Ian Rankin - Με τις Πόρτες Ανοιχτές

Τίτλος πρωτότυπου: Ian Rankin – Doors Open (2008)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Κονταξάκη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2009 (επανέκδοση 2017)

Σελίδες: 362

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Ο Μάικ Μακένζι είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας με πολύ χρόνο στη διάθεσή του και τον διάβολο στην ψυχή του. Αναζητά κάτι να τον συναρπάσει, κάτι που μπορεί να δώσει νέο νόημα στην ύπαρξή του. Μια τυχαία συνάντηση σε μια δημοπρασία τού προσφέρει αυτήν ακριβώς την ευκαιρία. Του προτείνουν να λάβει μέρος στη διάπραξη του τέλειου εγκλήματος. Ο στόχος: έργα τέχνης από την Εθνική Πινακοθήκη της Σκωτίας. Το κόλπο: να καταφέρουν αν φέρουν σε πέρας τη ληστεία χωρίς κανείς να αντιληφθεί ποτέ ότι διαπράχθηκε κάποιο έγκλημα. Σύντομα όμως θα συνειδητοποιήσει πως στα βαθιά νερά του υποκόσμου είναι πολύ εύκολο να πνιγείς...

Το Με τις Πόρτες Ανοιχτές είναι ένα stand alone μυθιστόρημα. Ο Rankin άφησε για λίγο κατά μέρος τον επιθεωρητή Ρέμπους. Μάλιστα, εδώ όχι μόνο απομακρυνόμαστε από τον συνήθη πρωταγωνιστή, αλλά μεταφερόμαστε στο απέναντι στρατόπεδο. Πρωταγωνιστές είναι οι “κακοί” της ιστορίας. Ο επιθεωρητής αυτού του μυθιστορήματος ανήκει στους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Στην αρχή δεν τον παίρνεις και πολύ στα σοβαρά, αλλά στη πορεία γίνεται συμπαθητικός - χωρίς όμως να χάνει την δευτερεύουσα υφή του.

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο έχει κάτι από την στόφα του Rankin. Έχει μυστήριο, έχει ατμόσφαιρα κι έχει ανατροπή. Σίγουρα δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί το πράγμα στην επόμενη σελίδα. Γι' αυτό κυλάει όμορφα και ομαλά., χωρίς πάντως να έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Δεν υπάρχουν εδώ ατελείωτα κυνηγητά, άσκοπα πιστολίδια και δολοφονίες. Υπάρχει μια μεγαλοπρεπής απάτη που στηρίζεται σε μια εύθραυστη ισορροπία.

Γενικά, μου αρέσει η γραφή και το ύφος του Rankin. Νομίζω ότι οι δουλειες του έχουν ένα μίνιμουμ ποιότητας. Προσπερνάω βέβαια την σκηνή εκείνη που ένας εγκληματίας βάζει το όπλο του στην μπροστινή τσέπη και λέει “Θα τραυματίσω τη βουβωνική μου χώρα αν κάνω να καθίσω”. Σοβαρά τώρα; Την βουβωνική χώρα; Όχι και ο πιο καθημερινός διάλογος μεταξύ εγκληματιών. Ή απλώς μια μεταφραστική αστοχία (σε μια γενικά πολύ ωραία μετάφραση). Κατά τ’ άλλα, οι διάλογοι είναι απολαυστικοί, χωρίς περιττολογίες και με φυσικότητα.

Δεν ξέρω τι έλειπε από αυτό το βιβλίο για να απογειωθεί. Αν μπω στη διαδικασία να τα βάλω κάτω και να τα σκεφτώ ένα-ένα, θα έλεγα τις περιγραφές. Τόσο οι περιγραφές των έργων τέχνης όσο και του περιβάλλοντος στο οποίο ξεδιπλώνεται η δράση θα ήθελα να είναι πιο λεπτομερείς. Φαντάζομαι ότι το Εδιμβούργο είναι μαγευτικό και θα ήθελα να το “δω” και μέσα από το βιβλίο. Δεν το είδα. Η πλοκή κάλλιστα θα μπορούσε να εκτυλίσσεται οπουδήποτε αλλού και πάλι δεν θα το καταλάβαινα. Και μιας που αναφέρθηκε… η πλοκή. Καλή, ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη. Αλλά πρέπει πρώτα να ξεπεράσεις το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να κλέψει ένα σωρό έργα τέχνης από μια πινακοθήκη ιδίως όταν αυτή είναι ανοιχτή για το κοινό (εξ ου κι ο τίτλος).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Δεν ανήκει στα αντιπροσωπευτικά δείγματα γραφής του Rankin. Όχι, ψέμματα. Είναι ένα δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Rankin, όταν ενδεχομένως βιάζεται ή όταν βαριέται τον Ρέμπους. Αλλά εδώ μπήκε στη σύγκριση με τον ίδιο του τον εαυτό. Και μάλλον χάνει. Ωστόσο, το Με τις Πόρτες Ανοιχτές διαβάζεται ευχάριστα. Αρκεί να κρατάς μικρό καλάθι. 

βαθμολογία: 72/100

σχετικές αναρτήσεις:

Έσχατες Μέρες