Γιαννης & Μαρινα Αλεξανδρου - Ο Ιστος

Εκδόσεις Λιβάνη

Έτος έκδοσης: 2019

Σελίδες 412

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Δύο παλιές βίλες μετατρέπονται σε ξενοδοχεία. Η μία στο Χαλάνδρι και η άλλη στην παλιά πόλη της Ρόδου. Οι ιδιοκτήτες τους παλεύουν να πετύχουν σε μια εποχή που ο τουρισμός υπόσχεται πολλά. Άθελά τους όμως μπλέκονται στα σχέδια λαθρεμπόρων πολύτιμων λίθων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Δύο παράλληλες ιστορίες ενώνονται σε έναν κρίκο. Η μία στη μεσαιωνική Ρόδο, τη Μάλτα και την Ιταλία, ενώ η άλλη, η σύγχρονη, στην Αθήνα, τη Ρόδο και τη Γενεύη. Βιώνουμε τους πόθους και την αγάπη της Αναστασίας, που ακολούθησε τον Ιππότη της στην οδύσσειά του μέχρι τη Μάλτα, όταν οι Τούρκοι πολιόρκησαν και κατέλαβαν τη Ρόδο. Το χθες είναι μαγευτικό και μας παρασύρει ονειρικά. Το σήμερα όμως ανεβάζει την αδρεναλίνη και μας αγγίζει έντονα.

------------------------------

Το συγγραφικό δίδυμο το καλοκαίρι του 2019 κυκλοφόρησε νέο βιβλίο. Αυτή τη φορά (και δεν είναι η πρώτη) η ιστορία κινείται τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο. Λίγο Αθήνα, αρκετή Μάλτα και πολλή Ρόδος.

Διαβάζοντας το βιβλίο διχάστηκα. Μία έγερνα από δω, μία από κει. Τελικά, θα τα αποτυπώσω όπως τα σκέφτηκα.

Για να είμαι ειλικρινής, το ξεκίνημα της ανάγνωσης δεν ήταν θετικό. Βρήκα σημεία εντελώς πεζολογικά και πράγματα που δεν θέλω να βλέπω στη λογοτεχνία. Κι εξηγούμαι. Προτιμώ ο αφηγητής είτε να είναι πρωτοπρόσωπος κι ενδοδιηγητικός ή τριτοπρόσωπος και παντογνώστης, “αόρατος”. Κι ενώ το βιβλίο τείνει στο δεύτερο, διάσπαρτα εμφανίζονταν αναφορές τύπου “ας δούμε όμως τώρα...”, “για να ακριβολογούμε...” κλπ., που διακόπτουν την ροή της αφήγησης, σε επαναφέρουν και δεν σε αφήνουν να βυθιστείς στην ιστορία. Το ίδιο ισχύει και για τις αναφορές σε τρίτες πηγές. Φερ’ ειπείν, δεν βρίσκω λόγο να παραθέσει κανείς αυτούσια αποσπάσματα από διαδικτυακές πηγές, όπως η wikipedia. Εξάλλου, στη λογοτεχνία δεν χρειάζονται όλα επεξήγηση. Αλλά, όταν πρέπει να δοθεί αυτή η εξήγηση, πρέπει να δοθεί με λογοτεχνικό ύφος, να ενταχθεί με κάποιο τρόπο στην αφήγηση και να δέσει ως οργανικό τμήμα της ιστορίας. Το ίδιο συνέβη και στο κλείσιμο του βιβλίου: η παράθεση των ιστορικών στοιχείων, χρήσιμη μεν, αλλά έκανε το κλείσιμο απότομο. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι έχει κι άλλο.

Κι αφού έπιασα τα αρνητικά, θα επισημάνω και άλλα δύο στοιχεία που με ξένισαν (όχι γιατί ήταν άσχημα, αλλά γιατί δεν ταιριάζουν στα δικά μου αναγνωστικά γούστα). Πρώτον, η γλυκερή αίσθηση που είναι περισσότερο εμφανής στην αρχή του βιβλίου. “Μανούλα”, “γιαγιάκα”, “μικρούλα, “μπαμπούλης” κ.ο.κ. ανήκουν στο λεξιλόγιο εκείνο που δεν προτιμώ σε βιβλία. Κι επίσης, η μουσική. Ιδίως στην αρχή, με έβγαζε εντελώς από το κλίμα η παράθεση στίχων ανάμεσα στη ροή της αφήγησης. Λόγου χάρη, υπάρχει τραυματίας, έρχεται ο γιατρός και … “Έβαλε ο θεός σημάδι / παλικάρι στα Σφακιά / κι η μανούλα του στον Άδη / τράβηξε μια χαρακιά”. Μετά το ελαφρύ φλερτ μιας παντρεμένης γυναίκας, έρχεται κι ένα “Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό / μα δεν υπάρχουν δρόμοι / Κι άλλη φορά σκέφτομαι πόσο σ’ αγαπώ / και σου ζητώ συγγνώμη”. Όλη αυτή η διάδραση με ξένισε, αφού δεν γινόταν να το δω ως ένα είδος soundtrack.

Όμως, καθώς περνούσαν οι σελίδες το πράγμα έφτιαχνε αισθητά. Ιδίως η αναδρομή στο παρελθόν, που καλύπτει μεγάλο μέρος του βιβλίου (πιθανότατα πάνω από το μισό), ήταν ενδιαφέρουσα κι είχε δράση. Στο δεύτερο μέρος, μετά την 100η σελίδα περίπου, η ιστορία απέκτησε βάθος κι έγινε ευέλικτη. Είχε ρυθμό και όμορφες περιγραφές. Επίσης, επειδή όντως υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τη Μάλτα με τη Ρόδο (όχι μόνο ιστορικά, αλλά και ως προς την αίσθηση που παίρνεις εάν επισκεφτείς και τις δύο περιοχές), μου άρεσε η ατμόσφαιρα της εποχής των Ιπποτών. Μου έδειξε μια όψη της καθημερινότητας εκείνης της εποχής, πέρα από τον ηρωισμό και το επικό μεγαλείο. Κι επειδή έτυχε να ταξιδέψω και στα δύο νησιά, μου έφερε στο νου εικόνες.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν γενικά σου αρέσουν τέτοιου είδους μυθιστορήματα, ναι. Είναι ελαφρύ, χαλαρό και κυλάει ευχάριστα. Μην εστιάσεις όμως τόσο στο μυστήριο, όσο σε πολλαπλές ιστορίες αγάπης ενταγμένες σε διαφορετικά κάθε φορά ιστορικά πλαίσια.

σχετικές αναρτήσεις:

Chanel No 5