Fiona Barton – Το Παιδι

Πρωτότυπος τίτλος: Fiona Barton – The Child (2017)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Τατιάνα Γαλάτουλα

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 473

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Σε ένα άρθρο μιας απογευματινής εφημερίδας γίνεται αναφορά σε μια τραγωδία που εκτυλίχθηκε πριν από σαράντα χρόνια. Οι περισσότεροι αναγνώστες ούτε που της δίνουν σημασία, αλλά τρεις γυναίκες, παντελώς άγνωστες μεταξύ τους, νιώθουν σαν να ανοίγει η γη κάτω από τα πόδια τους. Για την πρώτη από αυτές, το άρθρο αποτελεί βασανιστική υπενθύμιση του πιο δραματικού περιστατικού που έχει ζήσει στη ζωή της. Η δεύτερη συνειδητοποιεί το επικίνδυνο ενδεχόμενο να αποκαλυφθεί το σκοτεινό μυστικό της. Και για την τρίτη γυναίκα, μια δημοσιογράφο, αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που θα την ωθήσει στο κυνήγι της αλήθειας.

----------------------------

Το Παιδί είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Fiona Burton μετά τη Χήρα, που είχε αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές. Επέλεξα να τα διαβάσω ανάποδα βέβαια, για τον λόγο ότι πρώτο απέκτησα το Παιδί (ότι μετά πήρα και τη Χήρα είναι θετικό δείγμα).

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η ανακάλυψη ενός σκελετού που ανήκει σε ένα μικρό παιδί. Οπότε εξαρχής υπάρχει trigger warning: το θέμα είναι άβολο, σκληρό και ειδεχθές. Μάλιστα, πλαισιώνεται από έμμεσες ή άμεσες αφηγήσεις παρενόχλησης, κακοποίησης και ειδεχθών εγκλημάτων (θεωρώ αυτονόητο ότι οποιοδήποτε έγκλημα σχετίζεται με βρέφη είναι ειδεχθές). Οπότε, ναι, το θέμα του μυθιστορήματος μπορεί να φανεί σε αρκετούς αναγνώστες (και σε μένα) ενοχλητικό.

Η πλοκή ξεδιπλώνεται μέσα από μια ιδιάζουσα μετακινούμενη εσωτερική εστίαση και η αφήγηση γίνεται κατά κανόνα σε γ’ πρόσωπο, εκτός από το POV της Έμα που γίνεται πρωτοπρόσωπη. Ουσιαστικά βλέπουμε τη δράση της Κέιτ, της Άντζελα, της Τζουντ και της Έμα (δεν μπερδεύεσαι – επισημαίνεται κάθε φορά). Το περισσότερο βάρος το σηκώνει η Έμα και η Κέιτ. Οι ιστορίες του διαπερνούν η μία την άλλη μέχρι που συναρθρώνονται.

Κατά στιγμές ένιωθα ότι η ιστορία κατεβάζει τέμπο ή ότι αναλώνεται αρκετά σημεία που την κρατούν κάπως στάσιμη. Ωστόσο, τα κεφάλαια είναι μικρά και το ξεπερνάς εύκολα. Δεν θα βρεις λυρικές εξάρσεις ή λογοτεχνικά στολίδια, αλλά τουλάχιστον ικανοποιούνται οι συμβάσεις του είδους (και οι καλές και οι κακές).

Στο δεύτερο μισό δίνει μια αίσθηση στασιμότητας. Το τέλος όμως σε αποζημιώνει, αν και αφήνει μια πικρή επίγευση. Νομίζω ότι τελικά το θέμα μου ήταν ότι δε συμπάθησα κανέναν χαρακτήρα, ούτε καν έτσι για το empathy που λέμε και στο χωριό μου.

*Βάλε και ότι η ανάγνωση συνέπεσε με μια σάπια υπόθεση που μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων με ασύνδετες οικογενειακές σχέσεις, τραγικούς χαμούς παιδιών, ψέματα κλπ.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, αλλά να έχεις πάντα υπόψιν ότι το κεντρικό θέμα είναι άβολο.