Antonio Manzini - Μαύρη Πίστα

Τίτλος πρωτότυπου: Antonio Manzini - Pista Nera (2013)

Εκδόσεις Πατάκη

Μετάφραση: Φωτεινή Ζερβού

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2013

Σελίδες: 324

ΣΥΝΟΨΗ 

Στην πίστα ενός χιονοδρομικού κέντρου στις ιταλικές Άλπεις, ανάμεσα στο παχύ χιόνι, ανακαλύπτεται ένα διαμελισμένο πτώμα. Από πάνω του πέρασε το ερπυστριοφόρο που έστρωνε το χιόνι. Τα λιγοστά στοιχεία που μπορούν να εξαχθούν δείχνουν ότι πρόκειται για δολοφονία. Ο Ρόκκο Σκιαβόνε, που πρόσφατα μετατέθηκε στην αστυνομική διεύθυνση της περιοχής καλείται να βγάλει άκρη σε ένα έγκλημα που μπορεί να εμπλέκεται η μαφία, τα χρέη του θύματος και οι σχέσεις μίσους και πάθους ανάμεσα στα μέλη μιας μικρής κοινωνίας όπου όλοι είναι ευκατάστατοι και συγγενείς μεταξύ τους. 

     Διαβάζεις το επίθετο Manzini και ο νους σου πάει στον πρώην ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή της Εθνικής Ιταλίας. Τι; Όχι; Και να σκεφτείς ότι γεννήθηκαν και την ίδια χρονια. Αυτός ο Manzini είναι πολυπράγμων, αλλά όχι ποδοσφαιριστής. Είναι συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός (ναι, κερδισμένος πόντος για τον Antonio Manzini).

     Η Μαύρη Πίστα είναι η τρίτη δουλειά του Ιταλού συγγραφέα. Είναι όμως το πρώτο μυθιστόρημα που μας παρουσιάζει τον Ρόκκο Σκιαβόνε. Εδώ ενέπλεξε την χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα των Άλπεων με πολιτικά και κοινωνικά στοιχεία (λ.χ. παράτυπη μετανάστευση). Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο. Από την άλλη, δεν είναι εκείνο το μικρό διαμάντι που υποσχόταν. Εν ολίγοις, έχει θετικά στοιχεία, αλλά και ιδιαιτερότητες που αφήνουν μια ελαφρά αμφιβολία. 

     Ας τα πάρουμε ένα-ένα. 

     Είναι έξυπνο, είναι απλό. Κι όπως ξέρεις καλά, αυτό δεν είναι απλή υπόθεση. Χωρίς να έχει την μεγάλη ανατροπή, που είναι το σύνηθες σε τέτοιου είδους μυθιστορήματα, κρατάει το ενδιαφέρον και κλιμακώνει όμορφα την ιστορία. Ως εκ τούτου, διαβάζεται εύκολα κι ευχάριστα. Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί και καλοστημένοι, όπως και οι διάλογοι (που είναι αρκετοί). Με λίγα λόγια, έχει μια στόφα του παλιού, καλού noir στα όρια του hard-boiled. Η ιστορία με την διακίνηση μεταναστών μου φάνηκε κάπως άσχετη με την κεντρική πλοκή, αλλά μου ανανέωσε το ενδιαφέρον σε ένα σημείο που η εξέλιξη είχε αρχίσει να κάνει κοιλιά κι η αφήγηση να μένει στάσιμη. Συνεπώς, κι άλλος κερδισμένος πόντος.

     Ωστόσο, η Μαύρη Πίστα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Κι αυτό γιατί ο Manzini επέλεξε να χτίσει έναν πρωταγωνιστή ιδιαίτερο. Ο Ρόκκο Σκιαβόνε είναι αυτάρεσκος, εγωιστής, αμφιβόλου ηθικής, αγενής, σεξιστής και βουτηγμένος στην παρανομία. Οι περισσότεροι τον λάτρεψαν για τις ιδιοτροπίες του. Εγώ όχι. Θέλω να δένομαι με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, να αγωνιώ για την τύχη του. Σε κάθε περίπτωση, θέλω να διαλέγω πλευρά. Ε τον Ρόκκο Σιαβόνε θα ήθελα να τον χτυπήσει ένας συνάδελφός του μπας και βάλει μυαλό. Όμως -αυτό του το δίνω- ορισμένες ατάκες του είχαν όντως πλάκα.

     Επομένως, μιλάμε για ένα μυθιστόρημα που δεν θα μάντευες ότι μας έρχεται από την Ιταλία, με φρέσκια γραφή και παλιά αισθητική, που ξεπερνά το politically correct και την τυπική noir δεοντολογία. Το αν επιδέχεται βελτίωσης θα το πω, μόλις διαβάσω τα επόμενα μυθιστορήματα του Ιταλού (βασικά, μόνο ένα -από τα συνολικά 7 με τον Ρόκκο Σκιαβόνε- έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, Το Πλευρό του Αδάμ - 2016). 

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Οριακά ναι. Και το "οριακά" πάει λόγω πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Αν σε ελκύει ένας τέτοιος τύπος, τότε σβήσε το "οριακά" και κράτα το ναι. Ο Ρόκκο Σκιαβόνε έγινε cult φιγούρα στις 15 γλώσσες που μεταφράστηκε, οπότε μπορεί εγώ να είμαι παράξενος.

βαθμολογία: 71/100

σχετικές αναρτήσεις:

Φόνος στο πρεσβυτέριο