Κανεις Δεν Βγαινει Ζωντανος [2021]

Θρίλερ, Τρόμου

Διάρκεια: 87΄

Σενάριο: Jon Croker, Fernanda Coppel

Σκηνοθεσία: Santiago Menghini

Χώρα παραγωγής: Μεγάλη Βρετανία

Εμφανίζονται: Cristina Rodlo, Marc Menchaca, David Figlioli, David Barrera, Claudia Coulter

ΣΥΝΟΨΗ

Η Αμπάρ είναι μια νεαρή μετανάστρια από το Μεξικό στις ΗΠΑ. Δεν έχει άδεια παραμονής, οπότε αναγκάζεται να καταφύγει σε ένα οικοτροφείο που φιλοξενούνται μόνο γυναίκες. Γρήγορα θα καταλάβουν ότι είναι παγιδευμένες, ενώ κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι. Ανατριχιαστικές φωνές και περίεργες κινήσεις πείθουν την Αμπάρ να βρει τρόπο διαφυγής. Αλλά οι δύο άνδρες διαχειριστές δεν σκοπεύουν να της το επιτρέψουν.

---------------------------------

Κανείς Δεν Βγαίνει Ζωντανός ισχυρίζεται η προ διετίας παραγωγή του Netflix μεταφράζοντας ελληνιστί το No One Gets Out Alive. Η πλατφόρμα φαίνεται πως ποντάρει πολύ στις ιστορίες τρόμου και τις χρηματοδοτεί με το κιλό. Αυτή εδώ η παραγωγή αποτελεί οπτικοακουστική προσαρμογή του ομότιτλου βιβλίου του Adam Nevill (είχε προηγηθεί η Ιεροτελεστία του ίδιου συγγραφέα και πάλι από το Netflix το 2018 – την είδα, οπότε θα ακολουθήσει σχολιασμός, λες και κάποιος με ρώτησε).

Το Κανείς Δεν Βγαίνει Ζωντανός αγαπά το σκοτάδι και τους ήχους. Έχει ατμόσφαιρα και καλές ερμηνείες. Δίνει επίσης την αίσθηση ότι μονίμως κάποιος άλλος είναι τριγύρω. Κατά φάσεις έχει και σκηνές που σε καθηλώνουν. Αλλά...

Εκείνο που με δυσκόλεψε στην ταινία είναι ότι δεν κατάλαβε κι η ίδια τι ταινία ήταν. Ξεκίνησε με ένα κοινωνικό σχόλιο (μεξικανή μετανάστρια χωρίς χαρτιά στις ΗΠΑ). Συνέχισε ως ψυχολογικό θρίλερ με μπόλικες spooky δόσεις. Τελικά έγινε ταινία μεταφυσικού τρόμου και έκλεισε με gore δόσεις και splatter εικόνες. Πρακτικά επίσης με δυσκόλεψε ο αργός ρυθμός που έχει. Ξέρει πού θέλει να το πάει, αλλά δεν βιάζεται. Καθόλου. Στο τέλος έχεις δει μιάμιση ώρα και σου αφήνει την αίσθηση ότι είδες μια ταινία που δεν τελείωνε ποτέ. [γενικό σχόλιο: γιατί κάνετε ταινίες μικρότερες της μιάμισης ώρας;] Τέλος, δεν μου άρεσε ο μεταφυσικός χαρακτήρας, ο οποίος έσκασε στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Το βραδύκαυστο του πράγματος είχε χτίσει τουλάχιστον μια ωραία ατμόσφαιρα και σε προετοίμαζε για κάτι μεγαλύτερο. Όταν στη φάση μπαίνουν τέρατα αλλάζει και η οπτική που βλέπω μια ιστορία, όχι προς το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά αλλάζει. Χώρια που σωστά αλλόκοτα πλάσματα ξέρει να σχεδιάζει ο Guillermo del Toro και λιγοστοί άλλοι.

Τι κρατάω λοιπόν; Κάποιες όμορφες στιγμές αγνού τρόμου: μια γυναίκα στέκεται στο βάθος του διαδρόμου ή φαίνεται το περίγραμμά της στο πλαίσιο της πόρτας. Κρατάω την κλειστοφοβική αίσθηση που δίνει το πανδοχείο-ξενώνας-οικοτροφείο (παραξενεύομαι βέβαια που πάντα είναι νύχτα). Επίσης, η ταινία και το χτίσιμο των χαρακτήρων στηρίζεται πολύ στην εικόνα και την φωτογραφία και λιγότερο στους διαλόγους. Αν και μιλάμε για κινηματογράφο, δεν είναι πάντα δεδομένο. Τέλος, αφήνει την αίσθηση των ταινιών τρόμου που νοικιάζαμε από βιντεοκλάμπ (συνήθως ήταν τριημέρου) κάπου στα μισά των ’00s.

Κι ένα παράπονο: γιατί τέτοιος spoiler τίτλος; Μόλις κατατοπιστείς στην πλοκή, μαντεύεις πού πάει το πράγμα.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Αν είσαι του είδους, ναι, μωρέ. Καπάκι με την Ιεροτελεστία. Ειδικά αν έχεις διαβάσει και το βιβλίο, να την δεις και να μου πεις ποιο ήταν καλύτερο (γιατί κάπου πάει το μυαλό μου).