Camilla Läckberg - Ο Ιεροκήρυκας

Τίτλος πρωτότυπου: Camilla Läckberg – Predikanten (2004)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Γρηγόρης Κονδύλης

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2011

Σελίδες: 539

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα αγόρι παίζοντας ανακαλύπτει το πτώμα μιας Γερμανίδας τουρίστριας στη Χαράδρα του Βασιλιά. Η αστυνομία της Φιελμπάκα αναλαμβάνει την υπόθεση, η οποία περιπλέκεται όταν ο επιθεωρητής Πάτρικ εντοπίζει θαμμένα από κάτω τους σκελετούς άλλων δύο γυναικών που αγνοούνταν από το 1979. Η έρευνα περιστρέφεται γύρω από την οικογένεια του Εφραίμ Χουλτ, ενός απατεώνα ιεροκήρυκα, και κυρίως γύρω από τις οικογένειες των παιδιών του, του Γκάμπριελ και του Γιοχάνες, που έχει ήδη αυτοκτονήσει. Οι οικογένειες έχουν πολλές διαφορές κι ένα σωρό λόγους να μισιούνται την στιγμή που θα έπρεπε να συνεργάζονται με τις αρχές. Στο μεταξύ, κι ενώ η έρευνα βρίσκεται σε αδιέξοδο, ένα ακόμη κορίτσι, η 17χρονη Τζένι, εξαφανίζεται. Ο επιθεωρητής Πάτρικ πρέπει να βιαστεί να ξετυλίξει το νήμα που συνδέει τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες του σήμερα και προ 25ετίας.

Το ξέρω ότι θα φανεί παράξενο, αλλά ένα έμμεσο κριτήριο που έχω για βιβλία που κατά καιρούς διαβάζω είναι πόσο καιρό μου πήρε να το τελειώσω. Βιβλία που με ενθουσίασαν τα τέλειωσα την ίδια μέρα, άντε να μου πήραν και δύο μέρες. Έλεγα “λίγο ακόμα” και στεναχωριόμουν όταν το έκλεινα. Εδώ έκανα το ανάποδο. Πίεζα τον εαυτό μου να διαβάσει λίγο ακόμα μπας και το τελειώσω ποτέ (πόσο ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να αφήσουν ένα βιβλίο στη μέση!). Και το παράδοξο είναι ότι δεν είναι κακό βιβλίο. Έχει φιλόδοξο στόρι και προέρχεται από μια συγγραφέα με δυνατή βιβλιογραφία και μετρήσιμο όνομα στην αγορά. Αλλά...

Στην αρχή κάτι με χάλαγε και το απέδωσα στην μετάφραση. Μετά είδα ξένους αναγνώστες να αναρωτιούνται αν η αγγλική μετάφραση είναι κακή, αν η ισπανική μετάφραση είναι κακή, αν η ρώσικη μετάφραση είναι κακή... Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι άδικα έκρινα τον μεταφραστή της ελληνικής έκδοσης.

Και δεν ξέρω αν φταίει η δική μου κακή μνήμη, αλλά το χάος με τα ονόματα δεν το τακτοποίησα ποτέ στο μυαλό μου. Κάτσε και μέτρα: Πάτρικ, Γιέστα, Ερνστ, Γιάκομπ, Γκάμπριελ, Γκούσταβ, Γιοχάνες, Γιέργκεν, Εφραίμ, Ρόμπερτ, Στέφαν, Λούκας, Μάρτιν, Λέλε, Κένεντι, Άλμπερτ, Λαρς, Μόρτεν, Φρισκ, Ερίκα, Άνικα, Λίντα, Λάινε, Σούλβεϊγκ, Μαρίτα, Μπρίτα, Σέρστιν, Σιβ, Τζένι, Τάνια... Και δεν είναι καν όλα τα ονόματα που εμφανίστηκαν. Και ξέρω ότι θα ακουστεί ρηχό, αλλά συμβαίνει και είναι παράξενο: διαβάζοντας ονόματα συγκρατώ συνήθως το πρώτο γράμμα ή την γενική εικόνα της λέξης. Ε σκέψου τώρα ότι τα ονόματα που ξεκινούν από “Γ” εμφανίζονται πιο συχνά από τα υπόλοιπα. Βάλε και ότι κάποιοι από τους παραπάνω είναι και συγγενείς. Δεν θέλει πολύ να χαθεί η μπάλα.

Ορισμένοι (λίγοι) χαρακτήρες μου φάνηκαν ενδιαφέροντες, αλλά δεν κατάφερα να δεθώ ουσιαστικά με κανέναν. Ο πρωταγωνιστής δεν ήταν και τόσο πρωταγωνιστής, τουλάχιστον όχι τόσο όσο έχουμε συνηθίσει στην αστυνομική λογοτεχνία. Κάποιοι άλλοι χαρακτήρες, όχι τόσο καλά δομημένοι, ήταν σαν εικόνες, χωρίς βάθος και ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει και τις γυναίκες της ιστορίας. Κι άσε στο οπισθόφυλλο να γράφει “με πρωταγωνιστές τον επιθεωρητή Πάτρικ και την Ερίκα”. Η Ερίκα δρα λιγότερο κι από τα θύματα (χωρίς υπερβολή). Αν η Ερίκα είναι το alter-ego της Lackberg, η συγγραφέας πρέπει να είχε μια πολύ βαρετή εγκυμοσύνη, αφού η συμμετοχή της στο βιβλίο περιορίζεται στο να υπομένει ενοχλητικούς επισκέπτες. Οι άλλοι γυναικείοι χαρακτήρες είναι κάπως αδύναμοι, έρμαια των ανδρών και των λανθασμένων επιλογών τους.

Η ιστορία, αν και είναι ελκυστική κι ενδιαφέρουσα, αναλώνεται πολύ (πάρα πολύ) σε δευτερεύουσες ιστορίες που δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο. Το αποτέλεσμα; Διπλάσιες σελίδες από ότι θα χρειαζόταν. Κάποιες σελίδες είχαν πολύ ενδιαφέρον και κυλούσαν απίστευτα γρήγορα κι ευχάριστα. Αλλά ειλικρινά, κάποιες άλλες σελίδες μου φάνηκε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Υπάρχουν χαρακτήρες και ιστορίες που εμφανίζονται για κάποιο διάστημα και μετά χάνονται χωρίς να επηρεάζουν την υπόθεση.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Είμαι σίγουρος ότι η Lackberg έχει καλύτερα βιβλία. Αυτό δεν θα το πρότεινα. Παρόλα αυτά, από ό,τι κατάλαβα -κάπως αργά- είναι μέρος σειράς, οπότε ίσως και να πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να ακολουθήσει την σειρά. Μπορεί να με έπιασε σε εποχή που δεν είχα διάθεση για τέτοιο ανάγνωσμα. Ωστόσο, δεν είναι το βιβλίο που θα συνιστούσα σε κάποιον. Και είναι κρίμα, γιατί στον πυρήνα του είναι καλό. Η σύλληψη είναι δυνατή, η εκτέλεση όχι και τόσο. Κάποια μέρα μπορεί να αγαπήσω την γραφή της Lackberg, όχι σήμερα.

βαθμολογία: 68/100