Ιερωνυμος Λυκαρης – Απληστε Kοσμε, Kαλπικε

Εκδόσεις Καστανιώτη

Έτος έκδοσης: 2015

Σελίδες: 236

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Βασίλης Γύπαρης ή Γύπας είναι ένας πλούσιος μεν, απατεώνας δε. Έχει πλάι μια πανέμορφη γυναίκα και τρεις περίεργους τύπους: μια profiler ψυχαναλύτρια του FBI, έναν ψευδοκαλόγερο κι έναν εξομολογητή θιασώτη της κινεζικής φιλοσοφίας. Πλαισιώνεται επίσης από διάφορους τύπους της νύχτας, που είναι όμως αναγκαίοι για τις παρανομίες του. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι η σύζυγός του Γύπα είναι νεκρή και η απληστία του ίδιου δεν έχει όρια.

------------------------------------

Ο Ιερώνυμος Λύκαρης έχει καταστρώσει ένα ενδιαφέρον, όσο και μεγαλεπήβολο πρόγραμμα. Ξεκίνησε να συντάσσει ένα μυθιστόρημα για καθένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Εδώ βρισκόμαστε το δεύτερο που αφορά το αμάρτημα της απληστίας (εξ ου κι ο τίτλος) – είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα το Η Ζήλια Είναι Μαχαιριά (τι ακολούθησε δεν ξέρω).

Αν και λογίζεται ως noir, βρίσκω ότι έχει hard-boiled στοιχεία. Ωστόσο, το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η μαύρη κωμωδία. Οι ήρωες μέσα από τραγικά, δυσάρεστα και περίεργα σκηνικά βρίσκονται σε ένα γκροτέσκο περιβάλλον. Ζωντανοί συζητούν ανάμεσα σε νεκρούς και μάλιστα με τέτοιον κυνισμό που φέρνουν τον αναγνώστη σε μια ευχάριστη αμηχανία.

Σε πρώτο ενικό, ο αφηγητής διηγείται την συνάντησή του με τον Γύπα, έναν ανερμάτιστης ηθικής τύπο που φέρεται να έχει δολοφονήσει την γυναίκα του. Αλλά όπως τα περισσότερα σε τούτο το μυθιστόρημα, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Κάθε χαρακτήρας από όσους παρελαύνουν στην ιστορία έχει κάτι ιδιαίτερο. Στο τέλος δεν συμπαθείς, αλλά και δεν αντιπαθείς κανέναν.

Ωστόσο, βρήκα ότι η ιστορία δεν έχει σταθερό ρυθμό. Άλλοτε επιταχύνει κι άλλοτε επιβραδύνει. Άλλοτε έχει πολύ ενδιαφέρον και κάθε γραμμή προσθέτει στην πλοκή, ενώ άλλοτε η ιστορία βαλτώνει και πάει σημειωτόν. Το ίδιο δυσανάλογα είναι και τα κεφάλαια (γενικά έχε υπόψιν ότι τα κεφάλαια είναι μακροσκελή). Και τελικά το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας δεν λειτουργεί πάντα ομαλά – κάποιες φορές εκλείπει τελείως.

Μου άρεσε πάντως ο τρόπος που ο συγγραφέας προσεγγίζει κάποια ιστορικά γεγονότα. Θεωρώ δε την υπερβολή ως αναγκαίο συστατικό μιας μαύρης κωμωδίας. Γενικά, στο Άπληστε Κόσμε, Κάλπικε κινητήριος μοχλός που καθορίζει τις ενέργειες των χαρακτήρων είναι η απληστία. Μάλιστα δεν έχει να κάνει μόνο με το χρήμα, εδώ η απληστία γίνεται τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Στο τέλος κανείς δεν γίνεται ευτυχισμένος κι αυτό το λες και ηθικό δίδαγμα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Δεν έχω σίγουρη απάντηση. Αν είσαι φαν του είδους, ναι. Δεν είναι όμως συνηθισμένο από καμία άποψη.