John Steinbeck - Άνθρωποι και Ποντίκια
Εκδόσεις Γράμματα
Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2010
Σελίδες: 127
ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)
Στο Ανθρωποι και ποντίκια, ένα έργο μοναξιάς, ελπίδας και απώλειας, ο Τζων Στάινμπεκ δημιούργησε ένα δυνατό και συγκινητικό πορτρέτο δύο ανδρών που αγωνίζονται να κατανοήσουν τη δική τους μοναδική θέση στον κόσμο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κατάρρευσης το 1929. Έχοντας μόνον ο ένας τον άλλο μέσα στη μοναξιά και την αποξένωσή τους, ο Τζωρτζ και ο φίλος του Λένι, πνευματικά καθυστερημένος αλλά με μεγάλη σωματική δύναμη, ονειρεύονται, όπως συχνά κάνουν οι περιπλανώμενοι, ένα δικό τους σπίτι. Τελικά βρίσκουν δουλειά σε ένα ράντσο στην Κοιλάδα της Σαλίνας. Όμως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους.
Οι άνθρωποι συχνά κάνουν απαίσια πράγματα. Άλλοτε τα εννοούν κι άλλοτε τα κάνουν άθελά τους. Τι είναι λοιπόν κακό και τι αφελές; Μπορείς να σκοτώσεις κάποιον από αγάπη, ακόμη κι αν πρόκειται για κουνέλια ή κουτάβια;
Η ιστορία που εκτυλίσσεται στη νουβέλα Άνθρωποι και Ποντίκια είναι απλή. Δύο εργάτες γης, ο Τζορτζ και ο Λένι, πασχίζουν να βρουν την θέση τους στον σύγχρονο κόσμο. Ο Τζορτζ είναι έξυπνος και μικροκαμωμένος, ο Λένι έχει νοητική υστέρηση και είναι γεροδεμένος και χειροδύναμος. Θα συναναστραφούν έναν γέρο εργάτη, ένα νέγρο απόκληρο και άλλους χαρακτήρες που μπορούμε να φανταστούμε να πορεύονται μοναχικά στα χρόνια της Mεγάλης Ύφεσης (η αφήγηση τοποθετείται λίγο μετά το κραχ του ‘29).
Στη νουβέλα αυτή απεικονίζεται γλαφυρά και σχεδόν αφαιρετικά η αμερικανική επαρχία στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Πάντα με έβρισκε σε αμηχανία η εν λόγω κατάσταση. Λίγο οι φεουδαρχικές κοινωνίες, λίγο ο διάχυτος ρατσισμός και οι δουλοκτητικές σχέσεις, όλα δείχνουν ότι μιλάμε για μια εποχή που είχε κάτι ιδιαίτερο, αλλά “καλό είναι να μην την θυμόμαστε”.
Αυτό επιχειρεί να κάνει ο Στάινμπεκ, να μας δείξει μια εκδοχή του αμερικανικού ονείρου πριν καν αυτό υπάρξει ως έννοια. Για να σχεδιάσει εύληπτα το σύμπαν του, ο Στάινμπεκ έστησε ένα αγρόκτημα σε μια αμερικανική πόλη που βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Εκεί ενυπάρχουν κάθε λογής ανθρωπολογικοί τύποι. Κάποτε σε σύγκρουση, κάποτε σε συνεργασία, όλοι τους προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κλειστή κοινωνία που δεν συγχωρεί αδυναμίες. Στο τέλος όλοι είναι δυστυχισμένοι, καθώς η αγωνία τους να βρουν μια ταυτότητα, να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο και να έχουν ένα όνειρο να πιστεύουν οδηγεί σε αδιέξοδο. Είπαμε, μια κλειστή κοινωνία που δεν συγχωρεί αδυναμίες.
Αυτό που μένει στον πάτο του βαρελιού είναι η βαθειά φιλία που διαπερνά ετερόκλητους ανθρώπους και μια γλυκόπικρη γεύση ότι τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν αλλιώς. Κι όλο αυτό δοσμένο με την ιδιαίτερη αφήγηση του Στάινμπεκ, που συνδυάζει κωμικό στοιχείο, ζωηρούς διαλόγους και νατουραλιστικά στοιχεία. Κάπως έτσι είναι η ηθογραφία της αμερικανικής υπαίθρου.
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Ο Στάινμπεκ δεν εκτιμήθηκε στην εποχή του (πήρε βέβαια Νόμπελ αργότερα, το 1962, “για την ρεαλιστική και ευφάνταστη γραφή, ο συνδυασμός της οποίας δείχνει χιούμορ και έντονη κοινωνική αντίληψη” - σημειωτέον ότι η επιλογή της Σουηδικής επιτροπής αμφισβητήθηκε έντονα). Έγινε πασίγνωστος με τα Σταφύλια της Οργής και το Ανατολικά της Εδέμ. Όμως εδώ αποδεικνύει ότι τα μεγάλα βιβλία δεν είναι απαραίτητα μεγάλα σε όγκο.
βαθμολογία: 82/100
σχετικές αναρτήσεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου