και μονοδιάστατοι. Τούς διαβάζεις από την πρώτη σκηνή και ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις. Για κάποιον λόγο και η απεικόνισή τους είναι επιφανειακή (τι swag κούρεμα έχει ο ιερέας;). Οι χαρακτήρες είναι πραγματικά ατσαλάκωτοι. Η φερόμενη ως μάγισσα βασανίζεται σκληρά και δεν κουνιέται ούτε τρίχα από το μαλλί της. Σαν την Βουγουκλάκη ως αιχμάλωτη υπολοχαγό Νατάσα. Και προσπερνώ όλα κενά της πλοκής (πχ. πώς τα δύο σκυλιά γίνονται ένα).

Πολλές συμπτώσεις, αρκετές ευκολίες. Υποτίθεται ότι στο τέλος υπάρχει plot-twist. Αλλά περισσότερο μπερδεύει τα πράγματα παρά τα ξεδιαλύνει. Το love story εκτός από προφανές, ήταν και αχρείαστο. Απορώ για ποιον λόγο διαφημίστηκε τόσο πολύ ακόμη και στο εξώφυλλο της ταινίας (dark times for wisdom and love).

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι υπάρχει το υπόστρωμα για κάτι καλό. Αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δείχνει φτωχό και πρόχειρο. Είχε κάποιες καλές στιγμές, αλλά δεν φτάνει. Κάποιες φορές ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Γιατί;