Χίλντα Παπαδημητρίου - Για μια Χούφτα Βινύλια

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Έτος ελληνικής κυκλοφορίας: 2011

[έκδοση pocket: 2014]

Σελίδες: 340

ΣΥΝΟΨΗ

Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος είναι γύρω στα 40. Είναι εργένης και μένει με τη μητέρα του. Μέχρι τώρα βρισκόταν στα χαμηλά κλιμάκια της αστυνομίας. Ασχολείται κυρίως με γραφειοκρατικές υποθέσεις στη ΓΑΔΑ. Τώρα όμως έρχεται η πρώτη υπόθεση δολοφονίας που πρέπει να διαχειριστεί. Το θύμα, ο Σταμάτης Παυλίδης, συλλέκτης βινυλίων, δεν φαίνεται να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με κανέναν. Ωστόσο, η δολοφονία του θα αποδειχτεί πιο σύνθετη από όσο φαινόταν αρχικά. Ιδίως όταν θα προκύψει ότι στον περίγυρο του θύματος βρίσκονται παλιοί γνώριμοι και συγγενείς του αστυνόμου Νικολόπουλου. Ο καθένας έχει μια δική του εκδοχή και μια ορισμένη θέση απέναντι στα πράγματα. Και αλήθεια, “μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια”;

Το Για μια χούφτα βινύλια (σε παράφραση του θρυλικού σπαγγέτι γουέστερν Για μια χούφτα δολάρια με τον Κλιντ Ιστγουντ) είναι το ντεμπούτο της Χίλντας Παπαδημητρίου στην αστυνομική μυθοπλασία. Έχουμε αναφερθεί προηγουμένως στο Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς, το οποίο ήταν ενδιαφέρον. Εδώ όμως είμαστε μάλλον πιο κοντά στην φράση “μην κρίνεις ποτέ έναν συγγραφέα από το πρώτο του βιβλίο”.

Όχι γιατί το Για μια χούφτα βινύλια είναι κακό βιβλίο. Ίσα ίσα το διασκέδασα και με ταξίδεψε. Και να εξηγούμαι, απορώ πώς ορισμένοι μπορούν να ζουν χωρίς μουσική. Η μουσική έχει κάτι μαγικό. Και τα βιβλία της Παπαδημητρίου είναι σαν να να διαβάζεις ήχους και όλα τα συμφραζόμενα. Επίσης, μπορεί να ήταν ιδέα μου, αλλά ακόμη και τα ονόματα των χαρακτήρων δεν μου φάνηκαν τυχαία. Το θύμα ας πούμε λέγεται Παυλίδης (υπάρχει ακόμη κι ένας Καραολίδης - από το Metal Hammer ντε). Άρα υπό αυτό το πρίσμα μου άρεσε. Επίσης, αγαπώ τα βινύλια. Έχουν κάτι από τη στόφα του παλιού. Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοεί η συγγραφέας, όταν αναφέρεται στην ευλάβεια του να χαζεύεις το εξώφυλλο, να διαβάζεις τους στίχους και να προσέχεις κάθε στιγμή του τραγουδιού ξανά και ξανά.

Γενικά η Χίλντα Παπαδημητρίου μοιάζει να χρησιμοποιεί την αστυνομική μυθοπλασία όχι ως σκοπό, αλλά ως μέσο. Μέσο για να μας περιγράψει έναν χώρο και μια εποχή που γνωρίζει καλά. Δεν δημιουργεί ένα δικό της φανταστικό σύμπαν, αλλά αντίθετα εντάσσει την ιστορία της σε ένα κόσμο που πραγματικά υπήρξε με ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας.

Αλλά σκοτώνει κανείς για μια χούφτα βινύλια; Πιθανότατα όχι. Αλλά τι συμβαίνει όταν από πίσω υπάρχουν πάθη και άλλες ιστορίες;

Η αφήγηση είναι κι εδώ στρωτή, η ιστορία έχει ροή κι οι χαρακτήρες είναι τόσο όσο. Σίγουρα όμως δεν ταυτίζεσαι με κανέναν. Κι όσο συμπαθής κι αν είναι ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος, υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι τρεις χαρακτήρες που είναι αχώνευτοι στα όρια του εκνευριστικού. Βέβαια, ειδική μνεία αξίζει στην απίθανη μορφή του Ισίδωρου. Ήταν ο χαρακτήρας που απόλαυσα περισσότερο. Και όχι, δεν μου άρεσε καθόλου η περίπτωση του Μανώλη του Ατσαλένιου (γενικά μιλώντας).

Αλλά μετά ήρθε το τέλος. Και το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί. Πού είναι το τέλος; Πάνω που η ιστορία πάει κάπως να ξεμπλέξει το βιβλίο τελειώνει. Μάλιστα, γύρισα καμιά δεκαριά σελίδες πίσω και τις ξαναδιάβασα, μήπως τυχόν αφαιρέθηκα και προσπέρασα κάτι. Το κλείσιμο της ιστορίας δεν εξηγήθηκε, δεν αιτιολογήθηκε. Έμεινε ουσιαστικά μετέωρο και ανοιχτό. Κι όχι με τον τρόπο που άφησε για παράδειγμα ανοιχτό σε ερμηνείες η Gillian Flynn Το χέρι που κινεί τα νήματα. Έμεινε ανοιχτό με την κακή έννοια.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Από τη μία είναι χαλαρό ανάγνωσμα, αρκετά ευχάριστο. Από την άλλη, μου φαίνεται μισοτελειωμένο. Οπότε τείνω να προτείνω να πας κατευθείαν στο Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς, που ήταν πιο άρτιο. 

βαθμολογία: 62/100

σχετικές αναρτήσειες:

Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς