Nathaniel Hawthorne – Τρεις Γοτθικες Αλληγοριες

Πρωτότυπος τίτλος: Nathaniel Hawthorne – The Minister’s Black Veil (1836), The Great Carbuncle (1835), Dr. Heidegger’s Experiment (1837)

Εκδόσεις Ποικίλη Στοά

Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 86

ΣΥΝΟΨΗ

Μια μικρή συλλογή τριών διηγημάτων του Nathaniel Hawthorne. Και οι τρεις ιστορίες έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο, τις προσδοκίες του και τις διαψεύσεις τους. Είναι και οι τρεις ντυμένες με το μυστηριακό, αποκρυφιστικό και σκοτεινό πέπλο του ρομαντισμού.

----------------------

Τρεις Γοτθικές Αλληγορίες, είναι ο πιο ταιριαστός τίτλος. Αυτή μικρή συλλογή περιλαμβάνει τρεις ιστορίες του Hawthorne ενταγμένες στο πλαίσιο της γοτθικής αισθητικής στη λογοτεχνία στην οποία διέπρεψε ο Hawthorne και είναι σε κάθε περίπτωση αλληγορικές.

Ο Nathaniel Hawthorne, γνωστότερος για Το Άλικο Γράμμα, εντάσσεται σε μια χορεία σπουδαίων λογοτεχνών, στην οποία εντάσσονται συγγραφείς όπως ο Edgar Allan Poe και ο Sheridan Le Fanu. Ο σκοτεινός ρομαντισμός του όπως αναπτύχθηκε στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα είναι έκδηλος στο έργο του.

Εδώ παρατίθενται τρεις ιστορίες έκτασης από 17 έως 28 σελίδες, με ανεξάρτητο κι αυτοτελές θέμα, γραμμένες μεταξύ 1835 και 1837.

Η πρώτη ιστορία, Το Μαύρο Πέπλο του Ιερέα, ήταν και η αγαπημένη μου. Ο ιερέας μιας επαρχιακής πόλης αποφασίζει να κρύψει το πρόσωπό του με ένα μαύρο πέπλο, το οποίο προκαλεί ζωηρές συζητήσεις μεταξύ των πιστών αναδεικνύοντας συνολικά το ζήτημα της ταυτότητας και της υποκρισίας των ανθρώπων.

Η δεύτερη ιστορία, Το μεγάλο Ρουμπίνι, φέρνει στο προσκήνιο μια ετερόκλητη ομάδα αναζητητών που ψάχνουν ένα φοβερό μυστικό. Καθένας από αυτούς αντιμετωπίζει το ζήτημα από τη δική του σκοπιά και αναζητά το αντικείμενο για τους δικούς του λόγους. Το ίδιο το ρουμπίνι θα ασκήσει την ανάλογη επίδραση στον κάθε ανθρωπολογικό τύπο.

Το Πείραμα του Γιατρού Χάιντεγκερ είναι η τρίτη και μικρότερη ιστορία. Σχετίζεται με την αναζήτηση της νεότητας. Τέσσερεις ηλικιωμένοι παίρνουν από τον -επίσης ηλικιωμένο- γιατρό Χάιντεγκερ ένα ελιξίριο από την Πηγή της Νεότητας. Στο τέλος θα διαπιστώσουν όλοι ότι η νεότητα έρχεται και παρέρχεται. Η επιδίωξή της δεν είναι παρά η ματαιοδοξία και η αλαζονεία του ανθρώπου που αδυνατεί να βρει εσωτερική ισορροπία.

Ο Hawthrone σού δίνει την εντύπωση πως δεν μπορείς να αφαιρέσεις ούτε μια λέξη από όσα γράφει. Ο λόγος του είναι φυσικός, προσεγμένος και καλαίσθητος. Μα πάνω από όλα είναι αβίαστος. Ο Hawthrone έχει την ικανότητα να φτιάχνει ιστορίες από το πουθενά, μα με φιλοσοφικό βάρος. Ακόμα χτίζει ιστορίες που δεν εντάσσονται σε μια ορισμένη εποχή, αλλά διαπερνούν τον χρόνο και εκτυλίσσονται εκτός χρονικού και τοπικού προσδιορισμού.

Τα μικρά αυτά λευκά βιβλιαράκια των εκδόσεων Ποικίλη Στοά δε με έχουν απογοητεύσει και είναι ό,τι πρέπει για ένα σύντομο και ατμοσφαιρικό ανάγνωσμα. Και πάλι από μετάφραση του Γιώργου Μπαρουξή, που δίνει πόντους.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, φυσικά. Αν σου αρέσει ο Πόε, ο Λε Φανού ή ο Μέλβιλ, θα σου αρέσει κι αυτή εδώ η συλλογή.