Τζουλια Γκανασου – Δευτερα Παρουσια

Εκδόσεις Καστανιώτη

Έτος έκδοσης: 2024

Σελίδες: 268

ΣΥΝΟΨΗ

Στην εμπόλεμη Ουκρανία μία εγγονή, η έφηβη Άννα, με τη γιαγιά της προσπαθούν να διαφύγουν. Μαζί θα βιώσουν δύσκολες καταστάσεις και θα βρεθούν σε ένα περιβάλλον που θα μοιάζει δυστοπικό. Πλέον δεν επιχειρούν να διασωθούν, αλλά μαζί με τη ζωή τους να διασώσουν την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου.

--------------------

Η Δευτέρα Παρουσία είναι το πρώτο βιβλίο της Τζούλιας Γκανάσου που πέφτει στα χέρια μου. Ξεκινάω λοιπόν από την πολύ όμορφη δουλειά στην έκδοση, καθώς πρόκειται για βιβλίο με σκληρόδετο έγχρωμο εξώφυλλο με κουβερτούρα. Επίσης, το εξώφυλλο, ενώ είναι λιτό, είναι ισορροπημένο – φυσικά, πριν διαβάσω το βιβλίο δεν είχα προσέξει την αντίστοιχη λεπτομέρεια στο εξώφυλλο.

Η ιστορία τοποθετείται στην εμπόλεμη Ουκρανία και είναι προφανώς επηρεασμένη από τον -ακόμη σε εξέλιξη- πόλεμο. Αυτό φαίνεται εκτός των άλλων και από τις σημειώσεις και τις παραπομπές της συγγραφέως στα ιστορικά γεγονότα ή τις παράπλευρες πληροφορίες. Ωστόσο, η ιστορία υπερβαίνει τον τόπο και τον χρόνο. Δεν είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία – είναι ο πόλεμος, η μάχη για επιβίωση, η αλληλεγγύη, η μόνη επιλογή που έχει ο άνθρωπος, για να μην χάσει τα λογικά του σε έναν κόσμο παράλογο και δυστοπικό. Οπότε, θεωρώ την Ουκρανία ως ένα υπόστρωμα, μια αφορμή για να ειπωθεί μια ιστορία που διατρέχει την αγωνία του ανθρώπου για επιβίωση.

Το ενδιαφέρον λοιπόν εδώ δεν είναι η μάχη της νεαρής Άννας και της γιαγιάς της, της Όλγας, να διασωθούν, αλλά το ότι μαζί με τη ζωή τους επιχειρούν να διασώσουν την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την άσβεστη ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Γι’ αυτό, η αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών θα αποτελέσει όχι επιλογή, αλλά την μόνη απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση.

Τέλος, βρήκα εξαιρετική την σύλληψη του “διττού σώματος”, που μπορεί να λειτουργήσει και συμβολικά. Γενικά, η Γκανάσου αποφεύγει τα πολλά φτιασίδια και αφηγείται μια ιστορία με αμεσότητα, χωρίς επιβραδύνσεις. Επιλέγει τις λέξεις της προσεκτικά και δίνει πολύ χώρο στον διάλογο, που γίνεται εδώ δομικό στοιχείο της αφήγησης. Γι’ αυτό, διαβάζεται γρήγορα – έχει ρυθμό, είναι νουβέλα, έχει γενναιόδωρα περιθώρια σελίδας παραπέμποντας στην κλασική μέθοδο της τυπογραφίας.

Συνολικά, όμορφη δουλειά με σκληρό θέμα στο επίκεντρό της (ένα μέρος της πλοκής θυμίζει Handmaid’s Tale στο ευρύτερο κάδρο). Οι τελευταίες 40-50 σελίδες είναι χειμαρρώδεις.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Διαφορετικό από ό,τι περιμένεις, με φρέσκο αέρα και πρωτότυπη αφήγηση.