Dino Buzzati – Οι Επτα Αγγελιοφοροι

Τίτλος πρωτότυπου: Dino Buzzati – I sette messaggeri (1984)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Μαρία Οικονομίδου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 298

ΣΥΝΟΨΗ

Οι Επτά Αγγελιοφόροι είναι η πρώτη συλλογή του Ντίνο Μπουτζάτι. Περιλαμβάνει 19 διηγήματα που κινούνται στο σκοτεινό χώρο του μεταφυσικού.

---------------------------

Γενικά, δεν τα πάω καλά με τις συλλογές διηγημάτων. Έχω διαβάσει κάποιες εξαιρετικές, αλλά δεν μού είναι πάντα εύκολο να βυθιστώ στην ιστορία και την πλάσω ολοκληρωμένη στο μυαλό μου. Από την άλλη, καταλαβαίνω ότι η μικρή φόρμα έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και δεν είναι για όλους (συγγραφείς και αναγνώστες).

Αλλά κοίτα τώρα τι έχουμε εδώ… Ο Ιταλός συγγραφέας, Ντίνο Μπουτζάτι, καταφέρνει και διαχειρίζεται όλες τις ιδιαιτερότητες της μικρής φόρμας με τρόπο αξιοθαύμαστο. Αυτή η συλλογή, κυκλοφόρησε το 1942 και στα ελληνικά το 1988 από τις εκδόσεις Αστάρτη. Την ανακάλυψα αρκετά αργά σε μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση και επίμετρο της Μαρίας Οικονομίδου.

Οι 19 ιστορίες, ανεξάρτητες όλες μεταξύ τους, έχουν σκοτεινή, ενίοτε μακάβρια, κι άλλοτε μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Ας μου επιτραπεί το σχόλιο: κάπως έτσι θα έμοιαζε ο Πόε αν έγραφε όπως ο Κάφκα. Τα διηγήματα καλύπτουν από 5 (Καταιγίδα στον Ποταμό) έως 50 σελίδες (Η Ιεροσυλία, το μόνο τόσο εκτενές). Μα εδώ το μεταφυσικό στοιχείο έχει μια ιδιαιτερότητα, γιατί μοιάζει αφοπλιστικά αληθοφανές και ρεαλιστικό.

Δεν είναι όλα τα διηγήματα ισότιμα, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως στις συλλογές διηγημάτων. Βέβαια, κανένα δεν είναι αδιάφορο (πολλώ δε μάλλον κακό). Απλώς κάποια δεν μπορείς να σταματήσεις να τα (ξανα)διαβάζεις. Τέτοια είναι οι Επτά Όροφοι, Ο Μανδύας, οι Ψευδείς Ειδήσεις ή το Όταν Πέφτει το Σκοτάδι. Και τα τέσσερα παραπάνω είναι άξια αναφοράς εδώ, γιατί είναι σχεδόν σπαρακτικά. Ανατριχιαστικά σπαρακτικά. Ο σουρεαλισμός και η άρνηση του θανάτου στους Επτά Ορόφους. Το βαθύ συναίσθημα και η απώλεια στον Μανδύα. Η χαμένη νιότη κι η διάψευση στο Όταν Πέφτει το Σκοτάδι. Τόσο όμορφα διηγήματα που ο κόσμος τον οποίο πλάθουν πέρνα έξω από τις γραμμές του βιβλίου.

Τα θέματα των διηγημάτων δεν είναι ευχάριστα. Είναι όμως καθημερινά και κάπως εσωτερικά. Φόβος, φυγή, αρρώστια, θάνατος, φθορά, έρωτας, διλήμματα, όλα συμπλέουν σαν να είναι κομμάτια του ίδιου παζλ.

Αλλά θα το ξαναπώ: πόσο απέριττα καλό διήγημα είναι ο Μανδύας! Μυρίζει παραδοσιακό τραγούδι, σαν να διαβάζεις τον Απόκοπο του Μπεργαδή. Τι ωραία συλλογή! Και γιατί να δεήσω να την διαβάσω αργά;

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Φυσικά.